24 uur MTB-race: 24 uur in de oude Pueblo in Arizona / VS

Een 24-uursrace door de woestijn van Arizona? Waarom zouden motorrijders geld moeten betalen om de klok rond een ultramarathon te lopen – en uiteindelijk zelfs hun eigen leven riskeren? Op zoek naar het antwoord mengde BIKE-verslaggever Henri Lesewitz zich onder de deelnemers van de legendarische 24 Uur in de Oude Pueblo. Een slapeloos zelfexperiment.

De waarde van een ding kan worden herkend door wat men bereid is ervoor te geven. Alles heeft zijn prijs. Het feit dat ik bereid ben om voor deze ervaring met mijn leven te betalen, doet me even huiveren. Maar daar is het dan. Zwart op wit. Je zou dood kunnen gaan. En ik heb het ondertekend.

Het briefje in mijn hand is de disclaimer voor de 24 uur in de Old Pueblo, een van de oudste en meest legendarische uithoudingsraces ter wereld. Eens de klok rond door de Sonorawoestijn in Arizona. Wat alleen al genoeg zou zijn om een menselijk lichaam te overbelasten. Vooral als je de solocategorie hebt geboekt, zoals ik. De disclaimer somt de valkuilen van de race in detail op. Duisternis. Temperatuurschommelingen. Dehydratie. Wat mij eigenlijk zorgen baart, wordt samengevat onder de term “terrein”. Ratelslangen. Coyotes. En vooral de smerigste van alle cactussen, de Springende Cholla, die bij het minste contact zijn centimeterlange, harpoenachtige stekels in het vlees van zijn tegenhanger schiet.

Het is een van de grote mysteries van de menselijke psyche waarom je 325 dollar uitgeeft aan zo’n waanzin, die je in het ergste geval met je leven moet betalen. Het antwoord is simpel: endurance races behoren tot de meest intense en fascinerende dingen die je als motorrijder kunt ervaren. Daarom. De 2000 slots van de 24 Hours in the Old Pueblo zijn altijd binnen enkele minuten uitverkocht. Allen hebben de disclaimer ondertekend. De horror maakt deel uit van de voorpret. Daarnaast: Tegen je eigen appartement is de Sonorawoestijn de zuiverste hoogbeveiligde zone. Bijna 8000 mensen sterven elk jaar bij huishoudelijke ongevallen, las ik ooit. Drie keer zoveel als in het wegverkeer. Alleen in Duitsland. Een taai feit, dat mijn stresshormoonspiegel nauwelijks kan verlagen.

Het circuit ligt in een uitgestrekt, ruig woestijngebied niet ver van Tucson. Stenen, stof, cactussen. Een setting als die van een John Wayne Western. Het geïmproviseerde kamp van tenten en campers groeit ver in het heuvelachtige landschap. De sneeuw die de omliggende bergen bekroont geeft een idee van het grillige klimaat.

Het is even voor 12 uur. Ik sta geperst in de menigte van degenen die klaar staan om op te stijgen op een heuvel. Behalve degenen aan het front is iedereen bezig om elke verdenking van nervositeit en plaatsingsijver af te wenden. Als uiting van zijn ontspannenheid heeft de man naast me een dinosaurusmasker van latex over zijn hoofd gedaan, waarin zijn helm is verwerkt. Nu kijkt hij door twee kleine gaatjes in de gescheurde keel van de Urviechs in de keel van een megafoon op slechts centimeters afstand. “Maak wat lawaai!” roept de stemmingszweep naar de menigte, en de menigte doet wat hen wordt verteld.

De feeststemming tempert mijn spanning een beetje. Toch ben ik zeer nerveus. Het gedrocht van de te beheersen taak blijft ondanks de stemming onveranderd. 24 uur in het zadel. In een vijandige woestijn vol gevaren. Een brute uitdaging. Maar op de een of andere manier ook cool. Of het goed afloopt of niet, hangt helemaal van mij af. Als een mes een ui pelt een uithoudingsrace laag voor laag de buitenste schil van de renner af totdat de binnenkant gapend is: de ware mate van hardheid van lichaam en psyche. Onder de schijn zijn. Wat denk je dat er bij mij uitkomt? Een zeurende vod? Of een ijzerhard?

Het startsein bevrijdt me van het kwellende broeieren. Schouder aan schouder sprint het peloton weg naar de fietsen die een halve kilometer verderop liggen. Het is een zogenaamde Le Mans-start. Mijn ademhaling reageert extreem hysterisch op de scherpe afwisseling van staan en rennen. Groot. Ik zit niet eens op de fiets en ik heb al een tekort aan zuurstof. Het moment heeft iets van een apneuduik. Je springt in een donkere, koude oceaan zonder te weten hoe lang je je adem kunt inhouden.

De route blijkt een charmant gemodelleerde single trail acht te zijn. Een 25 kilometer lange samensmelting van bochten, korte beklimmingen en afdalingen. Een geweldige plek voor een rondleiding. Een genadeloze voor een 24-uursrace. De lactaatschok die kort na de start mijn benen overvalt, laat daar geen twijfel over bestaan. Het feit dat het lichaam lactaat aanmaakt bij zuurstofgebrek is een soort snelheidsbegrenzer. De pijn in de benen remt de pedaaldruk, waardoor het hart niet explodeert. Wat mooi met het lichaam wordt bedoeld, maakt fietsen tot een hel. In de benen lijken vuur en zuur tegelijkertijd te woeden. Vertragen zou redding brengen, maar dat is uit den boze op de smalle paden. Je wilt niet de stekker zijn die iedereen tegenhoudt.

Het laten passeren van snellere cholla’s brengt daarentegen het risico met zich mee dat je te dicht bij een van deze springende cholla’s komt. De beesten wachten gewoon om hun duivelse harpoenstekels in mijn vlees te schieten. Ik heb geen andere keuze dan mee te gaan in de opgezweepte menigte. Met een mengeling van plezier en wanhoop kneed ik over het parcours. Zodra het veld aan flarden is gescheurd door heuvels en snelheid, zal het aangenamer worden. Althans, dat hoop ik.

Deelnemen aan een 24-uursrace kan je leven veranderen. Deze ervaring is elke inspanning waard.” – Todd Sadow, organisator van de 24 uur in de oude Pueblo

19.00 uur, al zeven uur in het zadel. De zon gloeit kleurrijk achter de heuvels. Bijna 100 kilometer hebben mijn benen al behoorlijk ontspannen gemaakt. Wat te verwachten. Je kunt zelden op je voeten vertrouwen op zulke afstanden. Dit soort races worden met het hoofd gereden. In de ogen van buitenstaanders is 24 uur mountainbiken net zo schaamteloos als zelf villen. Maar zo simpel is het niet. Als het goed gaat, versmelten lichaam, geest, machine, ruimte en tijd tot een magma-achtig geheel. Dan wordt een 24-uursrace het meest magische wat je ooit hebt meegemaakt. Als het slecht gaat en slechts één component – of het nu weer, psyche of benen is – het fragiele evenwicht vernietigt, kan het de wreedste 24 uur van je leven zijn.

Voor mij lijkt alles in het groen te zitten. De benen zijn al dicht bij de knock-out, maar in mij is een diepe rust ontstaan. Het is alsof ik de deur naar een ander sterrenstelsel heb ingetrapt. De alledaagse wereld met zijn afspraken en verplichtingen is ver weg. Ik voel me volledig in het hier en nu. Schoppen, sturen, ademen. Dat is het enige waar ik me zorgen over hoef te maken. Wat mij betreft kan het nog dagen zo doorgaan. Prachtig.

Om 01.30 uur is de woestijn zwart als het graf van een farao. Alleen de felle lichtkegels van de fietslampen eten zich een weg door de duisternis als witte, fluorescerende wormen. Met nu alleen nog luierzachte kicks vecht ik tegen de hellingen, die van ronde tot ronde steiler lijken te worden. Het prachtige flowgevoel van de avonduren is op mysterieuze wijze helemaal verdwenen. Niet uitgedoofd door spierpijn, maar door een walgelijke vermoeidheid die langzaam elke vezel van mijn lichaam vangt. Schuld is het bioritme, deze verdomde filistijn, waarvoor mensen ’s nachts in het knuffelbed thuishoren en niet op een mountainbike. Ondanks het feit dat ik midden in een race zit, schakelt hij het systeem gewoon uit. Een bodemloze onbeschaamdheid. Vermoeidheid is het lactaat van het hoofd. Alles lijkt nu vijandig. De kou. De beklimmingen. De afstand. De cactussen. Nog bijna tien uur te gaan! Een vreselijk idee. Waarom doen mensen dit? Nuchter antwoord: Omdat de weg naar de marathonhemel altijd door de hel leidt. Dat is het punt. Ik moet er nu doorheen.

De klok geeft 11.35 uur aan. Gisteren om deze tijd keek ik uit naar de start. Nu de laatste ronde: De teruggekeerde zon heeft het effect van een defibrillator. Alsof de slapeloze, ijskoude nacht niet had bestaan, brengt het de verloren energie terug. Pedaaldruk, motivatie, plezier: alles ineens terug.

Helaas heeft langeafstandsfietsen een imagoprobleem. Voor velen is het synoniem met pijn en frustratie. Dit komt door het feit dat maar heel weinig mensen het doortrekken tot de laatste ontstekingsfase. Lactaat en kortademigheid zijn slechts de basisbouwstenen voor het unieke superheldengevoel dat je niet kunt kopen, simuleren of googelen. Om het te ervaren, heb je geduld nodig. Het hoge veroorzaakt het vorige dieptepunt. Hoe brutaler dit is, hoe heftiger de gelukshormonen achteraf reageren. Wat dat betreft hoeft niemand zich hier zorgen te maken. De ontberingen van de afgelopen 23 uur staan op ieders gezicht geschreven. De renners van het team, die zichtbaar lijden, maar toch met een knal trappen. Maar nog meer natuurlijk de solostarters, wier gezichten zowel koortsig als uitgedoofd lijken. Gedragen door euforie en opluchting kneed ik naar de finish.

“Goed gedaan!” reageert de presentator. Maar dat denk ik ook. 270 kilometer en 4000 meter hoogteverschil drukte ik in mijn benen. Een behoorlijke overdosis voor een februaridag. Ik ben zo uitgeput dat ik moeite heb om af te dalen. Mijn lichaam is dood als een muis. Maar ik voel me meer levend dan ik in lange tijd heb gedaan.

De weg naar de marathonhemel leidt altijd door de hel. Dat is het concept. Alleen wie door de lage fases heen bijt, ervaart het superheldengevoel bij het passeren van de finish. – Henri Lesewitz, verslaggever BIKE magazine

De 24 uur in de oude Pueblo is een van de oudste en meest legendarische in zijn soort. Volgend jaar wordt de 24ste editie gevierd. Het circuit in de outback van Tucson/Arizona is een 25 kilometer lang single-trail circuit speciaal ontworpen voor de race. Als u op zoek bent naar plaatsing, kunt u kort na de start de directe route kiezen op een routesplitsing. Als je liever een episch parcours rijdt, neem dan de langere lus door de bergen.

Je kunt als team rijden, of solo. De race is zo populair dat de 2000 startplaatsen altijd binnen enkele minuten uitverkocht zijn. Iedereen die wel eens heeft meegereden weet waarom. De Old Pueblo is een pittige langeafstandsuitdaging, maar tegelijkertijd een scene party. Sommige deelnemers kamperen de hele week in het woestijngebied. De datum van de race is half februari.

Naast het eigenlijke circuit biedt de Old Pueblo een hele reeks speciale uitdagingen. Hoewel de ratelslangen alleen in de drukkende zon tevoorschijn komen. Het feit dat men onder elke steen kon schuilen, zorgt echter voor mentale cinema. In de overwegend ijskoude nacht is er liever geen gevaar. Extreem verraderlijk zijn enkele van de cactussen die bijna de hele rand van de baan omzomen. De Jumping Cholla doorboort bijvoorbeeld zelfs schoenzolen met zijn stekels. Als je te dicht bij hem komt, schiet hij zijn vervelende stekels af, wat extreem pijnlijk is.

De metropool Tucson ligt in een soort bergbekken en is waarschijnlijk bekend bij elke westerse fan. Hoewel er meer dan een miljoen inwoners in de uitgestrekte stad wonen, is het stadscentrum klein en afgelegen. Gezellige cafés worden afgewisseld met kleine pubs en kunstwinkels. Hotels zijn beschikbaar in alle comfortniveaus en prijsklassen. Aanbevolen zijn resorts zoals de Omni Tucson National, die fitnessruimtes, restaurants en een zwembad heeft en een ideaal startpunt is voor excursies in de omgeving. Tip: het Saguaro National Park met imposante, metershoge cactussen.

Woestijnen hebben een speciaal klimaat. Meestal warm gedurende de dag, kan de temperatuur ’s nachts onder nul dalen. De beste tijd om Arizona te bezoeken is tussen de herfst en mei. In de zomermaanden wordt het overdag bloedheet. Dan is fietsen bijna onmogelijk.

Alleen al in Tucson zijn er drie grote trailnetwerken. Parkeer gewoon bij de ingang en volg de borden. Of het nu op uitdagende grond hoog in de bergen is, of op stromingsroutes langs de bergflanken, u kunt beslissen op basis van uw humeur. Aanbieder Homegrown MTB Tours verhuurt fietsen, geeft tips en organiseert elke vorm van rit op aanvraag.

De paden bij de 24 hours of the Old Pueblo en de meeste andere paden rond Tucson zijn perfect gemodelleerd. Een sportieve volledig met intrekbare steun is top. Kies je voor de flow trails in plaats van de enduro varianten, dan kun je ook goed tegen een hardtail. In sommige lussen zijn sprongen geïntegreerd. Deze kunnen worden omzeild. Als je op zoek bent naar zendtijd, ben je goed geadviseerd met een Enduro.

Onze verslaggever gebruikte de race voor een test van de nieuwe Lupine SL AX, de nieuwe, momenteel helderste StVZO-goedgekeurde fietslamp op de markt. De SL AX heeft 3800 lumen in de helderste stand en kan worden aangedreven in anti-blend modus of volledig geflitst. Het biedt brede, gelijkmatige verlichting, wat een groot voordeel is op smalle paden zoals de 24 uur in de oude Pueblo. Als je niet de hele tijd op het helderste niveau rijdt, gaat de batterij de hele nacht mee. Om veilig te rijden op een 24-uurs cursus in het donker, moet een lamp minstens 1500 lumen hebben.