MYBIKE Challenge 100: Haalt Conny de etappe van 100 kilometer?

De kale figuren klinken in eerste instantie niet helemaal abstruse of onbereikbaar – 100 kilometer voornamelijk langs de rivieren Isar en Inn, met de steun van een pedelec en een ervaren reisgenoot. Een beetje avontuur, spanning en adrenaline hingen al in de lucht bij de start in Bad Tölz. Conny’s eerste tocht in het driecijferige kilometerbereik zou vrij vroeg in de ochtend beginnen. Naast de verwachte problemen aan de billen, rug en nek en in de loop van de tour met afnemende conditie, concentratie en misschien motivatie, mag de brandende middaghitte niet worden toegevoegd. Het weer is een factor waar je op zo’n reis geen invloed op hebt.

Alles wat van tevoren en onderweg kon worden gepland, was geregeld sinds de selectie van de lezer voor de MYBIKE Challenge 100. Veel dempers voor verlangen, stemming en kracht kunnen worden vermeden door een goede voorbereiding. Wat alleen Conny wist bij het lossen in Bad Tölz – en hield het voor zichzelf tot de debriefing: Zelf geloofde ze in het begin maar voor 20 procent dat lichaam en geest het tot de 100 kilometer zouden volhouden. Ze was ook innerlijk voorbereid op een abortus. Zeker als er pijn was opgetreden.

MYBIKE-hoofdredacteur Barbara Merz-Weigandt en ik, MYBIKE-redacteur Timo Dillenberger, ikzelf sportleraar, Conny’s metgezel op weg van Bad Tölz in Beieren naar Innsbruck in Oostenrijk, zijn allesbehalve langeafstandsnieuwkomers en wisten van hun twijfels, maar niet van hun felheid. Toch begon de 50-jarige positief, een basisvoorwaarde voor zo’n uitdaging.

Het MYBIKE-team zorgde van tevoren voor alles wat een succesvolle afronding van de missie in de weg had kunnen staan. Trefwoord “manier”: Weinig dingen zijn slechter voor de motivatie van een vermoeide fietser dan onnodige omwegen, vooral als ze hadden kunnen worden vermeden door de route te kennen. Om dit uit te sluiten, had Barbara de GPX-track op haar smartphone gespeeld en gelukkig de rol van gids op zich genomen. De route die werd gekozen voor de 100 kilometer lange uitdaging was bewegwijzerd als onderdeel van de langeafstandsfietsroute München-Venezia, maar een enkel gemist bord kan het moreel breken, afhankelijk van de vermoeidheid en het karakter van de renner. Het is dus beter om het zekere voor het onzekere te nemen.

Niemand in het team kende Conny goed genoeg om te voorzien hoe ze zou reageren op de onvermijdelijke dieptepunten tijdens zo’n tour. Hoe serieus ze de uitdaging nam, bleek uit een tweede batterij in haar bagage. Zonder verder oponthoud had ze het aan haar man gedweild. Uiteraard werden beide accu’s tot het uiterste opgeladen. Volgens onze berekeningen vooraf zou men echter voldoende moeten zijn als Conny’s kubusfiets niet de hele tijd in turbomodus hoeft te ondersteunen. Belangrijk en dus ook onderwerp van eerste gesprekken op de weg: Als pedelec piloot moet je niet alleen je eigen kracht managen, maar ook die van je fiets.

De beste manier om de aandrijving en je eigen energie te gebruiken, is om altijd net onder de 25 km/u te blijven op het vlakke in een van de lichtere modi, met een cadans van 80 omwentelingen per minuut. Alleen bergop regel je het motorvermogen omhoog en terugschakelend. Conny behoort tot de meerderheid van de hobbyfietsers die de neiging hebben om een versnelling te “dik” te rijden in plaats van te groot. Af en toe moest ze eraan herinnerd worden om minimaal vloeiender te trappen. Dit past ook beter bij hun nieuwe zitpositie.

Ergonomie-expert Dr. Kim Tofaute van Ergon had hen geïnterviewd in de vorige bikefitting zet een stuk lager. Conny moest aan beide wennen, nieuwe zithoogte en hogere cadans. Voor de tocht had ze daarom stiekem het zadel weer wat naar boven bijgesteld. De challenge-kandidaat behield consequent haar feelgood-cadans, d.w.z. schakelde altijd zo en motor dat het ritme hetzelfde bleef.

Vanuit mijn oogpunt als teamcoach op de weg was er eigenlijk weinig te klagen of te corrigeren. De langeafstandsbeginner plaatste haar handen en voeten na elke stop in een ideale positie, haar knieën wezen altijd op een biomechanisch correcte manier naar voren en Conny hoefde er niet aan herinnerd te worden om regelmatig te drinken. Dit wordt vaak vergeten wanneer je je op veel andere kleine dingen moet concentreren – en neemt op zijn laatst wraak als er ’s middags al een vochttekort is als de temperaturen stijgen.

Ik maakte me een beetje zorgen over conny’s hoofdhouding. Of het nu kwam door de prachtige route langs de Isar, die in dit gebied vooral opvalt door zijn sterk afgebakende tweekleurige kleur van helder turkoois en aards bruin, of vanwege de suboptimale progressieve zonnebril – Conny’s hoofd was erg rechtop in tegenstelling tot het bovenlichaam, wat een onnatuurlijke “knik” creëerde tussen de thoracale en cervicale wervelkolom, wat vaak leidt tot spiervermoeidheid. Het was belangrijk om dit in de gaten te houden. Een relatief stijve, zelden afwisselende zithouding is een nadeel van lange, overwegend vlakke etappes.

Conny maakte ook haar eerste rekbewegingen voor de helft van de cursus en probeerde haar hoofd verder naar haar borst te houden op monotone passages. Of misschien had Conny gewoon haar zinnen gezet op gids Barbara. Zeker met verschillende soorten fietsen en fysieke condities is het niet altijd even makkelijk om in een groep in een identiek tempo te rijden. Meestal is het ook goed als de “navigator” een beetje vooruit rijdt. Moed om gaten te laten, zeggen ze hier. Lof voor de 50-jarige, die haar tempo en ritme over de hele route consequent wist te rijden en nooit deze gaten tussen ons drieën, veranderingen in het landschapsprofiel of gesprekken haar uit koers liet raken.

Gezelligheid op de fiets is fijn, en de tijd gaat sneller met een praatje, zo bevestigde Conny na afloop. Op belangrijke punten moet men zich echter niet te veel laten verleiden door het tempo van de groep. Op de 100 kilometer lange tocht waren dat de soms steile stukken of de grindachtige passages voor en na de landsgrens. Bergop had Conny waarschijnlijk op de juiste punten kunnen overschakelen op het wiegpedaal. Dit maakt de verder uniforme houding los.

Aan de andere kant moet Conny niet uit koers worden gegooid door te veel rijtechniektips en moet hij niet te mentaal bezig zijn met houding, uithoudingsvermogen en dergelijke. Immers, als je op deze manier steeds weer geconfronteerd wordt met mogelijke problemen, neem je ze intenser waar dan wanneer je ondertussen zou nadenken over het vooruitzicht, de baan of je favoriete muziek. Ervaren langeafstandslopers slagen erin om hun focus weg te houden van pijntjes en pijntjes totdat ze een echt probleem kunnen worden. De nieuwkomer kan te “luidruchtig” of gevoelig zijn omdat hij of zij minder goed in staat is om in te schatten hoe missiebedreigend, bedreigend of verwaarloosbaar de aandoening werkelijk is.

Voor een rit met een netto rijtijd van enkele uren helpt het moreel enorm om de tijd of afstand in segmenten te verdelen. Een van de kernelementen in de voorbereiding was mentale coaching. Als je lang in het zadel wilt zitten, moet je leren om minder met de totale omtrek om te gaan en meer met deelfasen. Het berekenen van de afstand voor zichzelf was de tactiek van keuze. Conny had maximaal tweederde zo lang van tevoren voltooid. Dat was achteraf ook de reden voor hun al te pessimistische verwachtingen.

Een verfrissingspauze voor een prachtige achtergrond kan fungeren als een verlossend anker wanneer de motivatie voor de eerste keer merkbaar afneemt. Een verfrissingsstop dient niet alleen om de energietanks te vullen, maar ook om de stemming op te krikken en de volgende delen van de route in te korten. Markeringen zoals pieken en keerpunten, de start van de “eindsprint” en de helft van de route kunnen hier ook helpen. Daarom is het raadzaam om de grote doorbraak niet te combineren met een van deze punten.

Meestal rust je een beetje uit na het “bergfestival”. Dit maakt het ook gemakkelijker om op de tweede, dan kortere fase te beginnen. Tip: Laat stops niet te lang duren, door te eten en te zitten schakelt het lichaam over naar een soort regeneratiemodus, opnieuw beginnen is dan lastig.

Waar moet je op letten als het gaat om catering? De maaltijd moet licht verteerbaar zijn, d.w.z. niet vettig, zuivelproducten zijn ook niet erg geschikt. In ons geval bestond het eten uit fruitgels die snel in het bloed komen en de klassieke bananen voor onderweg, evenals lunchsnacks die veel langer meegaan.

Er was onderweg water te drinken en een elektrolytendrank, die het vochtverlies door zweten compenseerde. In principe is alles wat je leuk vindt geschikt als tourcatering. Dit garandeert ook dat je niet drinkt als je dorst hebt. Overigens verdient de veelgeroemde sapspritzer deze roem helemaal niet. Koolstofdioxide is sowieso problematisch in fietsflessen, naast de zuurgraad van het sap kan de spritzer zelfs prestaties kosten in inspannende passages. Puur sap des te meer. Koude thee is onze tip, licht gesuikerd geeft het zelfs kracht.

Het middelste derde deel van de route was voor iedereen het meest gevarieerd en inspannend. Dat is altijd zo, want de benen zijn al een paar kilometer afgehaspeld, maar het doel lijkt nog niet dichtbij. Daarom tellen sommige fietsers kilometers omhoog en anderen omlaag als motivatie. Kortom, je moet je niet te veel zorgen maken over de snelheidsmeter, beter, zoals in het geval van Conny, met de passagiers. Het MYBIKE-ondersteuningsteam heeft blijkbaar de juiste balans gevonden tussen afleiding, motivatie en lof.

Iedereen reageert anders op een crisis in het zadel. Kinderen willen bijvoorbeeld veel lof, volwassenen ergeren zich meer aan overdreven vleierij. Constante correctie en goedbedoelde adviezen hebben er ook voor gezorgd dat goede netwerken zijn verbroken. De ups en downs bij het wisselen van rivier naar rivier hadden me met mijn sportieve reservewiel meer belast dan Conny en me zelfs een beetje teruggezet. Toen het weer platter werd en iedereen weer in zijn eentonige zithouding viel, begon Conny weer met losoefeningen voor de nek.

Ze prees de Ergon-handvatten en zadels, die tijdens en na de rit werden vervangen als onderdeel van haar bikefitting. Ze had geen ernstige problemen met haar billen, knieën of handen. Hoewel ze weinig vergelijkingsmogelijkheden had, was lang fietsen immers geen hobby van haar voor de Cube, maar het zadel had letterlijk haar kont gered, wist ze zeker. Dat kon je ook zien. Geen uitglijden op het zadel, geen herhaalde afwisselingen van trappen en rollen, geen constant handen schudden en haar trapbeweging was rond en vloeiend tot het einde. Dat kwam volgens haar niet alleen door de bikefitting, maar ook door de coaching vooraf.

Volgens haar hielp een kleine reeks rekoefeningen Conny om de positie urenlang vast te houden zonder krampen. Vooral voor de drukverdeling op het zadel is een goede beweeglijkheid tussen romp, bekken en benen voordelig. Daarnaast had ze dee mentale voorbereiding versterkt, zei Conny later. Niet wanhopig van de grote opgave, maar schuivend langs de hoogtepunten, die de eigen verwachtingen van het oversteken van de Oostenrijkse grens beetje bij beetje deden stijgen.

Hoewel duidelijk was dat ze zelfs op kilometer 80 niet zonder kracht kwam te zitten, werd de zzp’er steeds zwijgzamer. Dit is vaak een teken dat sporters met problemen te maken hebben. Tegelijkertijd bleef ze haar gekoesterde ergogrips verlaten en zichzelf ondersteunen met de hielen van haar handen in plaats van haar handpalmen. De kunstmatig langwerpige armen strekten haar bovenlichaam. De iets rechtere nek deed veel pijn aan het einde van de uitdaging. Zelfs dagen later was hij nog niet hersteld. Zelfs de snoepjes konden niets uit Barbara’s rugzak scheuren. En bijna triester dan dat: zowel de benen als de rest van het lichaam hadden nog veel potentieel – vrijwel zeker zelfs tot in Innsbruck.

Dus is Conny gezakt voor de MYBIKE Challenge 100? Niettemin! De opdracht werd immers geadverteerd voor 100 kilometer. Door twee omleidingen of GPX-afwijkingen werd de 100-kilometergrens niet in Innsbruck zelf overschreden, maar zo’n tien kilometer eerder in Wattens. Tot op de dag van vandaag vindt Conny het nog steeds noodlottig dat de ‘honderd’ virtueel op het terrein van Swarovski viel, een fabrikant van exclusief, geslepen kristalglas en strass-steentjes. Dit toeval zal haar man waarschijnlijk enkele euro’s kosten…

Achter de beoogde kilometerstand daalden de batterij van de Cube en de spanning van Conny op tijd naar nul. Wij als MYBIKE-ondersteuningsteam waren er echter vrij zeker van dat Conny de rest van de weg naar Innsbruck had kunnen fietsen zonder de kilometerstand te kennen, zij het allesbehalve stralend. Maar het is niets nieuws dat met het bereiken van een bepaald doel de motivatie afneemt. Het gevoel van prestatie deed echter niets af aan het voortijdig passeren van de finishlijn. Het is een regel die miljoenen keren is bevestigd onder sporters: hoe minder je gelooft in het bereiken van een doel, hoe groter het gevoel van geluk als je het haalt.

Zo vol adrenaline, de mousserende wijn smaakte twee keer zo goed voorbij de finish. We wilden zowel ’s avonds als twee weken later weten of ze een late carrière als langeafstandsfietsster zou willen beginnen gezien de goede ervaringen, de top aangepaste fiets en het geluksgevoel. De rit was erg leuk en trots was geweldig, maar de 50-jarige zei dat ze in het laatste derde deel geen plezier had vanwege haar pijnlijke nek. En dat is zo belangrijk voor haar dat ze in de toekomst niet meer zo lang mogelijk wil rijden.

MYBIKE-lezer Conny Anders is 50 jaar, getrouwd, woont in Beieren en werkt daar als freelance grafisch ontwerper, dus ze zit veel doordeweeks. Fietsen en vooral lange afstanden waren voor haar geen issue tot een vakantie in Zuid-Tirol vorig jaar. Ze vond het echter zo leuk om daar een pedelec te huren dat ze daarna precies hetzelfde model (Cube Reaction Hybrid) kocht. Ter voorbereiding was de langste afstand max. 65 km.