Heb je ooit een video gezien van de Trans Nomad? Als je een hart voor enduro hebt, krijg je deze beelden niet meer uit je hoofd. In de clips slingeren de paden eindeloos door eenzame hoogalpiene werelden. Adelaars en gieren cirkelen in de lucht en turen naar een kleine kudde motorrijders daar beneden. Hoe ze één voor één in deze paden rijgen, schijnbaar moeiteloos surfend door een sterrenstelsel van rotsen, keien en ravijnen. Aan het einde van de film zien we extreem blije gezichten en een huttafel waarop bergen tapas en rode wijn worden aangebracht. Tuurlijk, je haakt daarna gewoon af van jaloezie, maar deze foto’s lieten me niet met rust. Dus ga er maar weer op terug: Waar is deze Pico de Aneto precies…?
Zou een reis door de Alpen niet avontuurlijk genoeg zijn geweest?
Bijna precies 16 uur rijden van Innsbruck ligt de hoogste top van de Pyreneeën, zoals we nu weten. Het klonk niet zo dramatisch toen je aan het plannen was, maar als je eenmaal onderweg bent, vraag je je af en toe af of een fietstocht in de Alpen niet avontuurlijk genoeg zou zijn geweest. Maar Arturo wacht ons nu op in Vielha, in het Spaanse Val d’Aran. Als local kent hij de fietspaden natuurlijk van de Trans-Nomad-video’s. De EWS en de Downhill World Cup hebben ook verschillende stops gemaakt in zijn gebied langs de Frans-Spaanse grens. We zouden minstens een week moeten nemen, had Arturo aanbevolen. En het is het beste om een shuttlevoertuig mee te nemen, zodat we zoveel mogelijk trailspots rond de 3404 meter hoge gletsjerreus Pico de Aneto kunnen ervaren.
Uitgeput van de lange rit verwelkomen we Arturo voor het ontbijt op onze eerste ochtend in de Pyreneeën. Hij had al bedacht dat we vandaag niet de fitste zouden zijn. Daarom plande hij voor vandaag een acclimatisatietour. We gaan richting Baqueira, naar een nabijgelegen klein skigebied, dat in de zomer een bikepark-achtige faciliteit heeft. De Freeride World Tour (FWT) heeft hier meerdere keren plaatsgevonden. Liften helpen je niet om bergopwaarts te klimmen, maar er zijn shuttlevoertuigen die een groot deel van de hoogte overnemen in dit labyrint van holle paden, bermen, krappe bochten en kleine sprongen. Voor de extra goede afdalingen moeten we het echter nog steeds zelf doen, en de inspanning is de moeite waard. Twijfels of deze reis de lange reis naar de Spaanse bergen waard was, zijn al van tafel.
’s Middags zitten we weer in de auto en sturen we de oostelijke flanken van het Pico de Aneto massief op. Terwijl wij aan boterhammen knabbelen, vliegt buiten een steeds stoffiger ogende hooggebergtewereld langs het raam. Resterende sneeuwvelden knipperen. Dan het stuwmeer van Llauset, waar de weg eindigt. Arturo had aangekondigd dat er nog 250 hoogtemeters te gaan waren van hier naar ons geboekte hutbed. Maar niemand had gedacht dat we hiervoor door enorme rotsblokken zouden moeten klimmen. Op een gegeven moment wordt een steil pad zichtbaar, maar het is niet berijdbaar met onze volgepakte rugzakken. We worstelen twee uur lang, het daglicht dreigt uit te gaan – ik kan me geen vergelijkbare scène herinneren in de clips van de Trans Nomad. Maar de foto met de futuristisch ogende hut in een toplandschap is dat wel. Het enige verschil is dat de Refugio Cap de Llauset, volledig opgetrokken uit metaal, nu in de avondzon niet zilver, maar brons schittert. Ondanks zijn koele aluminium huid verwelkomt de hut ons binnen met een gezellige houten kern. Het ruikt naar avondeten – wat een precisielanding!
“Shit, Jens! Gaat het?!”
Het geblokkeerde pad vanaf de hut vereist de volgende ochtend volledige concentratie. Buddy Jens komt nog steeds vast te zitten met het pedaal, verliest zijn evenwicht en valt een flink stuk van het talud. Maar als het stof is opgetrokken, staat Jens al weer. Voorzichtig klimt hij naar ons toe: gelukkig geen grote verwonding. Maar hoofd en schouders doen pijn. Daarom Hij doet hier de tour en zal de komende dagen met Livi in de shuttle-auto rijden. Aan de andere kant gaan we verder richting de top van Llauset. Nu natuurlijk nog geconcentreerder. Dan moeten we straks de fietsen op de schouders nemen op het steilste pad. Twee stappen vooruit, één stap terug. Het losse grindzandmengsel is genadeloos en uiterst vermoeiend op een hoogte van bijna 3000 meter. Maar niet in termen van moreel, want ik heb een vermoeden van wat ons daarboven te wachten staat. En dat klopt: aan de andere kant van de berg opent zich voor mij een déjà vu: het maanlandschap uit de video, met rotsen en rotsen in alle maten, vormen en grijstinten. In werkelijkheid lijkt het geheel nog gigantischer. Alleen de adelaar in de lucht ontbreekt nog. Misschien zit hij ergens in zijn nest en kijkt hij toe hoe we grip proberen te vinden in het losse grindpad. Remmen is in ieder geval geen goed idee. Het is het beste om het pad met een hoge mate van concentratie in de gaten te houden en het moedig te laten lopen. “En, een geweldig landschap, nietwaar?” vraagt Livi terwijl ze ons weer ophaalt bij een frituur in Cerler. We zijn zelf bang: rotzooi. Verderop hebben we geen aandacht besteed aan het landschap vanwege alle focus op het pad.
Voor de volgende trail van de dag trekt Arturo zijn kniebeschermers omhoog in de auto: “Het is een beetje los, wat rotsen en pas op voor de krappe bochten”, vertelt hij ons voordat hij zich voor ons in het bos stort. Een parcours dat in Spanje wordt beoordeeld met een “Cojonudo!”, zo leren we later tijdens een sensationeel diner in Benasque. Wat, vrij vertaald, zoiets betekent als: “Oida, dat is geweldig!”
Maar natuurlijk ging de flow trail-trend niet voorbij aan de regio. Arturo heeft zelf de schop gebruikt in enkele van de bergflanken. Zijn favoriet slingert zich een weg door een jungle-achtige tunnel. We hadden niet eens durven dromen van zo’n weelderig groen aan de zuidkant van de Pyreneeën. Maar aan regen lijkt geen gebrek te zijn in de bergen ten westen van de Aneto. Aan het einde van de flow trail-dag, als we naar onze volgende accommodatie peddelen, barsten de eerste vetdruppels op de voorruit.
Wij zijn de enige gasten in de Refugio de Marradetas op een hoogte van 2000 meter. Dit is waarschijnlijk de reden waarom de huttenwachter ons een echt feestmaal voorschotelt. Een soep en een rijkelijk gevulde paella maken de start, gevolgd door het fijnste vlees en groenten van de grill. Daarna laten we ons langzaam in slaap vallen door een goede fles rode wijn bij de open haard. We merken dus niet eens dat er buiten de deur een ramp broeit. Elke seconde bliksem en de bijbehorende donderslag rukken ons midden in de nacht uit onze dromen. Regen dreunt op het dak en druppelt op een gegeven moment zelfs van het plafond. We hebben geluk, want bij het ontbijt wijst de waard naar een geïmproviseerd gat in de bakstenen muur. Nog maar een paar weken geleden sloeg daar de bliksem in…
Hoe dan ook, onze nachtelijke onweersbui blies de hitte uit de valleien. Op de tochten van de komende dagen zweten we niet, maar hebben we te maken met kou, wind en lichte verse sneeuw. Vooral op de lange stukken naar Punta d’Armena en naar de top van Comodoto in het Ordesa National Park proberen rukwinden ons keer op keer te verslaan. Zelfs de bijna perfecte enduro-trail van Bielsa is ons alleen met een regenbui gegund. Maar dat maakt niet uit. We gaan door met ons programma. Dat is het voordeel van een lange reis: niemand van onze groepPE wil ook maar één centimeter missen. Wie weet wanneer er de volgende gelegenheid is voor dergelijke paden?
En daarom staan we erop om een kijkje te nemen over de hoofdkam van de Pyreneeën en een paar paden aan de Franse noordkant te ervaren. Ondanks de motregen komen we de eerste wandelaars net over de grens tegen, maar we hebben de enduro routes van Aragnouet weer voor onszelf. Je kunt zien dat hier meer vochtig weer wordt verwacht. Het maakt niet uit welke moeilijkheidsgraad we nemen: alle trails zijn hier goed te berijden, zelfs in natte omstandigheden. Zelfs de diepzwarte gemarkeerde lijn door het sprookjesbos van Saint-Lary-Soulan met zijn rotsplaten, druppels en reusachtige varens kan met een beetje behendigheid op de remhendel worden beheerst. Dus na de ervaringen van de afgelopen acht dagen, zouden we ons gemakkelijk kunnen aanmelden voor de volgende Trans-Nomad, denk ik hardop. Maar Arturo’s ogen worden groot: Oh, dat klopt! Hij liet ons helemaal niet de paden zien voor de volgende race. “Ze zijn topgeheim!”
Informatie Centrale Pyreneeën
De omgeving: De Pyreneeën zijn 430 kilometer lang en zijn daarmee na de Alpen de grootste bergketen van Europa. Langs de hoofdkam strekt zich de grens uit tussen Frankrijk en Spanje, twee zeer bergbeklimmersvriendelijke landen. De vrijheid op de paden die je hier kunt ontdekken is navenant groot. Vooral in de centrale Pyreneeën bij Vielha, waar de vierduizend meter hoge toppen hoog opdoemen en nationale parken elkaar de hand schudden. In tegenstelling tot de toeristische regio’s aan de Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan vindt u hier eenzame bergwerelden. Veel paden waren al vervallen, maar zijn sinds een paar jaar opgegraven en weer berijdbaar gemaakt door een ambitieuze trailcrew. Om van deze hooggebergtepaden te kunnen genieten, heb je echter een stabiele enduro-rijtechniek (tot S3) nodig, evenals kracht en wil om je fiets 500 tot 1000 meter bergopwaarts te dragen.
Beste tijd om te bezoeken: Net als in de Alpen moet je in de Pyreneeën, die veel zuidelijker liggen, tot juni sneeuw verwachten. Kortom, het klimaat aan de Spaanse kant is meer mediterraan, droger en vaak erg heet in de valleien in de zomer. Weersveranderingen kunnen echter ook ijskoud door het hooggebergte razen. De lokale bevolking gaat dan naar lager gelegen en dus meestal regenloze padgebieden, zoals Zona Zero bij Ainsa.
Overnachten: Accommodatie is gemakkelijk te vinden in de valleisteden en langs de toeristische routes, dicht bij de nationale parken. In de bergen zijn er beheerde hutten, maar ook hutten om zelf te koken. Maar als je de lange weg naar de Pyreneeën hebt afgelegd, mag je het Spaanse hutteneten en de extreme gastvrijheid niet missen.
Tours: Je kunt veel tracks vinden in de online tourportalen. Deze omvatten trailroutes van de talrijke freeride- en enduro-evenementen in de regio. Maar we hebben de ervaring gemaakt: zonder een lokale gids zouden we niet veel paden hebben gevonden. De markeringen van de paden zijn niet compleet en sommige paden zijn pas begonnen na een ongebaande klim door grote rotsblokken.
Rondleidingen/kampen: Een rondreis “The Trail Gate” naar de meest productieve paden rond het gletsjermassief Pico de Aneto wordt aangeboden door de Innsbruck-touroperator Flat Sucks. Prijs voor een week incl. halfpension, pendeldienst en gids: 2050 Euro. Vlucht naar Toulouse extra. Info en data: flatsucks.at
Trans Nomade 2024: Als u de spectaculaire enduro-race in het hart van de Pyreneeën zelf wilt meemaken – volgende datum: 2.-6.10.24, maar let op: er zijn slechts 90 startplaatsen!
Vier dagen lang rijd je over onbekende paden door de hoge berggebieden Bielsa Trocs en Bal de Chistau. Ondanks het gebruik van de shuttle staan ook duw- en draagpassages tot 1000 meter hoogte op het programma. In totaal: 160 kilometer, 5000 meter hoogte en 10.000 meter diepte. Wedstrijdsecties: 4-5 per dag. Inschrijfgeld: 1375 Euro. Info: trans-nomad.com