MTB-routes in Europa: dit worden je nieuwe favoriete routes van het seizoen

De Umbrail Pass bij de legendarische Stelviopas is de hoogste roadpass van Zwitserland. De top ligt op iets meer dan 3000 meter. En daar moeten we omhoog als je wilt genieten van de hele afdaling naar Val Müstair. En dat is wat we willen. Maar maak je geen zorgen: je kunt een shuttle nemen van Sta. Maria naar boven, alleen de laatste klim moet je jezelf inspannen en ook een beetje klauteren. Maar dan krijg je de volle lading alpine freeriden, een geweldig panorama, topgeluk en een gletsjermeer (spring erin!). Het pad naar beneden meet meer dan 1600 meter diepte, dus verdeel je kracht mooi! Het bergpad slingert door een puinwoestijn, technisch, veeleisend, steil – wordt steeds vloeiender, duikt na 1000 meter diepte het bos in. Hier is de bodem meer gripvast, zachter, bijna fluweelachtig.

De volle lading alpine freeriden, een geweldig panorama, topgeluk en een gletsjermeer!

Dit is een pad naar de westelijke Alpen dat nauwelijks mooier kan zijn. Vanaf de Passo dell’Invergneux in het Valle d’Aosta daalt het af naar Cogne, een dikke 1400 meter diepte. Het addertje onder het gras is dat je zelf hoog moet zwenken. Geen shuttle, geen lift, geen verfrissingshut. In plaats daarvan avontuur. Het parcours verbaast met zijn ritme, speelinstinct en flow. Dit komt door het gladde hoge dal met zijn ronde gletsjercontouren. Later verandert hij in een boskloof en wordt hij wat grimmiger.

>> Nog meer adembenemende, uitdagende, epische, speelse MTB-routes van Markus Greber vind je hier <<

Kun je het achterwiel bewegen? Zo niet, lees dan niet verder. Want alleen met de technologie kom je door de steile ontsnappingen van de Vertigo heen. De naam zegt het al! Hier gaat het om zaken. Met de kabelbaan Les Ruinettes nemen we de gondel naar het bergstation, verlaten het fietspark Verbier en slaan dit hooggebergtepad op. Al vrij snel wordt het steil, dan nog steiler, uiteindelijk maximaal steil. Eerst over gesteente, later vervangen wortels de valkuilen. Harpin buigt, glijdt bij de vallijn, stapt. Heerlijk veeleisend, moorddadig in natte omstandigheden!

Het kleine trailpark in St. Corona (maak je geen zorgen!) bij de overgang tussen Wenen en Graz is misschien wel de beste jumpline van Oostenrijk. Veel plekken gaan er prat op canadees DNA te bezitten of doen alsof ze een kopie zijn van Whistler’s A-Line. Meestal kan ik alleen maar lachen, maar de Wexl jumpline zorgt eigenlijk voor Whistler flow. Geweldig gebouwde sprongen voor volledige airtime, 30 sprongen in drie secties – de jumpline is echt leuk. Er is ook een flowline, single trail en een afdaling. Als u wilt, kunt u zelf opstappen of een ankerlift gebruiken.

De Altissimo is een monster. Op en neer. Het kan zijn dat de nostalgie hier bij mij doordringt. Destijds waren de paden hier, zoals de 601, legendes. Als je jezelf opzweept, moet je lijden. Maar je kunt ook de gondel nemen vanuit Malcesine of een shuttle om de rug nemen. Bergafwaarts hou ik van het pad van de top over de zuidoostflank naar Bocca di Navene en helemaal naar beneden naar Navene. Ik zeg alleen maar: oldschool-freeriden. Steil, geblokkeerd, hobbelig, nog steiler, nog meer geblokkeerd. Na afloop is er een gelato, bier en een duik in het meer.

Marcus Greber uit Opper-Beieren was jarenlang testmanager bij BIKE, nam vanaf dag één deel aan de freeride-beweging, kent de scene als geen ander en toert als actiefotograaf de wereld rond. Altijd op zoek naar supertrails.