“Sinds de eerste Ridgeline-film droom ik ervan om dit concept naar de meest ongelooflijke plaatsen ter wereld te brengen. Het potentieel om fantastische, afgelegen bergketens te vinden waar we onszelf tot het uiterste kunnen testen… om echt te onderzoeken wat er mogelijk is op een fiets,” zegt Gee Atherton, die samenvat wat hem drijft om gevaarlijke bergruggen te berijden.
De Dolomietenfilm verschilt van zijn voorgangers doordat het team “geen enkele steen heeft bewogen”. Het is een ontdekkingstocht met vrienden, een rauw avontuur in de bergen. Want Gee Atheron rijdt op de lijnen die ze vinden. En volgens Gee zijn dit enkele van de meest meedogenloze tracks in de serie.
Het begon allemaal in juni toen Gee en zijn team de site bezochten. Gee ging aan de leiding op de Trackwalk in de Wereldbeker. Conclusie: Het team realiseerde zich al snel dat ze “overweldigd” waren. Er was geen manier om de lange wandelingen de berg op te verkorten, wat al dan niet zou kunnen leiden tot de ontdekking van een cool klein singletrack-gedeelte voor de film met het soort omgeving. Lange dagen in kniediepe sneeuw werden gevolgd door nachten waarin Gee en zijn team over kaarten keken en probeerden zoveel mogelijk slaap en energie te krijgen.
Het filmen in augustus ging beter omdat het weer genadig was. Toch duurde het een eeuwigheid om de plekken te bereiken die geschikt zouden zijn om te filmen. Uren wandelen, touwen klimmen, ladders en abseilen inbegrepen. Het team was geladen met camera-apparatuur, drones, proviand en de endurofiets van Gee, die tot aan het frame, het stuur en de wielen was gedemonteerd om de lading te verdelen. Het was de meest fysiek en mentaal veeleisende week van de serie, met een dorst naar avontuur en de wil om te overleven, waardoor het team werd aangespoord tot enkele van de meest ongelooflijke scènes die ze ooit hebben gefilmd.
Gee Atherton zei dat hij vanaf het begin wist dat hij deze scène op de Atherton AM zou filmen.170: “Het is sterk genoeg, lichter dan mijn DH-fiets en heeft nog steeds geweldige tractie. Het is “genoeg fiets” om elke centimeter van het steile en rotsachtige terrein aan te kunnen.”
Gee werd vergezeld door zijn “rechterhand”: Jamie Robertson en fotograaf Dan Griffiths (Moonhead Media), die beiden vanaf het begin bij het project betrokken waren geweest. Maar voor zo’n gevaarlijk terrein schakelden ze bergexpert Brodie Hood in. Brodie is een van de weinige filmmakers die met een drone naar de top van de Mount Everest is gevlogen, een ervaren bergbeklimmer en bergredder.
Een van de moeilijkste aspecten voor het team was het wennen aan de lange dagen op de berg en het verliezen van de “vitale angst”. Op de eerste filmdag reed Gee nog heel aarzelend over de zeer belichte paden, maar op de derde dag schoot hij op downhill racetempo en alsof de 300 meter diepe afgrond slechts een paar centimeter links van hem niet bestond.
Gee zei over bergspecialist Brodie Hood: “Brodie bij ons hebben hield me in leven! Maar het betekende ook dat ik me moest bemoeien met dingen die ik in mijn eentje niet zou hebben aangepakt… aan het einde van de film is er bijvoorbeeld een scène waarin ik bij zonsondergang een bergrug afrijd – het is absoluut adembenemend, maar het was zo steil en bloot dat ik niet wil nadenken over de mogelijke gevolgen. Dan en Jamie waren allebei betrokken bij de opnames van “Knife Edge”, en ik kon zien dat het moeilijk voor hen was om me aan te moedigen om dergelijke stunts te doen. Het deel van de film waar ik het langzaamst rijd, was eigenlijk het moeilijkste van allemaal.
Interview: Gee Atherton
FREERIDE: Je rijdt op het scherp van de snede. Wat spreekt je aan in bergruggen?
Gee Atherton: Oh, dat gebeurde meer bij toeval. Ik wilde thuis een coole lijn bouwen en vond deze blootgestelde bergrug boven het fietspark. Toen kwam de volgende en ik vond het leuk.
Vond je het leuk?! Je viel bijna dood neer.
Ja, ik viel van de berghelling tijdens het filmen. Maar ik kwam terug en deze keer lukte het me om de nokrit te maken. Nu gingen we naar de Dolomieten.
Hier staan de bergflanken loodrecht. Latei = Overlijden.
De gevolgen zijn altijd grimmig bij dergelijke acties. Dat weet ik, dat heb ik altijd geweten. Ik ken de risico’s en wat mij in het najaar is overkomen is daar het beste voorbeeld van.
Toch ga je door.
Ja, ik ken het gevaar en ik doe er alles aan om het tegen te gaan. Ik reken het precies uit.
Is er een verschil in het hoofd wanneer de berg verticaal valt, zelfs als een hellende grashelling net zo dodelijk kan zijn?
Voor mij is er geen echt verschil. Op de bergkam waar ik neerstortte, waren er ook verticale kliffen aan beide zijden. Ik had geluk in pech, maar viel toch op steen en steen. De verwondingen waren ernstig, maar ze hadden veel erger kunnen zijn. Maar ja, in de Dolomieten gaat het verticaal naar beneden, wat de zintuigen nog meer scherpt. En op sommige passages reed ik ook niet in de Dolomieten, dat was te riskant voor mij.
Kilian Bron heeft voor opschudding gezorgd met zijn film over de Dolomieten. Tom Öhler reed er ook naartoe voor een filmproject. Wat wilde je anders doen?
Veel andere renners hebben gefilmd in de Dolomieten. Dit geldt voor veel regio’s: de Alpen, Whistler, etc. Ik wilde mijn eigen stempel drukken in de Dolomieten en rijden zoals ik dat doe.
Rijden als Gee. Hoe ziet dat eruit?
Bekijk het eens. Al mijn ervaring van de Downhill World Cup, van vele projecten, zit erin. Ik had het gevoel dat ik het snelheidsaspect nog meer inbracht. En misschien denken mensen dat ik gewoon mijn hersenen heb uitgeschakeld. Maar het gebeurde allemaal op een super berekende manier. Ik bekeek elke plek, inspecteerde elke steen, elke rand. Net zoals ik een WK-baan analyseer, ga ik aan de slag met mijn filmprojecten.
Was het moeilijk om filmvergunningen te krijgen in de Dolomieten?
O ja. En we moesten plekken vinden die eenzaam en afgelegen zijn. Of begin heel vroeg of bij slecht weer om de bergen voor ons te hebben. We klommen er uren rond, abseilden naar beneden om spannende passages te vinden. Ik reed één procent van de tijd, anders klom en klom ik gewoon rond.
Als ze je daar voorbij zien schieten, denk je automatisch: Hopelijk houden zijn banden het vol. Danny MacAskill kreeg een speciale compound van zijn bandensponsor toen hij de rotsachtige hellingen in Schotland reed. Jij ook?
De grip was ongelooflijk belangrijk, maar dat gold ook voor de voorspelbaarheid van hoe de band zich zou gedragen. Ik moest altijd weten wat de motor en de banden deden. Ik gebruikte de Kryptotal downhill band van Conti. Ik varieerde de bandenspanning. Meer druk in ruw, snel terrein, omdat ik geen lekke band wilde riskeren. Maar in nokpassages die niemand ooit voor mij had gereden, ging ik met de druk naar beneden. Omdat ik niet wist of ik de fiets op tijd zou kunnen laten stoppen. Toen ben ik naar 22 psi gegaan, in de hoop dat het zachte rubber genoeg grip zou creëren.
Je bent net hersteld van je blessures en je hebt dit jaar al deelgenomen aan de Red Bull Hardline, je hebt deelgenomen aan de Wereldbeker, je hebt over dodelijke kliffen in de Dolomieten geracet en nu wil je deelnemen aan de Red Bull Rampage. Goh, ben je helemaal gek geworden?
(Lacht.) Risico hoort bij onze sport. Het gevaar is er. Maar dat is geen reden om het niet te doen. Het leven is kostbaar. Het is belangrijk dat je dingen doet waar je van houdt en je moet ze zo goed mogelijk doen. Tegenwoordig is het gemakkelijk om geïntimideerd, nerveus en onzeker te worden over wat er mis kan gaan. Maar ik denk dat je deze angsten moet overwinnen. Projecten zoals de koorddansen zijn belangrijk voor mij, niemand dwingt me om ze te doen, ik doe ze op eigen initiatief omdat ze me aanspreken. Niet omdat sponsors of wie dan ook dat van mij verwacht.
Maar je zou ook kunnen zeggen: Relax, Goh. Je bent wereldkampioen, Red Bull Hardline-winnaar, je maakte de dikste druppels op de Red Bull Rampage toen het nog ruw en wild was. Waarom niet vertragen en focussen op het werken aan Atherton-fietsen.
Dat klopt, dat zou ik kunnen. Maar ik had in 2004 kunnen zeggen dat ik mijn doel had bereikt toen ik een WK won. Maar zo ben ik niet, zo functioneer ik niet. Niemand in mijn familie is zo. We zouden niet zo lang hoeven te concurreren, ons eigen fietsbedrijf openen, een fietsenstalling bouwen, enz. Dit zijn onze persoonlijke keuzes. We zijn altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen – dat is wat ons drijft.
Je bent bijna onverslaanbaar in steil, ruig terrein. Maar trucs zijn niet je sterkste kant. Wat wil je dat we doen bij de Red Bull Rampag?e op 13 oktober?
Ik vind dat de Rampage trouw moet blijven aan zijn karakter. Hoe meer mensen zich richten op trucs, hoe meer de Rampage ook in die richting zal bewegen. Ik doe niet mee om de Rampage te winnen of op het podium te eindigen. Maar om ons eraan te herinneren dat er naast trucs nog andere elementen zijn, namelijk snelheid en het bruut. Als ik daar een bijdrage aan kan leveren, ben ik blij.