Interview met Derek Westerlund: De laatste actiefilm van de cultfilmer

FREERIDE: The New World Disorder-serie, Rad Company, Where the Trail Ends – het is alweer een tijdje geleden sinds je laatste fietsfilms. Waarom nu een nieuwe film?

Derek Westerlund: We zitten nu in de vierde generatie freeriders. Brage Vestavik was bijvoorbeeld nog niet eens geboren toen de eerste NWD-film kwam naar buiten. Ik wil deze mensen een insider’s perspectief geven op hoe freeriding in de eerste plaats tot stand is gekomen. Dit is een verhaal dat verteld moet worden, en mijn film Nothing’s for Free vertelt het.

Om de freeride pioniers te vieren?

Ja, dat ook. Ik wilde de mensen vieren die de sport vooruit hebben geholpen en de basis hebben gelegd voor wat er vandaag gebeurt. Want: We zijn begonnen met de shit (lacht).

Je bent er vanaf het begin bij geweest. Wat is het eerste moment in de geschiedenis van freeride dat in je opkomt?

Toen ik Brage zag, zag ik de Jah-Drop dat Bender meer dan 20 jaar geleden sprong. Het was toen Bender die liet zien wat er allemaal mogelijk is in freeriden. Vandaag is het Brage die grenzen verlegt.

De Jah-Drop! Dit is een sensatie. Hoe is dat zo gekomen?

De hele onderneming was krankzinnig. Het voelde alsof we Osama Bin Laden probeerden te vangen. We hadden geen vergunningen, gingen de nacht in en misten als bosdieven en moesten Native Land in om de stunt te filmen. We hebben al mijn gedragsregels overtreden – maar in dit geval was het de moeite waard.

Nou, als iemand het kan, is hij het waarschijnlijk wel. Vorig jaar keek ik naar de Jah-Drop. Voor het eerst in meer dan 20 jaar. Ik was nogal verbaasd dat de overloop steiler en harder als beton was geworden. Maar toen we daar dit jaar aankwamen, was de grond weer vreemd zacht. De erosie, het weer – ik weet het niet. Brage wilde een harde landing maken en de drop zonder iets te veranderen. Maar nu moesten we de overloop verdichten, anders was hij als een hekpaal blijven plakken.

De impact was zo hevig dat hij toch zonk. Daarna gooide het hem naar boven, maar hij kon op de fiets blijven en hem op de een of andere manier verlengen. Een wilde actie die me liet zien dat ik te oud ben voor deze shit.

Je bedoelt dat je bijna een hartaanval hebt gehad?

Ja, veel te spannend! Ik zou een hartaanval hebben gehad als ik het had zien vallen. Maar ik stond naast hem bovenaan de sprong en moest me verstoppen om niet op de foto te staan. Ik zag hem dus gewoon over de rand verdwijnen. Dat alleen al was crass.

Er kan immers van alles gebeuren.

Niveau. Na een leven in de actiesportbusiness zitten je zenuwen vol gaten. Ik kan niet meer toekijken hoe mensen gekwetst worden.

Is dat waar Nothing’s for Free over gaat?

Ja, we stellen de vraag of het risico het waard is. Vroeger, toen de industrie floreerde, dachten we dat we een bedrijfsmodel hadden gevonden dat de ruggen van atleten zou hebben. Maar vandaag lijkt niemand aandacht te besteden aan het enorme risico dat atleten nemen. Het draait allemaal om cijfers, de atleten zijn inwisselbaar.

De Rampage-rijders doen zoveel voor de sport, maar ze worden behandeld als wegwerpartikelen. Daarbij wordt sZij zijn de echte helden van de sport. – Derek Westerlund

Hoe stond Brage er vlak voor de drop op? Want zijn risico lijkt tijdens de stunt niet te overzien.

Hij leek kalm, had zijn koptelefoon in zijn oor en luisterde naar Noorse black metal dingen. En op een gegeven moment zei hij: Go Time!

En het meest flagrante: hij had geen aanloop. Op dat moment had Bender een paar fietslengtes voor de drop. Maar erosie had alles weggevreten. Brage kon alleen een Hans Rey laten springen, bijna vanuit een staande start, en toen plopte hij over de 17 meter hoge klif.

Daarna voelde het als vijf minuten. Werkelijk. Ik wurmde me in de bosjes daarboven en luisterde. Zenuwslopende stilte en dan deze nare klap. Een crash? Maar toen juichte iedereen daar beneden, en ik wist: Hij heeft het echt gemaakt! Pas later zag ik de gekke rodeorit van de landing. Helemaal te gek. Je moet het zien.

Als je denkt aan al je New World Disorder-films, welke top 5-stunts komen dan in je op?

1. De Jah-Drop, natuurlijk. Het is de belichaming van een freeride stunt.
2. Hell-Track. Toen John Cowan en Timo Pritzel sprongen van tien meter maakten en dirt jumping naar een nieuw niveau tilden.
3. Toen Wade Simmons de Moreno-kloof sprong. Wat Dylan Stark overigens onlangs nog eens herhaalde.
4. Bearclaw, die als eerste driedubbel viel.
5. Robbie Bourdon’s Flatspin. Dat was toen gewoon gek.

Vroeger wemelde het van de freeride-helden. Welke renner past vandaag bij jouw definitie van een freerider?

Duidelijk: Brage. Hij heeft de juiste instelling. Als de Rampage nog steeds was zoals het vroeger was en geen slopestyle-evenement, zou hij alles winnen. Of Jaxson Raadsel. Ik ben onder de indruk dat Jaxson zijn eigen ding doet en zich nergens anders veel van aantrekt. Zijn stijl is helemaal van hemzelf. Helaas is deze individualiteit enigszins verloren gegaan. En natuurlijk Semenuk. Semenuk lijkt boven iedereen uit te zweven.

Jongens als Semenuk hebben hun stempel gedrukt op de sport. Hoe zit het met films? Welke drie films schieten me te binnen?

Geslingerd. Nieuwe Wereld Wanorde. en Waar het pad eindigt. Voor mij is WTTE een van de eerlijkste mountainbikefilms ooit gemaakt. The Collective had misschien een hele nieuwe esthetiek, maar ik denk niet dat de film de sport heeft beïnvloed.

Nu de tijd van de grote films voorbij is, is het Insta snippet time.

Ha ha, natuurlijk, daar gaat mijn film over. In die tijd was het risico het nog waard, je kon er een carrière mee opbouwen en er een goed leven mee leiden. Maar in de instant media is het nu heel anders. Ik sprak hierover met Tom Van Steenbergen.

Hij zei dat hij de meest flagrante stunts kon doen, maar iedereen wil gewoon zijn crash zien. Niets lijkt er meer toe te doen. Ik hoop dat mijn film vanuit dit oogpunt een eye-opener zal zijn.

De aandacht slinkt, het voelt alsof je alles hebt gezien – dus het lijkt bijna naïef om een film te maken waar mensen voor moeten betalen.

Je hebt nog niet gezien wat ik laat zien. Gerechtvaardigd. Het verhaal is grof. Het is schokkend dat de atleten alles riskeren voor salarissen die ze bij McDonalds zouden verdienen. En het is schokkend om te horen dat atleten vrijwel alleen zijn als ze ernstig geblesseerd raken.

Dit is wat de wereld moet weten?

, ja! Voor alle soorten actiesporten moet dit verhaal verteld worden. Ik maakte de ontwikkeling vanaf de eerste rij mee en leek een beetje op dokter Frankenstein. Ik heb de ontwikkeling zelf aangewakkerd, waar ik me op dat moment niet echt bewust van was. Als ik nu terugkijk, maak ik mezelf bang. De boodschap moet eruit. Misschien kan de boodschap het bewustzijn van mensen vergroten en de sport beter maken.

Is deze ontwikkeling te beïnvloeden? Moeilijk voor te stellen!

Ja, ik kan me een wedergeboorte van freeriden voorstellen. Misschien werkt de film als een volkslied dat de sport, de atleten en de industrie herenigt. Ga maar na: De Rampage krijgt meer views dan het hele WK, meer dan alle wielerwedstrijden bij elkaar. Maar mensen weten dat niet, zelfs scènegrootheden als Specialized-baas Mike Sinyard weten dat niet. Kortom, de Rampage-rijders doen zoveel voor de sport, maar worden behandeld als wegwerpartikelen. Zij zijn de echte helden die kinderen inspireren om te beginnen met mountainbiken. De fietsindustrie beseft niet hoe belangrijk freeriden is voor de sport, ze hebben nog steeds alleen racen in gedachten.

Met New World Disorder heb je actieporno geproduceerd. Uw film Nothing’s for Free is een documentaire. Welke documentaires maken indruk op je?

Ik was verslaafd aan The Defiant Ones, de documentaire over Jimmy Lovine & Dr. Dre. Minder de documentaire zelf, meer de montage en visuele uitvoering. Dat is Benchmark, en daar heb ik me door laten leiden. Ik wilde de regels overtreden en iets anders doen. Of de documentaire over Shannon Hoon, de zangeres van Blind Mellon, die veel met originele opnames werkt. We hebben ook veel origineel beeldmateriaal gebruikt, dat rauw en old-school lijkt, maar de film een speciaal effect geeft. Het is afwachten of de berekening uiteindelijk gaat lukken.

Ik werd geraakt door de documentaire The Alpinist, een film over de klimmer André-Marc Leclerc.

Een Red Bull-film. Ik heb ook veel films gemaakt voor Red Bull. De Alpinist is je beste.

Je hebt gezegd dat je geïnspireerd bent door de skifilms van Matchstick. Waarom is je fietsfilm A Biker’s Ballad zo betekenisloos geworden?

De jongens van Matchstick moeten doen waar ze goed in zijn: skifilms. Daar zijn ze het beste. Daarom ben ik gestopt met het maken van fietsfilms: als je de eerste en de beste bent en de maatstaf zet, dan moet je niet rommelen. Waarom dan al die stress als ik niet kan verbeteren?

Op welke van je films ben je bijzonder trots?

Op Waar het pad eindigt.

En welke filmproductie was het leukst?

Waarschijnlijk NWD 9 en NWD 10. Want op dat moment was het erg druk, freeriden was op zijn hoogtepunt, Semenuk was net van start gegaan en we konden doen wat we wilden. Goede Tijden! Dat was ook de reden waarom ik nu niet op NWD 23 terecht ben gekomen, want dan was het niet beter geworden. Integendeel, nu zou ik het moeten doen met een derde van de begroting. De industrie investeert niet meer in toffe projecten, ze wil meteen beloond worden. Red Bull was de enige die dat het afgelopen decennium deed, maar ook zij zijn nu veranderd in een socialemediahuis. Er zijn geen grote filmprojecten meer. Dank u, beste Internet!

Maar de filmprojecten werden ook steeds extremer.

Dat ben ik met u eens. Deels. Neem bijvoorbeeld North of Nightfall. Toen we de film maakten en Jeremy Grant klaar was met de derde montage, dacht ik: dit is een geweldige film, zo cool, zo anders, we zijn een revolutie aan het brengen in hoe mensen sportfilms ervaren. En dan 20 edits later, onder druk van Red Bull, was het gewoon een egotrip van een handvol blanke rijkeluiskinderen die naar plaatsen reizen waar niemand anders naartoe kan omdat niemand zoveel geld heeft. Voor mij was dat het schoolvoorbeeld van hoe een schot averechts kan werken. Je had iets verstandigs met het geld kunnen doen. Maar het principe van Travis Rice om een snowboardfilm te maken voor zeven miljoen dollar heeft actiesporten verpest. We hebben geen snowboardfilm van 7 miljoen dollar nodig waarin rijke kinderen ze met helikopters naar de laatste uithoeken van de aarde brengen.e vliegen. De shit heeft het hele genre geperverteerd.

Grimmig besef! Dat had ik niet van je verwacht.

Ja, zo zie ik het. Misschien komt het omdat ik al zo lang in het vak zit en ik de hele evolutie heb gezien – de snelle opkomst van actiesporten. En nu bijna hun einde. Alle risico’s, alle moeite, maar tegen welke prijs? Ik kan er niet eens meer naar kijken.

Wat, je kijkt er niet naar?

Natuurlijk kijk ik naar de clips van Fabio, Danny en Brandon, omdat ze er zoveel tijd en energie in hebben gestoken. Maar de lange tijd in het vak heeft me afgestompt. Helaas.

Wordt Nothing’s for Free je laatste freeride film?

Ja. De film is mijn slotakkoord. Tenzij ik nog steeds bezig ben met New World Disorder 11 (lacht).