Roadtrip door Ierland: trail park paradijs in opdracht van de overheid

Weelderige groene natuur, ruige kliffen, melancholische mensen en vooral: rust. Dat was althans mijn idee van Ierland tot nu toe. Maar nu zit ik hier met Tobi in een pub in Temple Bar, de uitgaanswijk van Dublin, en laat ik mijn Guinness bijna muf worden van verbazing: livemuziek schalt en knalt door de geplaveide straten, mensen dansen op elke hoek, van hippies tot stropdavers, overal kleurrijke lichtjes. Ben, onze gids, grijnst naar onze grote ogen en proost op ons met zijn pint: “Dit zal niet de laatste verrassing voor je zijn. Afwachten is voorlopig onze trailcenters.”

Sterker nog, het was Ben die ons overhaalde om deze roadtrip door zijn thuisland te maken. Maar lang hoefden we niet te wachten, de Britse eilanden staan immers bekend om hun fietsenthousiasme en trailconstructie. Ierland alleen al – iets groter dan Beieren – kan nu bogen op vijf hoofdstedelijke trailcentra met kilometers aan leuke netten. Maar helaas staat het land ook bekend om zijn vier seizoenen, die hier elke dag zouden moeten uitstromen. Daarom hebben we het helaas nog nooit gehaald met een bezoek tot nu toe. Maar nu is het zover: We willen eindelijk minstens drie van deze topplekken meemaken.

De volgende ochtend schijnt midzomer over Ticknock Mountain, de lokale berg van Dublin. Hier kent Ben werkelijk elke steen en elke boom, want het huis waarin hij opgroeide ligt hemelsbreed maar een paar honderd meter verderop. De ingang van de paden wordt gemarkeerd door een klein huis dat is omgebouwd tot een bikercafé. Ernaast staat een billboard met een routekaart. Motorrijders zijn hier welkom, dat is zeker. Dit was echter niet altijd het geval. “De berg was vroeger één bos”, herinnert Ben zich zijn jeugd. “Er was gewoon ontbossing, verder mocht er niets.” Maar het was natuurlijk juist het verbodene dat zijn charme had: “Voor ons jongeren in die tijd was het een geweldige avonturenspeeltuin. Het pad ervoor was bijvoorbeeld vroeger onze ontsnappingsroute voor de rangers.” Tegenwoordig nodigen borden op deze voormalige vluchtroutes ons uit om te dansen. Het parket van de Barn Stormer is nogal grof: deels rotsachtig, dan weer aards, het pad draait in krappe bochten door een soort sprookjesbos van eeuwenoude sparren. Trappen, haarspeldbochten, worteltapijten – en dat is nog maar het bergopwaartse pad! Maar de extra portie stuwkracht van onze minimale hulpeenheid maakt het op de een of andere manier mogelijk. We zien dat het ook soepeler kan met Ben.

De Ier zet zijn fiets in de bochten, tilt hem de trap op en kiest altijd feilloos de juiste versnelling. Het kan alleen worden afgeremd door motorrijders die we onderweg tegenkomen. Ben staat hier bekend als een kleurrijke hond en stopt graag voor een kort praatje. Op het hoogste punt van de ronde schakelen we over naar de After Burner, die in het eerste deel een echte downhill track blijkt te zijn. Een paar kinderen met integraalhelmen en grote veerweg maken plaats voor Ben, maar ook voor ons. We vertrouwen op de lijn van onze gids en volgen hem over hoekige rotsplaten, druppels en door steile bochten. Uiteindelijk lijkt Tobi ook blij met een paar minuten ontspanning op de volgende grindweg bergop. Het leidt ons terug naar boomvrij, panoramisch terrein. Roodachtig avondlicht raast al over Dublin en maakt de naam van de laatste afdaling het programma: Het pad heet Skyline.

“Like in a prentenboek”, nlTobi zegt het als we een paar dagen later vanaf het hoogste punt van het Ballinastoe trail center van bovenaf naar Lake Guinness kijken. Het meer is pikzwart, omlijst door weelderige groene heuvels, en aan de horizon breekt de kust van County Wicklow af in de Atlantische Oceaan. Aan onze zijde staat de man zonder wie Ierland een lege plek op de kaart zou zijn als het gaat om mountainbiken: Niall Davis, wereldkampioen singlespeed, voormalig wereldkampioen crosscountry en downhill en gepassioneerd parcoursbouwer. Een paar jaar geleden bracht Niall de EWS (World Enduro Series) naar Ierland, waardoor de interesse van de overheid in fietsen werd gewekt. Als gevolg hiervan kreeg Niall de opdracht van het Forestry Department om een infrastructuur voor mountainbikers te ontwikkelen, en hij hoefde niet twee keer te worden verteld: de vijf trailcentra van Ierland – al zijn werk.

“Het meer daar beneden heet eigenlijk Lough Tay”, zegt Niall, wijzend op het donkere water onder ons. “Maar iedereen zegt Guinness Lake. Enerzijds vanwege de kleur, maar vooral omdat al het land eromheen toebehoort aan de familie Guinness.” Tonnen wit zand werden zelfs naar de oever van het meer gebracht om het schuim te simuleren. “Maar niemand weet zeker of dat waar is”, lacht Niall terwijl hij zijn fiets klaarmaakt voor de afdaling.

De afdaling is een goed voorbeeld van hoeveel trailplezier je kunt halen uit slechts 400 meter hoogte. Doorspekt met tientallen sprongen en steile bochten, beweegt de Pump & Grind zich eindeloos door bizar gekapte bossen voordat hij duikt in een dicht bos gevuld met manshoge varens onder de naam Holts. We proberen ook de combinatie van Dark Loam en Holts, omdat het nog meer concentratie vereist met zijn steil brekende worteldruppels en smalle rotspassages. En omdat deze afdaling ons nog niet uit het zadel gooit, kwalificeren we ons zelfs voor de Trail Junkers, die diepzwart is gemarkeerd. Na zijn dubbels en het daaropvolgende gerommel door het bos, zwaaien we het dankbaar weg als Niall een moeilijkheidssupplement aanbiedt. ’s Avonds zijn we uitgeput, maar hebben nog lang niet alle routes van dit trailcentrum onder de knie – jammer, maar we hebben al afgesproken om voor morgen af te spreken bij het Coolaney Trail Center en moeten het een andere keer goedmaken.

Er zijn acht miljoen schapen voor elke vijf miljoen Ieren. Van dat laatste krijgen we de volgende ochtend een groot deel te zien op de 200 kilometer richting de westkust. Grazend, ze staan langs de kant van de weg en maken deel uit van het ansichtkaartenlandschap. “Blackface Mountain Sheep” is de naam van het ras met het kenmerkende zwarte gezicht. Maar de dieren zijn niet de enige lust voor het oog. We passeren stenen dorpjes, uitgestrekte heidevelden en kasteelruïnes. Dit alles nog op het hoogtepunt van de zomer. De veelgeroemde andere drie seizoenen van de dag zijn nog steeds niet te zien. Dit geeft ons ook een weids uitzicht in het Coolaney Trailcenter dat hier zelden te vinden is. Onder ons ligt de baai van Ballysadare. Aan de rechterkant, de legendarische Tafelberg en het herkenningspunt van de stad Sligo Ben Bulben. Daarachter de Atlantische kust. Het is ook de thuisbasis van de Wild Atlantic Way, een van de langste kustwegen ter wereld met 2600 kilometer.

Veel korter, maar niet minder spectaculair, zijn de nieuw aangelegde mountainbikeroutes hoog boven Coolaney. Altijd met een spectaculair uitzicht op de kust, hebben lokale trailbouwers Cian, Brian en Kyle kilometers aan trailachtbanen uit de veengrond geworsteld – in de ware zin van het woord. Per kilometer scheppen de jongens hier ongeveer een maand. Maar het trailtrio heeft tot nu toe al bijna 39 trailkilometers afgelegd. En aan het begin van volgend seizoen moeten dat er twee keer zoveel zijn.

Pubs zijn als zand op zee in Ierland, dat hebben we nu geleerdOogst. Maar geen van hen kan concurreren met de Thomas Conolly-bar, zegt Ben. Dus maken we een kleine omweg ten zuidwesten van de Noord-Ierse grens naar de stad Sligo. Hier wacht de pub, die zojuist is uitgeroepen tot de beste whiskybar van Ierland, op u, waar honderden voortreffelijke whisky’s tot aan het plafond zijn opgestapeld op aloude houten planken. Ben kent niet alleen de barman, maar kan ook aan bijna elke fles een Ierse eigenaardigheid vertellen. Het blijkt dat hij voor zijn sportcarrière als barmanager in het nachtleven van Dublin werkte. Niet alleen het land, maar ook de mensen hier zijn goed voor wat verrassingen.

Lufthansa, Aer Lingus en Ryanair bieden verschillende dagelijkse vluchten aan, met directe vluchten naar Dublin vanuit Frankfurt, Berlijn, München, Düsseldorf en Hamburg. Als alternatief zijn er regelmatige auto- en passagiersveerboten van Frankrijk, Engeland en Wales naar Ierland. Belangrijke opmerking: E-bikes mogen alleen zonder accu in het vliegtuig worden vervoerd!

In Ierland zijn trailcentra exclusief ontworpen voor fietsers. De paden worden permanent onderhouden. Toch is het gratis te gebruiken. Alle trailrondes zijn volledig bewegwijzerd. Grote kaarten bij de trailhead geven een goed overzicht. Je rijdt bergop en bergaf op singletrails, want sommige bergopwaartse bospaden kunnen ook worden gebruikt. Alle routes zijn ingedeeld naar moeilijkheidsgraad en zijn ook te vinden op de website van Trailforks.

In totaal 22 pure single trail kilometers met een geweldig uitzicht over Dublin. Het trailcentrum biedt verhuur, begeleiding en techniektraining. Er is ook een trailcafé, tankstation, reparatieservice en bikewashstation.

Het nieuwste trailcentrum van Ierland biedt 39 km aan uitgebreid ontworpen single trail tours van alle moeilijkheidsgraden. Leuke sprongen en andere functies. Er is een parkeerplaats voor fietsers, maar geen infrastructuur direct bij de trailhead.

Het grote trailnetwerk omvat 28 kilometer aan pure singletrails. Er is ook een springlijn en verschillende endurobanen. Het trailcentrum biedt verhuur, begeleiding en techniektraining. Daarnaast: trailcafé, tankstation, reparatieservice en bikewashstation.

Het eerste trailcentrum van Ierland heeft 50 kilometer aan paden. De tochten zijn bewegwijzerd, er is een bikewash station.

In totaal 49 km aan mountainbikeroutes met startpunten in Kinnitty en Baunreagh. Het Slieve Bloom Mountain Bike Centre biedt begeleidings- en techniektrainingen.

De Ieren staan bekend om hun gastvrijheid. Als je dit wilt ervaren, kun je het beste kiezen voor een bed and breakfast. Ticknock en Ballinastoe kunnen gemakkelijk worden bezocht vanuit de accommodatie in Dublin. Uitzicht op de stad en de zee worden bijvoorbeeld gecombineerd door de Royal Marine. Trailcenter Coolaney biedt accommodatie in Sligo. De Kas is centraal gelegen.