Het is het langverwachte weekend. Tot slot is er tijd voor een mannenweekend met de volwassen zonen. Twee dagen lang, niet gescheiden door vele honderden kilometers, maar heel dichtbij, dicht bij elkaar op de camping. Om de familiereünie perfect te maken, is een dagtocht gepland – omwille van de oude dagen, voor de lol, als een gedeelde ervaring. Niets wilds, gewoon een vader en zijn twee kinderen samen op de fiets. Het feit dat een frame brak voor vertrek had de onbetaalbare tijd gemakkelijk in een emotionele onbalans kunnen brengen. Gelukkig kan een fiets met een kapot frame ook weer berijdbaar gemaakt worden.
De breuk gaat door de zitbuis en door het hart
Voor een kampeerweekend met het gezin is dit oude Endorfin VP-4-R SL ideaal. Een goede 15 jaar oud en, vanuit het oogpunt van de tijd, in de absolute state-of-the-art constructie: 26-inch wielen, Rohloff versnellingsnaaf, stuur eekhoorns. Het is al gebruikt om talloze passen te veroveren, alpine paden te rotsen en bikepacking-tochten te maken toen “bikepacking” nog niet eens een concept was. Nu moet het zijn piloot naar de dichtstbijzijnde supermarkt en terug vervoeren voor het weekend met een rugzak vol bier in blik. In het zadel zit zo’n 100 kilo. De zenuwachtige demper zit vast op de rechte grindweg door het dennenbos om niet zeeziek te worden. Halverwege slaat het noodlot toe. Een vage barst wanneer de aluminium zitbuis scheurt, een luid gezoem als het bovenste deel plotseling aan de achterband sleept. Gewoon een schok voor de bestuurder, een doodsteek voor de Endorfin – of niet?
Het gevoel van verlies is groot. Er zijn zoveel vormende herinneringen aan de fiets verbonden. Het oude liefje is ten einde. De droom van de vader-zoontournee is aan diggelen geslagen. Het is niet alleen het frame dat op dit moment breekt, het is ook het hart van de minnaar. Zo’n total loss is moeilijk te accepteren. “Kon je dit weekend maar nog fietsen!” Dit verlangen laat de fietsgekke familie niet los en samen gaan de drie op zoek naar een oplossing. De technische middelen op de camping zijn beperkt. Lassen is uit den boze. Externe verstijving van de breukplaats mislukt door een gebrek aan materiaal. Ook kan de voorste framedriehoek niet breed genoeg worden gebogen om een dikke tak in het frame te drukken als een interne versteviger. Er moeten dus kabelbinders, draad en ducttape worden gebruikt.
Als MacGyver een gebroken frame had
Net als bij de bekendste tv-knutselaar van de jaren 80 is de situatie op de camping moeilijk en zijn de materialen profaan. De schroeven van de bovenste demperbevestiging zijn rondgedraaid en kunnen niet meer worden losgemaakt met het beschikbare gereedschap. Door de onderste demperpen te verwijderen, kan de schokdemper 90 graden worden gedraaid. De rotatie van de grote rocker wordt niet langer beperkt door de slag van de demper. In plaats daarvan kan de afstand tussen de bevestigingspunten voor de schokdemper worden geminimaliseerd. Een dwarsbalk van de rocker wordt aan de zitbuis bevestigd nog voordat deze in contact komt met de achterband. In deze positie liggen de twee uiteinden van het breukpunt plat op elkaar.
Als de doorbuiging in deze positie zou kunnen worden gefixeerd, zou de geometrie van de fiets ernstig worden aangetast, maar deze zou in principe berijdbaar blijven. Allereerst wordt de rocker helemaal naar beneden getrokken met kabelbinders. De bevestiging wordt versterkt door twee draden uit de kofferbak van de camper. Het breukpunt is nu samengedrukt. Om het extra tijdelijke laterale stabiliteit te geven, helpen verschillende lagen strak omwikkelde ducttape. Om de losse demper niet tegen de onderbuis te laten slaan, wordt deze ook met een kabelbinder bevestigd. Wat karton uit een appelverpakking fungeert als bescherming voor het frame.
Over framebescherming gesproken: aangezien de rocker het frame in deze positie raakt met een dwarsbeugel, bestaat het risico dat deze verder wordt beschadigd. Daarom wordt een ander stuk karton ingeklemd in de ruimte ertussen en vastgezet met twee kabelbinders. Een korte tussentoets laat zien dat de noodreparatie niet mooi is, maar wel functioneel. De fiets met het kapotte frame ziet er weer stabiel uit. De maximale compressie van de achterste driehoek heeft de zithoek echter extreem afgevlakt. Door het zadel helemaal naar voren te duwen, kan het effect worden verzacht.
Berijdbaar ondanks framebreuk
Een eerste voorzichtige rit, een eerste pedaaldraai, een herstelde grijns – het kapotte frame is nog steeds berijdbaar. Natuurlijk, vanwege de mutante geometrie, zit het als de spreekwoordelijke aap op de slijpsteen. Daarnaast is de trapas nu zo laag dat er in de laagste pedaalstand nauwelijks bodemvrijheid is. Hoe dan ook, er moet voor worden gezorgd dat de Frankenstein-constructie niet overbelast raakt en niet vast komt te zitten op de grond. Een echte mountainbiketocht is niet meer mogelijk. Zelfs een imitatie lijkt niet aan te raden. Het frame is permanent gebroken.
Maar het vader-zoonweekend is gered. Zonder problemen loopt de full, die is gedegradeerd tot een hardtail, de 17 kilometer naar de volgende midgetgolfbaan en terug over asfalt, grind en eenvoudige bospaden. Zelfs als de framebreuk pijn blijft doen: de noodreparatie was niet alleen een spannende familieactie op zich, het gaf ook hoop op een tweede leven voor de fiets. Stond er thuis niet nog steeds dat oude 26-inch frame in de garage? Veel van de onderdelen zouden overdraagbaar moeten zijn. Voor anderen zijn er betaalbare alternatieven. De fiets is dood – leve de fiets!
