Op ons testcircuit maakt de Specialized geen geheim van zijn voorkeuren: hij wil bergafwaarts en snel gaan. Al in maat S3, die ongeveer overeenkomt met M, is de
Stumpjumper loopt soepel en absorbeert onderweg letterlijk grove brokken met zijn gemakkelijk te slikken chassis – terwijl de fiets verrassend stil blijft. De wegligging met veel druk op het voorwiel is direct en intuïtief, de grof geprofileerde banden bieden de beste grip. Dankzij veel pop gaat de Stumpi gemakkelijk in vliegtuigmodus. De piloot hoeft zich alleen maar een weg te banen door krappe bochten. Dit komt door de combinatie van 445 millimeter lange liggende achtervorken en de 65 graden vlakke stuurhoek. Met de flipchip in de hoge stand kon je de Stumpjumper echter nog wat wendbaarheid ontlokken – overwinning na punten in het downhill klassement.
Bij het inslaan van de heuvel zijn we aangenaam verrast: Samen met Canyon en Rocky Mountain is de Specialized een van de beste klimmers, alleen het hoge gewicht vertraagt. Je zit compact, maar comfortabel. Ook hier weer veel druk op het stuur, waardoor het voorwiel zelfs op steile hellingen goed aan de grond blijft plakken. De achterste driehoek is bijna vrij van aandrijfinvloeden – geen vervelend knikken, maar veel tractie en de fijnste respons.
En is er iets te klagen? Helaas wel. Zoals typisch is voor Specialized, is de fiets nogal slecht uitgerust. Het bijbehorende hoge gewicht dempt de klimambities. De NX-groep van Sram schakelt deegachtig en reageert slechts traag op schakelcommando’s. De 11-50 cassette biedt ook slechts 454 procent bandbreedte – te weinig voor lange trailtochten. Ondanks vier zuigers voor en achter en een 200 schijf vooraan, vertragen de goedkope Sram G2-R stoppers slechts matig. En toch: Over het algemeen is de Specialized een van de meest coherente fietsen in deze vergelijking.
BIKE testresultaat¹: zeer goed – 184,75 van de 250 punten