FREERIDE: Wat voor vreemde verfbeurt heeft je fiets?
Elias Schwärzler: Dit is mijn “Bike the World” livery. Het basisontwerp is bont zwart-wit. Maar elk land krijgt zijn eigen symbool, een herkenningspunt. Er is een rood heiligdom voor Japan. Er is een lama voor Bolivia. En dus moeten er de komende jaren 20 symbolen bij elkaar komen, want ik wil naar 20 landen reizen.
En dan veil je de fiets voor een goed doel?
Goed idee! Tot nu toe dacht ik dat ik het frame achteraf aan de muur in de woonkamer zou hangen en er tevreden naar zou kijken en zou denken aan alle avonturen in het buitenland. Maar een veiling zou ook grappig zijn.
Naar welke landen ga je?
We lopen achter op schema. Turkije staat in oktober op de agenda. Daarna wil ik naar Korea.
Wat is het idee achter de country trip?
Het idee voor “Bike the World” kwam bij mij op omdat ik veel onderweg ben geweest, maar niet veel heb gezien. Ja, ik ben in Canada geweest. Is dat de reden waarom ik iets over Canada heb gehoord? Nee, want ik ben alleen in het Whistler bikepark geweest. En zo denk ik over veel landen. Met “Bike the World” wil ik daar verandering in brengen, ik wil mensen ontmoeten, in contact komen met hun cultuur, hun eten eten en hun gebruiken ervaren. Natuurlijk wil ik ook gaan fietsen, maar de focus ligt niet op flagrante stunts.
Hoe kies je de landen?
De keuze van landen was gemakkelijk, we gingen als team zitten en dachten na over welke hoeken van de wereld we graag zouden willen zien. Op Google werden we geïnspireerd. Toen we de vulkanische hellingen in Bolivia zagen, zeiden we: daar gaan we naartoe. Vlucht geboekt, daarheen gevlogen. Of Japan met Tokio, de grootste stad ter wereld.
Ik dacht dat dat Mexico-Stad was.
Nee, Tokio met 37 miljoen mensen. Je kunt je niet voorstellen hoe het is.
Was dat je eerste keer in Japan?
Wat maakte de meeste indruk op je over het land?
Ik was diep onder de indruk van hoe aardig, vriendelijk en hoffelijk de mensen zijn. Dit is uniek in de wereld. Reusachtig! In de grootste stad ter wereld toetert geen enkele automobilist. Ik reed in een wheelie op het grootste kruispunt ter wereld. Per groene fase lopen 3000 mensen over straat. Hectiek? Stress? Geïrriteerd zijn? Nee, helemaal niet. Daar ben ik mijn nieuwe Oakley kwijtgeraakt. Minuten later tikt iemand me op de schouder en zegt: “Dit zou van jou kunnen zijn.”
Misschien heeft het te maken met het boeddhisme.
Je zegt iets! Deze religie fascineert me. Ik heb zo genoten van het land, ik kon niet geloven hoe netjes en schoon het is en hoe gedisciplineerd de Japanners zijn om ervoor te zorgen dat het zo blijft. Niemand gooit een oud matras in het bos. Japan is het mooiste land waar ik tot nu toe in mijn leven naartoe ben gereisd.
Mooier dan Oostenrijk?
Oostenrijk is thuis, dat buiten competitie is.
Binnenkort ga je naar Turkije. Waar? Naar Cappadocië?
Ja, dat klopt, naar Cappadocië. Ik weet dat Korbi Engstler ons heeft verslagen.
Niet alleen Korbi, maar ook vele anderen. Cappadocië is allesbehalve een insidertip.
Dat klopt, maar het is een droomlandschap – en ik wilde het met eigen ogen zien. Natuurlijk wil ik deze bizarre rotsformaties op de fiets afrijden, maar we hebben iets anders in onze bagage dan fietsen: parachutes.
You sack, dat staat al heel lang op mijn bucketlist: met een parachute uit een luchtballon springen.
(Lacht.) Kom dan langs! Heel simpel, dan ga je het ervaren!
Onlangs zag ik de edit van Fabio Wibmer, “Behind the Scenes in Valparadaiso”. Toen besefte ik hoeveel moeite er in zo’n videoclip zit: de logistiek, de scouting, het stuntgebouw – dit alles vreet dagen op. Er is nauwelijks tijd voor het land, de mensen en de cultuur.
Juist. Dat is de crux. Fabio staat bekend om het doen van de meest flagrante stunts en hij maakt deze reputatie waar op een eersteklas manier. Voor mij is het anders. Ik wil een verhaal vertellen. Natuurlijk ook een fiets en soms een stunt doen. Maar ik wil geen hellingen moeten bouwen, ik wil het land nemen zoals het is en laten zien hoe mooi fietsen is en waar het je overal naartoe kan brengen. Via Tiktok neem ik mensen mee op reis.
Ze ervaren hoe het is om op zo’n reis te zijn en welke problemen we moeten overwinnen. In Bolivia proberen we bijvoorbeeld de heetste afdaling ter wereld te maken. Een afdaling van acht kilometer. De mooiste gravelpistes waar ik als diepsneeuw doorheen kon spuiten. Er gaat geen quad omhoog, nee, je moet zelf omhoog sjokken. Tot 5000 meter. De longen fluiten en de schedel barst. En mensen krijgen dat uit de eerste hand te zien.
Hoe reageerden je sponsors toen je zei: “Ik wil naar 20 geweldige landen reizen, op avontuur gaan en je de rekening sturen?”
(Lacht.) De sponsoren vonden het geweldig. Want op dit moment is het heel moeilijk om aandacht te krijgen. Scroll door Insta! Wat krijg je te zien? Het is altijd hetzelfde: sommige trucs heb je 1000 keer gezien. Ja, het is geweldig als iemand een dubbele backflip doet. Maar sorry: ik heb het al gezien! Dus als dat geen dubbelganger midden in de stad over trappen is, gaat het niet meer viraal. Vroeger, toen we de Sick Series deden, was dat anders. Nu, aan de andere kant, doen zoveel mensen klassieke inhoud op sociale media, d.w.z. stunts bouwen en trucs doen in het bos. Je lokt niemand meer vanachter de kachel naar buiten. Fabio en ik zijn altijd een beetje verschillend geweest over het feit dat we dingen anders doen.
Bijvoorbeeld door mensen te laten dromen, verhalen te vertellen, soms grappig te zijn in plaats van serieus. Als ik van de mooiste pistes ter wereld skiet, zal ik mensen inspireren omdat schoonheid fascineert. Toen ik bijvoorbeeld Insta 360 over ons idee vertelde, waren ze meteen enthousiast.
Waarom doen anderen niet hetzelfde?
Ik weet het niet. Maar er is niets nieuws op sociale media. Sinds 2015 staan dezelfde motorrijders bovenaan de lijst: Lukas Knopf, Erik Fedko, Fabio Wibmer, ik… en meer recent hebben Korbi Engstler en Gabriel Wibmer zich bij hen aangesloten. Maar eigenlijk is het jammer dat er geen nieuwe ideeën worden geboren.
Wees gelukkig, dan heb je het makkelijker. Ben je tevreden met je output van de “Bike the World” tour tot nu toe?
Met Tiktok en Insta ben ik heel blij met hoe Bolivia en Japan zijn gegaan. Sommige berichten zijn viraal gegaan. Youtube is een beetje moeilijk. Maar onze focus ligt sowieso op korte clips. Want dat is de toekomst.
De aandacht van mensen neemt snel af.
Het verbaast me dat veel clips steriel lijken. Gee Atherton in de Dolomieten b.v. Zelfs Kilian Bron. Geweldige actie, maar “Mensheid“ Het doet het nergens. Weinig humor en humor, zoals jullie Oostenrijkers zeggen. Waarom?
Ik zie het 100 procent op dezelfde manier. Wij motorrijders zouden de kans krijgen om viraal te gaan en van fietsen te leven, maar dat doet niemand. Waarom? Omdat mensen geen verhalen willen vertellen. Het is nog steeds gewoon een kwestie van de steilste lijn rijden en de meest flagrante truc doen. Fabio en ik realiseerden ons al vroeg dat het veel beter is om er een verhaal in te stoppen. Al is het maar een kleine verhaallijn zoals in mijn clip: “My Dreamgirl”. Ik vertel een verhaal waar iedereen zich in kan herkennen, voeg wat humor toe en de clip spreekt veel meer mensen aan dan een hoge druppel in het bos die niemand echt kan beoordelen.
Wat is je verklaring dat de motorrijders zo serieus zijn, er is weinig humor en onnozelheid zoals Fabio en jij deden.
Ik weet het antwoord, want in mijn Sender’s Academy hoor ik het keer op keer. De jonge bikers willen met hun clips respect krijgen van de hardcore jongens en er onder geen beding kinderachtig uitzien. Onder het motto: Erik Fedko moet de clip cool vinden en Eric Fedko viert geen verhalen. En ik hoor keer op keer: Het gaat erom hoe goed rijden is! – Ja, dat is waar, maar het is nog beter als je een verhaal vertelt met rijden. Het is de combinatie van beide, anders kijkt niemand naar je film. En Ik geef geen fuck of een Erik Fedko mijn video leuk vindt of niet. Voor mij gaat het erom dat andere mensen het leuk vinden en er veel mensen mee bereiken.
Ik zou de recepten voor succes bewaken en niemand verraden.
Ik wil ze verraden. Dat is het idee achter mijn Sender’s Academy. Daar leg ik precies deze strategieën en recepten uit aan de jonge renners. Zoals Luis Freitag bijvoorbeeld, die nu veel beter is in het maken van succesvolle clips. Mijn doel: ik wil dat de fietssport als geheel populairder wordt, succesvoller, meer sponsors aantrekt. Mijn droom zou een fiets middelbare school zijn, maar dat kan alleen als de fietssport groter wordt.
Tot die tijd kijk ik uit naar een grappig filmpje over je Turkije-avontuur, want je zult niet geweldiger zijn dan Kilian Bron in Cappadocië.
Juist. Maar je ziet hoe ik koffie drink met Turken, te laat opsta en stof in de middaghitte, van de rotsen glijd, grotten ontdek….
… En je springt er met een parachute vanaf. Er is een clip van hoe men met een touw uit de luchtballon zwaait, loslaat en in de uitgerekte Auerbach in de diepte valt. Super casual.
Dat was waarschijnlijk Marco Fürst. Marco maakt zulke faxen. Ik deed mijn springtraining bij hem in Hohenems. Ik ben momenteel een stunt aan het plannen waarbij ik met mijn fiets over de vleugels van het vliegende vliegtuig rijd en dan de diepte in val.