Interview met Johannes Fischbach: “Ik ben ziek opgewonden!”

Johannes Fischbach uit de Opper-Palts reed jarenlang in de wereldbeker viercross en stapte in 2012 over naar het downhillkamp. Naast de afdalingen in de stad nam ‘Fischi’ ook deel aan de Red Bull Hardline. “Ik vind het format van de Hardline geweldig, maar in 2023 wil ik me volledig concentreren op het WK”, aldus ‘Fischi’.

Fischi, je hebt aan drie wereldbekers meegedaan, twee zijn nog in behandeling. Wat is uw tussentijdse samenvatting?
Het formaat is geweldig en erg leuk. Ik groei er langzaam in. De wedstrijden in Finale Ligure, Leogang en Val di Fassa waren totaal anders.

Welke stop vond je tot nu toe het leukst?
Val di Fassa: natuurlijke routes, deels op zachte bosbodem – geweldig! Ik voel me hier op mijn gemak en ben tevreden met mijn 8e plaats. In Leogang reden we over de gebombardeerde bikeparkpaden, dat was niet echt mijn ding.

Wat is het grootste verschil met de Enduro World Cup zonder E?
Het verschil is kleiner dan de meeste mensen denken. We rijden op dezelfde etappes. Daarnaast hebben we extra etappes, waarvan twee zogenaamde power stages: technische hellingen die super steil en uitdagend zijn. Hier verlies je in een mum van tijd tien seconden als je je lijn verprutst.

Ben je goed in de power stages?
Waarschijnlijk niet. Het helpt dat ik kracht in mijn benen heb, maar dat is niet genoeg. Als je een proefachtergrond hebt, heb je zeker een voordeel. Je moet het zien als een steil wandelpad bergopwaarts, met haarspeldbochten, landingen en wortelvelden. Hier speelt de motor een cruciale rol. We moeten seriële motoren gebruiken, modellen met veel caster zullen helpen. Dus als je stopt met trappen en de motor duwt nog twee of drie seconden. Ik ben misselijk opgewonden voor deze podia, dat weet ik niet van mezelf.

Bosch-motoren worden beschouwd als state-of-the-art. Domineren ze ook de vermogensfasen?
Sterker nog, tot nu toe heeft het Miranda-raceteam het goed gedaan in de vermogensfasen – ze gebruiken Bosch-motoren.

Denk je dat motordoping in de toekomst een rol gaat spelen?
Oef, theoretisch denkbaar. Als je vals wilde spelen, kon dat. Hoewel er controles zijn van de kant van de UCI, hebben ze altijd plaatsgevonden op de eerste dag van de wedstrijd, en niet achteraf. Dit zou een enorm voordeel zijn voor de vermogensfasen, maar de meeste etappes gaan bergafwaarts. Meer motorvermogen zal je geen goed doen.

Qua hiërarchie voelt de Enduro World Cup alsof het boven de E-Enduro factie staat. Voel je dat?
Ha ha, is dat zo? Ik moet toegeven dat ik niet op het net kijk om te zien wie hoeveel aandacht krijgt. Ik heb ook niet naar een samenvatting op Discovery gekeken. Het enige wat ik je kan vertellen is dat we meestal met de enduro-jongens trainen. En dat sommige e-racers soms sneller zijn dan zij.

Dat zul je moeten uitleggen.
In Leogang was er een podium waar wij en de enduro jongens op reden. De route liep over de Hangman park track. Hier trap je in het begin drie keer, dan is het allemaal bergafwaarts en maakt de motor niet meer uit. Mijn teamgenoot Alex Marin won de etappe en was een seconde sneller dan de snelste endurorijder zonder motor. Sneller dan Moir, Rude en Melamed!

Dat is geweldig! En wat is er aan de hand met de oude downhill-handen Fabien Barel (43) en Mick Hannah (39)? Ze rijden vooraan en winnen zelfs races.
Gek! De jongens zijn gewoon geweldig. Toen ik Barel zag trainen, dacht ik dat Aaron Gwin in zijn primetime reed. De man is met alles te vertrouwen. Ik zal je vertellen, als Barel zichzelf het doel zou stellen om opnieuw in de Downhill World Cup te rijden, dan zou ik erop vertrouwen dat hij na twee of drie races in de top 10 eindigt.

Wow, dat kan ik niet geloven.
Geloof me! Hij heeft wat nodig is. Ik maakte een praatje met zijn teammanager. Hij vertelde me een verhaal over hoe Barel samen met het canyon downhill team testte. Dus met Troy Brosnan en Luca Shaw. Op BaOp hun thuiscircuit in Frankrijk testten ze nieuwe vorken – met tijdwaarneming, natuurlijk. Barel zette de benchmark op een afdaling van 1:20 minuten en Brosnan en Shaw hadden naar verluidt de hele dag moeite om die tijd te kraken. Dat is niet gelukt. Ziek! De man is 43 jaar oud.

Dat is gek.
Ja! Ik zal het je vertellen. Wie op zo’n shorttrack voor de wereldelite rond Brosnan en Shaw twee seconden breekt, kan in de top tien eindigen. Thuis stretch of niet.

In hoeverre maakt het voor jou uit of je de route kent?
Een grote. Een korte afdaling kan door iedereen uit het hoofd worden geleerd. Maar nauwelijks een etappe van tien minuten. En dat zijn er meerdere. Het helpt me enorm als ik de routes ken. Dat merkte ik in Val di Fassa. Ik liep twee afstanden en deed het prompt beter. Helaas liggen de circuits al een week voor de racedag vast. En vaak zijn het dezelfde afdalingen als vorig jaar. Iedereen die de routes vele malen heeft gereden, heeft een duidelijk voordeel. Dit is een nadeel voor degenen die kort voor de race aankomen. Daar moet je mee in het reine komen.

Hoe onthoud je de routes?
Net als de meesten. Na de training trek ik me terug op mijn hotelkamer en kijk vijf uur lang naar camerabeelden van shitty helmcamera’s. Het is vervelend, maar het is absoluut noodzakelijk.

De samenvattingen op GCN, Discovery zijn meer een inspanning dan spannend. Of het nu gaat om enduro met of zonder motor. Heb je suggesties voor verbetering?
De powerpodia hebben wat nodig is om een publiekstrekker te zijn. Het is een enorme show. Momenteel zijn ze ergens op de prairie. Je zou ze dichter bij de plaats of de stad moeten brengen. Het liefst als laatste etappe, zodat de eindwinnaar er meteen uitkomt.

Je zet je nu volledig in voor e-racing, is deelname aan de Red Bull Hardline nog steeds een probleem?
Ik weet zeker dat ik er zin in heb, want het format past bij mij. Bovendien heb ik nog een score te vereffenen. Op dit moment heb ik er echter geen geschikte fiets voor. Misschien 2024.