Slovenië: De beste fietsplekken tussen Kranjska Gora en Triëst

De Julische Alpen zijn een bergketen die zich in de Zuidelijke Alpen uitstrekt langs de grens tussen Italië en Slovenië tot aan de Adriatische Zee. Tussen Kranjska Gora en Triëst, 170 kilometer verderop met de auto, hebben zich enkele trailspots gevestigd die zeker een meerdaagse roadtrip waard zijn. Als de oude SUV maar minder koppig zou zijn…

“Pardon, komt er witte rook uit je motorkap?” wijst de dame bij het Sloveense tolstation met haar balpen langs me heen. Nog voordat ik me omdraai, heb ik al een rotte geur in mijn neus. Sara en Paula lijken het probleem ook ontdekt te hebben en springen bijna synchroon uit de auto. Dus open de motorkap – het duurt even voordat we iets kunnen zien door de dikke stoom: De ontluchtingsslang van de klepdeksels is losgekomen. Ik trek de slangklem zo strak mogelijk, dus trillingstest – en weg ben ik. “Oh God, waar hebben we onszelf in gekregen…!”, kreunt Sara en draait zich op de achterbank naar Paula. Maar ze lacht: “Het loopt weer!”

Het plan was oorspronkelijk een Trans-Venezia Alpen route van Kranjska Gora naar Triëst. Altijd langs de Italiaans-Sloveense grens, ongeveer volg de beroemde turquoise Soča richting de zee. Maar na het bestuderen van vele kaarten en het vragen van gidsen over legale paden, was het duidelijk: er zijn tal van berijdbare paden aan de oevers van de rivier, maar de meeste van hen leiden in een oost-west richting. In ieder geval is het moeilijk om in dit deel van de Julische Alpen een aaneengesloten route van noord naar zuid samen te stellen, en mountainbiken is zelfs volledig verboden in Triglav National Park. Zo kwamen we uiteindelijk tot de conclusie: We veranderen het plan in een roadtrip en reizen met de auto van de ene goede fietsplek naar de andere.

Onze eerste fietsdag in het skigebied kranjska Gora begint met de waarschijnlijk langzaamste skilift van de Alpen. De stoeltjeslift schommelt de 400 meter zo langzaam op dat ik zelfs even indommel. Het is de liftbediende die me kort voor het uitstappen wakker maakt met een vriendelijke “Živijo”. Aan de andere kant verwelkomt de nieuwe jumpline van het bikepark ons veel strikter: een enorm wortelveld bij de ingang! Het is maar goed dat de grond zo droog is. In een nat-vettige versie zou ik hem nu niet willen leren kennen.

“Oh, dat is leuk als het nat is!” zegt Paula. Als voormalig professioneel downhillruiter kent ze deze sleutelpositie al van verschillende wedstrijden. Dienovereenkomstig vliegt ze vakkundig over de wortels zo licht als een veertje en Sara direct daarachter. Maar dan volgen de nog onbekende sprongen, en de twee meisjes vertragen een beetje. In ieder geval op de eerste afdaling. In het volgende gaan Paula en Sara er al uit met trucs als T-bogs en tafelbladen. Ondertussen ontmoet ik Jan op de baan. Hij is een van de trailbouwers die deze tafellijn heeft opgeschoven.

“Het bikepark heeft sinds kort een nieuwe, financieel sterke mede-eigenaar uit Zuid-Tirol. Dit opent veel conversiemogelijkheden voor ons…!”

Deze jumpline is nog niet helemaal af, vervolgt Jan, terwijl hij met zijn voet een paar losse kleikruimels een landingsheuvel opduwt, die direct na een poging om ze naar beneden te schoppen weer naar hun oude plek rollen. “Gewoon te droog nu”, mompelt hij. Zes weken lang regende het nauwelijks. Zelfs als trailbuilder kun je niet veel doen. Daarom heeft het parkbestuur nu besloten om de lijn volgend voorjaar volledig te herbouwen. Het is fijn als het volgens Jan de afgelopen zes weken altijd zonnig en droog is geweest. Voor de komende dagen waarschuwt onze weer-app voor stormachtige neerslag met een rood uitroepteken.

De volgende dag laden we ’s middags de fietsen van de drager in Sella Nevea. De wolken hangen als loden zakken aan de hemel, maar het regent niet. Toch moeten we ons haasten, want in dit Italiaanse ski- en fietsgebied neemt de gondelbemanning om 13.00 uur een lunchpauze. En op tijd, zo ontdekken we om 13.02 uur voor de gesloten deuren. “We hadden de gondel aan de Sloveense kant van de berg kunnen nemen!”, meldt Paula uit haar voortdurende telefoongesprek met gids Dejan uit Bovec. Dan zet ze haar telefoon op speakers zodat we meteen kunnen meeluisteren. Dejan vertelt ons over een pad dat Sella Nevea en Bovec al heel lang officieel met elkaar verbindt. Tijdens de coronalockdown gaf de lokale overheid zelfs toestemming om dit parcours uit te breiden. Maar zodra de bouwwerkzaamheden waren voltooid, in plaats van een grote openingsceremonie, was er een volledig verbod op de baan. “Maar we geven nog niet op en werken ijverig aan legalisering!”, voegt Dejan er strijdbaar aan toe. We mogen dus benieuwd zijn.

Piiiep – om precies 14.00 uur hervat het tourniquet van de kabelbaan zijn dienst. We moeten wat Tetris spelen om onszelf en onze fietsen in de gondel op te bergen voordat we een paar minuten later in de kalksteenwoestijn van het Kanin-massief terechtkomen. Al op het middenstation waait de wind zo fris dat Sara spontaan in haar rugzak naar haar windjack snuffelt. Ze laat ze echter abrupt vastzitten wanneer de liftbediende een zin met “funivia” en “chiusa” meerdere keren herhaalt. De gondel naar het topstation is momenteel gesloten. Dat betekent dat we de laatste 300 meter hoogteverschil tot aan de grenskam zelf moeten managen.

Waar ga je naar boven? Ach, net de steile skipiste op. Een kudde steenbokken kijkt met belangstelling naar ons terwijl we de fietsen balanceren tot aan de 2100 meter hoge pas. Wanneer het plateau erboven bijna tastbaar is, passeren we de eerste posities en bunkers uit de Eerste Wereldoorlog. Oostenrijk-Hongarije en Italië bevochten elkaar hier net zo fel als in de Dolomieten. Het pad, dat al snel afdaalt in het dal op een diepte van 1400 meter voor ons, is ook een overblijfsel uit deze donkere tijden van oorlog. Het pad begint ongeveer, maar loopt gemakkelijk langs de rand van de helling. We rollen over stenen treden, we krijgen de deels losse puin onder controle met gedoseerd remmen. Dat de hellingsgraad van het oude militaire parcours in het gematigde bereik blijft, past zeker bij ons. Met vrij hoge snelheid ratelen we al snel over stenen bruggen en door brede bochten. “Houd afstand!” roept Paula, terwijl haar banden in een onverwacht krappe bocht een paar brokken kalksteen de helling in duwen. Vloeiende passages en technische secties wisselen elkaar vrolijk af totdat het pad ons weer uitspuugt op de skipiste, boven de gondellift. “Best uitdagend in vergelijking met het bikepark van gisteren!”, zegt Sara, zichtbaar uitgeput, maar blij.

Als we terugrollen naar de kabelbaan, staat alleen onze auto op de parkeerplaats geparkeerd. Een Harley-bende gebruikt momenteel de vrijgekomen ruimte om uit te rusten. En nu, van alle tijden, kost parkeren een verbazingwekkende hoeveelheid moeite. “I’m typing ma’ on servo pump!”, zegt een van de Harley-rijders en doet geen moeite om zijn brommer uit de weg te duwen. Dus open de kap weer: In feite kan ik een kapotte schroef op de pomp onderscheiden. Dat moet vanochtend op de bochtige weg zijn gebeurd. Ik krijg tientallen Leatherman-gereedschappen met gegraveerde namen, maar een set tikken heeft leider geen van de jongens daar. Oké, dan gaan we gewoon verder zonder stuurbekrachtiging. Alsof de onderarmen nog niet genoeg hadden geleden op het parcours.

Als ik ’s avonds op de camperweide bij Robidišče ons veld in manoeuvreer, kijkt Sara nog eens naar de weer-app: Het uitroepteken waarschuwt nu concreter voor elf millimeter neerslag per vierkante meter. Wat dit precies betekent komen we te weten als we net de daktent hebben geopend en de slaapzakken hebben uitgerold. Het duurt slechts een paar minuten voordat zich een groot meer onder onze auto vormt. Paula is blij: “Je wilt nu niet in een tent op de grond liggen.”

“In deze omstandigheden is het het beste om te beginnen met de gemakkelijkste route!” adviseert Tomaz, de exploitant van het Trail Center Robidišče.

Maar Paula zegt dat ze hier echt niet is voor flowtrail rijden. Feilloos kiest ze voor ons de zwaarste van de zes lijnen: de Napoleon. We zwenken 20 minuten bergopwaarts, dan staan we voor hun ingang, midden in het nog druipende natte loofbos. Ziet er niet zo wild uit. Maar na twee makkelijke bochten krijgen we te voelen wat regen met zo’n parcours kan doen na zes weken droogte: een onvoorspelbare modderstroom. Zodra we de remmen openen, voert het ons uit de bochten. Stoppen in stenen doorgangen? Werkt alleen door een beukenboom te knuffelen. We zijn blij als de Napoleonlinie ons op een kleine parkeerplaats wegstuurt.

Een tweede poging op de minder veeleisende Fit Helga eindigt met een pijnlijke val – we breken af. “Het werkt gewoon niet. We moeten terugkomen als het droog is”, geeft Paula met tegenzin toe. Helaas geldt dit ook voor onze geplande vierde stop bij Monte Matajur. Zelfs het idee om in de stortregen helemaal van zijn tien kilometer lange pad af te moeten glijden is geen pretje.

Camping Triëst: We slapen eerst uit. Het dagelijkse programma van fietsen, inpakken, koken, drogen, afwassen en van locatie veranderen is meer dan verwacht. De hoogtemeters van de afgelopen dagen zijn ook duidelijk voelbaar in de benen. Daarom varen we vandaag door de stad. “Lijkt een beetje op Wenen,” merkt Paula op. In feite toont de stad een spannende mix van verschillende architecturale stijlen vanwege de herhaaldelijk veranderde nationaliteit. Een kleine ringweg, Wilhelminische periode en daarboven blaast de morbide charme van een Italiaanse havenstad. Na een ijsje op de boulevard komt de zon weer op door de wolken.

Perfect voor onze laatste reis: Aan de rand van Triëst zou een enorme enduro-scene bruisen. We parkeren de auto tussen de olietanks van de industriezone en volgen een weg omhoog het bos in totdat de bomen het uitzicht op de baai van Muggia onthullen. We passeren Sloveense grensborden en gaan al snel over in een pad genaamd Toboga. In het flikkerende loofboslicht gaat het op en neer. Korte asfaltpauze en in de achtbaanverbinding Pivo, die ons zachtjes met druppels en sprongen om de bomen heen gooit. Na de steenachtige ervaringen van de afgelopen dagen, maakt deze flow-ervaring ooitzelfs Paula grapt. En het had een waardig einde van onze reis kunnen zijn. Maar helaas hebben we nog steeds een vierde in de competitie. “Oh, dat ziet er niet goed uit…!”, merkt Paula op over de grote plas die zich op de parkeerplaats onder onze reisauto heeft gevormd. Deze keer is het de koeler. Natuurlijk kun je de ADAC proberen, maar we spreken een reis naar huis af met veel, veel stops.

De Julische Alpen zijn een bergketen die zich in de Zuidelijke Alpen uitstrekt langs de Italiaans-Sloveense grens tot aan de Adriatische Zee. Hoogste punt: Triglav (2864 m). Er zijn al pogingen geweest om de Julische Alpen langs de beroemde Soča naar het zuiden op de fiets over te steken. Veel paden, die zelfs op kaarten in noord-zuidrichting zijn aangegeven, zijn echter onbegaanbaar vervallen of leiden door gebieden met een fietsverbod. En overtredingen worden in Slovenië bestraft met zware boetes. Toch stopt de fietssport niet bij Slovenië. Langs de grens tussen Kranjska Gora en Triëst, 170 kilometer verderop met de auto, hebben zich enkele trailspots gevestigd die zeker een meerdaagse roadtrip waard zijn. Hier zijn onze stops:

Velen vreesden al dat het Sloveense fietspark bij de Oostenrijkse grens voorgoed de deuren zou kunnen sluiten. Maar een financieel sterke investeerder uit Zuid-Tirol zorgde ervoor dat de vijf afdalingen in juli 2022 weer gebruikt konden worden. Inclusief een nieuw gevormde jumpline. Vanwege de droogte van de bodem zijn de grote wederopbouwmaatregelen nu echter uitgesteld naar het voorjaar van 2023.

De tot 2587 meter hoge Kanin grensrug wordt door de Italiaanse en Sloveense kant gebruikt als ski- en fietsgebied. Kabelbaan toegang is beschikbaar in Sella Nevea aan de Italiaanse kant en in Bovec (met een kleine fietsenstalling) aan de Sloveense kant. Tijdens de eerste Corona-lente was er toestemming om een verbindingspad aan te leggen tussen de twee zijden van de berg voor fietsers. Het pad is klaar en bewegwijzerd, maar mag (nog) niet gebruikt worden om niet helemaal duidelijke, officiële redenen. De lokale scene blijft streven naar de release. De andere trailruns aan beide zijden zijn natuurlijk, hoogalpien en uitdagend. Het pad naar Sella Nevea werd door de exploitant een tijdje officieel geadverteerd als mountainbikepad. De regel “Alles wat niet verboden is, mag worden gereden”, zoals het bijvoorbeeld in Trentino geldt, bestaat officieel niet in de regio Friuli Venezia Giulia. Volgens fietsgids Dejan uit Bovec wordt rijden echter getolereerd, omdat het pad nauwelijks wordt gebruikt.

Officieel trailcentrum in een beukenbos met zes runs van verschillende moeilijkheidsgraden en een pendeldienst van een grotere groep, plus verschillende tourmogelijkheden in de omgeving. Informatie vind je hier.

De 1642 meter hoge berg ligt ook op de grens tussen Italië en Slovenië. Tijdens de Eerste Wereldoorlog verschansten de Italiaanse soldaten zich hier, maar werden onder de voet gelopen door de vijand tijdens de beroemde 12e Slag om de Isonzo. Zelfs fietsers worden hier niet gemakkelijk gemaakt: het twaalf kilometer lange afdalingspad Matadown kan over 1450 meter vanaf de top over de zuidflank naar San Pietro al Natisone worden afgedaald. Individuele belangrijke punten bieden moeilijkheidsgraden tot S3. Een van de top loopt in de Alpen, maar niet aanbevolen in natte omstandigheden. Daarom hebben we de Matajur overgeslagen. De GPS-tracks voor de tour zijn hier te vinden op BIKE Magazine.

In de tot 1000 meter hoge bergen rond de Italiaanse havenstad heeft zich de afgelopen jaren een grote enduroscene ontwikkeld, die zijn trailnetwerk voortdurend uitbreidt. De grensoverschrijdende paden zijn niet officieel, maar de Toboga Trail wordt nu door verschillende gidsen verzorgd. Tips voor tochten rond Triëst zijn te vinden in de juiste BIKE-gebiedsgids. Algemene informatie over de toeristische informatie.

Gids Dejan van DK-Sport in Bovec biedt rondleidingen inclusief pendeldienst in de Julische Alpen. Een goede gids is aan te raden, want de berijdbare paden zijn hier moeilijk te vinden.

MTB Slovenië: Ook absolute professionals op het gebied van berijdbaarheid van toegestane Sloveense trails (ook in de vorm van GPS-gegevens)