Schotland: Roadtrip met de E-MTB naar de 7 beste trailspots

Schotland is ruig. Ik bestel een gemompeld “Half a Half”, d.w.z. een halve pint en een halve whisky. Want zo doen ze dat hier, vertelde iemand me in de aanloop naar de reis. Maar de barman lacht me uit: “Twee helften? Waarom neem je niet twee gehelen?” Aangezien de oude violist op het podium het volgende volksliedje aan het prutsen is, ga ik met een duim omhoog. Je wilt niet klonterig zijn. De Old Bridge Inn in Aviemore is een pub die rechtstreeks uit een Schots prentenboek komt: het publiek is gemengd, in de ene hoek speelt livemuziek, in de andere brandt de open haard. We zijn ook niet de enige mountainbikers. Aan een grote tafel worden de routekaarten verwoed aan de kant geschoven omdat de hamburgers worden geserveerd. Hier ontmoeten mensen elkaar, wisselen ze ideeën uit over de routes en plannen ze de tocht voor de volgende dag.

Ik hoef me deze keer geen zorgen te maken over het plannen van de tour. Het is de derde dag van onze zesdaagse roadtrip door Schotland en mijn gids is niemand minder dan Scotty Laughland, een Schotse fietslegende. Hij woont met zijn gezin in het kleine stadje Stirling, net ten noorden van Edinburgh, en heeft zijn eigen YouTube-kanaal over de beste routes in Schotland. Je kunt je dus geen competentere partner wensen voor deze EMTB-reis. Om te acclimatiseren had Scotty ons voor de eerste dag meegenomen naar het mountainbike epicentrum Tweed Valley in het zuiden van het land. Van daaruit gingen we verder noordwaarts naar Dunkeld, aan de voet van de Highlands en vandaag hadden we al de trails in Ballater, midden in het Cairngorms National Park. Morgenochtend gaan we verder met de trailrondes in Aviemore, dus we zijn ’s avonds aangekomen en zitten nu hier in deze iconische pub. Terwijl ik in mijn heerlijke, sappige burger bijt, moet ik inwendig grijnzen, want voor de reis naar Schotland was ik bang voor twee dingen: slecht weer en slecht eten. Maar tot nu toe heb ik niet eens een regenpak nodig gehad – en ik kreeg het advies om er minstens drie in te pakken.

Zonnebrandcrème zou goed zijn geweest, denk ik, als we de volgende ochtend weer door de Hooglanden cruisen. Deze keer gaan we vanuit het westen door het Cairngorms National Park. Een wild, ruig berglandschap, waarvan de hoogste top 1245 meter meet, d.w.z. gewoon middelgebergte. Maar zo ver in het noorden is dat genoeg voor een alpiene achtergrond. Met elke draai aan het pedaal wordt het landschap ruiger. Op een gegeven moment rollen we over een steppe-achtig plateau, waar slechts een paar rotsblokken het eindeloze landschap sieren. Bovendien wordt de lucht donkerder, maar in plaats van regen slaan orkaanachtige windstoten al snel in ons gezicht. Logisch, want onze hemelvaartsbestemming is de Sgòr Gaoith. Een 1118 meter hoge top, waarvan de naam waarschijnlijk alleen Schotten correct kunnen uitspreken. Vertaald betekent dit zoiets als “puntje van de wind”. Hieruit zou men kunnen concluderen dat hij het zijn veroveraars altijd zo moeilijk heeft gemaakt. We hebben moeite om onze fietsen op koers te houden, zo hard trekt de storm aan ons. Een kaal landschap betekent ook: geen boom, geen struik, geen beschutting. In plaats daarvan wordt het pad nu steeds meer geblokkeerd. Maar Scotty staat erop, hij wil met ons mee naar boven. En terecht, want het uitzicht vanaf de top is werkelijk gigantisch: in de storm wagen we ons zo dicht mogelijk bij de rand van de klif en kijken we 400 meter naar beneden naar het glinsterende zwarte gat Einich beneden. Een landschap rechtstreeks uit de film “The Highlander”.

Voor de afdaling heeft Scotty gekozen voor een variant die hij zelf nog niet kent. Dit pad snelt en direct de berghelling af. De wind grijpt ons nu van opzij om ons uit koers te brengen. Maar als je de boomgrens bereikt, is het spook voorbij. Ontspannen surfen we door een Caledonisch bos, een oerdennensoort die alleen in deze regio van Schotland voorkomtt. Een spel van licht- en schaduwgeuren dat bijna Californische flair in het parcours blaast.

Tijdens een snel saucijzenbroodje bij Tamachan Caffè stelt Scotty het nieuwe Tarland Trailpark, net buiten Aberdeen, voor als zijn volgende bestemming. Even later staat de parkeerplaats vol met gelijkgestemden, maar we zijn alleen op de paden. Het park is nieuw en werd gefinancierd door donaties. Schop en schoffel werden uitsluitend door vrijwilligers gehanteerd. Dit bevalt de gemeentekas, maar ook de motorrijders, want het resultaat is schitterend. Er is voor bijna elk wat wils, van bergopwaartse stroom, tot de moeilijkheidsgraden blauw, rood en zwart, tot de jumpline. Onze eerste afdaling heet “Call Me Chris” en heeft heel wat vers gevormde steile bochten klaarliggen, we grijnzen van beide wangen en kunnen het niet laten om aan het eind een enthousiast “Thanks, Chris!” te zeggen.

We achtervolgen elkaar meerdere keren over de jumpline tot onze accu’s en range extenders bijna leeg zijn. We wilden weer helemaal naar de top gaan. Maar we hebben geluk: de energie duurt nog tot de ingang van de zes kilometer lange “High Pressure”. Voor zijn perfect gevormde bermen zou ik ook zonder accu weer een stapje verder gaan, maar helaas gaat het daglicht nu ook uit. In de tussentijd heeft Scotty’s vriend Neil de grill voor ons aangestoken. Er zijn herten uit het voormalige jachtgebied van de koningin en een biertje of twee. Een echte traktatie!

Naast alle trailcentra die door de staat worden gefinancierd, zijn er nu door donaties gefinancierde centra – je wilt een Schot worden. – Holger Meyer

Ik ben gepassioneerd door de mountainbikecultuur in Schotland. Bijna elke stad hier heeft minstens één aangewezen trailcircuit en het volgende grotere trailpark ligt altijd op slechts een paar minuten rijden met de auto. Daarnaast zijn er overal fietsenwinkels en coole cafés, waar motorrijders elkaar ontmoeten voor gezamenlijke ritten. Er wordt gereden in weer en wind. Een geest die ik nog nooit ergens anders in Duitsland heb ervaren.

Onze volgende plek brengt ons naar Torridon, het noordelijkste punt van onze roadtrip. Zo dicht bij de zee zijn de Hooglanden bijzonder wild. Ondanks het mooie weer komen we niemand tegen terwijl we ons een weg banen door een oude pasbocht voor haarspeldbocht. Het pad is op sommige plaatsen rotsachtig en technisch, maar blijft berijdbaar. Alleen de waterkanalen die over het pad lopen, lijken een beetje overmaats. Maar nauwelijks hebben we er grappen over gemaakt of de eerste wolken naderen vanuit het westen. En snel. We zijn nog niet op het hoogste punt, of de eersten grijpen ons vast en beslaan ons. Het zicht is nog steeds misschien 15 meter. Maar wat nog erger is, is dat het bijna als met een druk op de knop als emmers naar beneden begint te stromen. We kunnen zien hoe snel de dakgoten tot de rand vollopen – net als onze schoenen trouwens. Minstens één van de regenpakken die ik meereisde is gebruikt.

Nu het aangekondigde panorama op de top moet worden geannuleerd, kan het naadloos de afdaling in. We hobbelen over grof puin, maar de banden hebben verrassend goede grip. Zelfs getrapte, geblokkeerde doorgangen kunnen veilig naar beneden worden gerommeld tot we uiteindelijk uitrollen in de baai van Torridon, waar de zon ons op de laatste meters weer begroet.

Net als de volgende ochtend, toen we met de kleine veerboot “Misty Isle” op spiegelglad water naar het eiland Skye gingen. We tuften langs enorme rotsen en kale kustlijn. Bootschipper Sandy vertelt ons net over Vikingen die hier ooit de zeeroutes regeerden, wanneer we de baai van Loch Coruisk indraaien. Op de rotsen aan de kust zijn nog steeds de sporen van de gletsjers te zien. Een paar zeehonden hebben het zich gemakkelijk gemaakt op de door de zon opgewarmde stenen en lezenZe worden ook niet boos op ons. Ons plan: op de een of andere manier door deze rotswand naar de pasachtige kruising daarboven om het Sligachan Path aan de andere kant te ontmoeten. De kaart beweert tenminste dat dit pad überhaupt bestaat. Helaas is het terrein steiler en wilder bergopwaarts dan verwacht.

Sporen van een pad zijn alleen in het bovenste gedeelte te zien. Tot die tijd is het sjouwen en duwen van de e-bikes geen pretje, maar we worden beloond met een geweldig uitzicht: aan de andere kant slingert een afgebakend singletrack door de eeuwige uitgestrektheid tot het als een kleine stip aan de horizon verdwijnt. Een pad om te knielen. Tussendoor een paar stappen en hakken die lichaamsspanning vereisen. Aan het einde stroomt het pad langs een rivier en spuugt ons recht voor de whiskybar van Seumas uit. 400 soorten van de nationale drank liggen hier in de schappen. Maar na deze heftige fietsdag sta ik erop: een halve, alstublieft!

De trailcentra van Schotland zijn sensationeel, de Paden in de wilde natuur uniek. Onze roadtrip route dwars door het land is een optimale mix.

Op ongeveer 50 kilometer van Edinburgh ligt het epicentrum van de Schotse fietsscene: de Tweed Valley met zijn beroemde Seven Stanes-trailparken. Van de nu acht fietsplekken met meer dan 100 kilometer aan trails is een bezoek aan Glentress, Peebles en Innerleithen bijzonder de moeite waard. Glentress was gastheer van de Wereldkampioenschappen Cross Country 2023 en ook de Enduro World Series heeft hier verschillende stops gemaakt.

Lowdown: Wandelkaarten, routebeschrijvingen en alle belangrijke adressen: forestryandland.gov.scot

Lokale tips: Voor snacks en goede koffie stop je in Innerleithen bij de coffeeshop “No.1 Peebles Road”. Aan de overkant van de straat is er ook een pand met een iconische pub: The Traquair Arms.

Ongeveer een uur rijden ten noorden van Edinburgh ligt Dunkeld. Het stadje is de toegangspoort tot de Hooglanden, heeft een historisch stadscentrum uit de 18e eeuw, leuke winkels en een biertuin direct aan de rivier de Tay. De paden lopen dwars door het landschap, maar zijn grotendeels natuurlijk en wat uitdagender.

Lowdown: Een overzichtskaart met de routes is te vinden op internet op trailforks.comanders upliftscotland.com

Lokale tips: De beste koffie is bij The Aran Bakery en het meest stijlvolle overnachtingsadres met restaurant en pub waar je ’s avonds in Dunkeld afspreekt: The Taybank.

In Ballater levert elke bakker, slager en ambachtsman ook zijn goederen en diensten aan de koninklijke familie, aangezien koning Charles en zijn familie hier een jachthuis bezitten. Ook hier zijn de paden koninklijk: Achter de naam Heartbreak Ridge gaat een alpien natuurpad schuil dat over een lange bergkam loopt en door prachtige heide voert. Uiteindelijk daalt het af naar steiler terrein met granieten rotsblokken met grip en stroomt dan door het bos naar buiten.

Het laatste wapenfeit in de regio Aberdeenshire is gerealiseerd met donaties van een miljoen pond. Het resultaat: een heus trailpark met 400 hoogtemeters en routes tot zes kilometer lang.

Lowdown: tarland-trails.com

Lokale tips: Topadres voor de ride-in: Tarmachan Cafe, Accommodatie/Pub: The Boat Inn, Aboyne.

Episch-alpine tour naar de 1180 meter hoge top in het Cairngorms National Park. De oprijlaan leidt over een onverharde weg, die naar het einde van de wordt grover en grover. Voor de afdaling is een goede skitechniek vereist in het bovenste derde deel. Later veel stroming in het bos.

Info: visitcairngorms.com (onder het kopje Avontuur/Outdoor)

Lokale tips: Iconische koffie in een yurttent: Cabin Coffee in Aviemore. Accommodatie: Ravenscraig Guest House, ravenscraighouse.co.uk, beste pub: The Old Bridge Inn in Aviemore.

Het noordelijkste punt van onze roadtrip. Hier zijn de Hooglanden echt wild. Dat voel je duidelijk op de tocht: op een stenig paspad gaat het bergopwaarts en dan over ruwe trappen en stenen platen weer bergafwaarts.

Info: Het parcours van de tour is beschikbaar op trailforks.com onder de regio Torridon (Tour 12552).

Lokale tips: Beste stop: The Midge Bite Cafe, aloude accommodatie: The Stables – Torridon Inn, thetorridon.com

Boottocht naar het eiland Skye: Het Sligachan Path is een stenig prentenboekpad, maar de klim van de baai naar de pas is zwaar: 400 meter hoogte voert je door rotsachtig terrein!

Info: Geschikte route voor de tocht: mtbproject.com