Micro-avonturen met de mountainbike: outdoor ervaring voor iedereen

Donkere onweerswolken stapelen zich op in mijn weer-app. Ze flikkeren zo smalend over het scherm, alsof ze ons de middelvinger willen geven. Het is net een jinx! Al dagen willen Dimitri, Andi en ik op pad voor de overnachting op de top – ons eerste micro-avontuur. Maar keer op keer weerhouden ouderavonden, verjaardagsfeestjes of te veel werk ons ervan. Of het weer speelt gewoon niet mee – er is altijd wel iets! Ook deze keer is het weer hetzelfde. We zijn veel te laat. En last but not least wil maatje Andi eraf springen. Het is niet zo eenvoudig als het prijzen van de zogenaamde micro-avonturen aan een buitenmagazine. En ja, soms zijn het niet de harde feiten die tegen het avontuur in de natuur spreken, maar gewoon de eigen luiheid.

Maar wat is een avontuur precies? Survivalexpert Rüdiger Nehberg omschreef het als volgt: “Een avontuur is een zelf ontworpen ervaring die nog niet door anderen is voorgeboord.” Oftewel: de comfortzone verlaten. Hiermee bedoelde Nehberg echter echte avonturen. Loop dus drie maanden alleen door het regenwoud langs de Amazone. Of steek de Atlantische Oceaan over in een waterfiets (dat deed hij echt!). Wat we van plan zijn, heeft er niets mee te maken. We willen op micro-avontuur gaan. Ontsnap een paar uur aan het dagelijks leven. Stap uit de geur van de grote stad – maar zonder ons leven in gevaar te brengen.

De Britse globetrotter Alistair Humphreys bedacht het modewoord ‘micro-avontuur’ en schreef er een boek over. Hij omschrijft het als een avontuurlijke “light” variant voor iedereen.

Het begint met een overnachting in een tent in de tuin, een lange fietstocht of zelfs een overnachting op de top – Alistair Humphreys, globetrotter

Dat laatste zijn we van plan. En omdat we gierig zijn als het gaat om onze vakantiedagen, nemen we het woord ‘micro’ bijzonder serieus. Ons motto: ’s Avonds naar de top, ’s ochtends vroeg naar beneden en dan terug naar kantoor.

We bereiken de bergen net voor het spitsuur. Als we op de afgesproken parkeerplaats aankomen, staat maatje Andi al te wachten. Hij slaagde er nog in om de nacht op de top door te brengen. We stappen uit de auto en turen synchroon naar de lucht. Komen de onweerswolken eraan? Of gaan ze aan ons voorbij? De weer-app geeft het onweer 70 procent. We hopen op de andere 30. Omdat er geen beschermende hut is op ons micro-avontuur, noch op weg naar de top, noch in de buurt.

We trekken onze rugzakken aan. Binnen: wijn, brood, worst en slaapzak. Het duurt niet lang voordat we onze fietsen het pad op moeten duwen. Bergliefhebbers zoals Harald Philipp doopten dit type fietsen “bike mountaineering”. Ik noem het fietsen duwen. Het moet goed komen met mij, want de berg oprijden is voor mij sowieso meer een plicht dan een kür op muziek. Voor mij draait het allemaal om de afdaling. Mijn twee vrienden Andi en Dimitri zien dat anders en proberen hun fietsen bergop te balanceren over de rotspartijen en worteltapijten en trappen hard tot ze hijgend uitstappen. Het pad is te steil en rotsachtig, de rugzak trekt te zwaar op de rug.

De lucht rommelt, de wind waait over de dennenbomen en de eerste regendruppels trommelen al op het plastic van onze helmen. Terwijl ik mijn regenhoes over de uitpuilende rugzak probeer te spannen, rollen Andi en Dimitri al een voorgetrokken topsigaret onder een boom. Ik hurk er naartoe. “Wat is de juiste manier om je te gedragen tijdens onweer?”Dimitri vraagt het aan de groep. “Wacht zeker niet onder hoge bomen”, countert Andi. We weten het niet, we zijn stil, we leggen ons hoofd naar achteren en we turen naar de hemel. Het bromt, dondert en spettert een tijdje tot de wind de wolken eindelijk heeft voortgedreven. Het wordt laat. We binden onze rugzakken op onze rug en duwen onze fietsen verder richting de top. Een milde wind waait in ons gezicht. Aan de horizon verdwijnt de melkachtige zon al langzaam achter de Karwendel. Het laatste uur dragen we de fietsen. Wandelen in plaats van fietsen.

Op de top Als we eindelijk de top bereiken, slaat de wind ons in het gezicht. “Ik heb alleen in Brazilië zulke warme winden gezien”, probeert Dimitri het lawaai tegen te gaan. “WAT?” roept Andi. Wij vKoop niet ons eigen woord. En hier overnachten? De top is precies genoeg voor drie redelijk comfortabele slaapplaatsen. Voor het avondeten gaan we in de slipstream op de helling zitten. Hier kan het worden verdragen. Bieren, brood, worstjes, olijven. “Er is bijna nergens anders waar een snack beter smaakt”, zegt Andi. Dimitri en ik knikken en kijken in de verte, waar de bovenste Isar in het schemerige licht uit de bergen kruipt. Ik puf mijn zelfgerolde sigaret, nip aan de rode wijn en luister naar de verhalen van mijn vrienden. Dit zijn de momenten die ik zo leuk vind aan zulke acties. Wanneer de gedachtesoep van het dagelijks leven verstomt. De deadline voor btw is ineens ver weg. De to-do lijst voor morgen? Nul relevant. Leven in het hier en nu. Dat klinkt misschien afgezaagd, maar zo is het nu eenmaal op de berg. Als je het niet gelooft, moet je het zelf proberen.

Ik blijf luisteren naar de praatjes van mijn vrienden. Hoe Andi de op een na hoogste berg van Zuid-Amerika wilde beklimmen, maar hoogteziek werd en in een roes terug naar het basiskamp moest wankelen. Of hoe Dimitri en Andi bij helder weer met alleen een T-shirt en hutslaapzak op pad gingen op een bergtocht in Hawaï en vervolgens bij acht graden onder een fonteindak in de regen stonden. “Jullie specialisten”, gooi ik sarcastisch in het rondje en krijg prompt de terugreis met een anekdote van onze laatste gezamenlijke actie: ik merkte pas op de top dat ik mijn slaapzak in de auto vier uur verderop was vergeten. We giechelen en blijven nippen aan de rode wijn tot de fles leeg is. Taptoe! Moe breken we los van onze dekking en kruipen onder het gebrul van de wind in onze slaapzakken. De wind plukt tot in de ochtenduren aan het nylon van onze buitenbedden en laat ons nauwelijks slapen.

’s Ochtends rollen we onze slaapmatjes op, doen we onze kniebeschermers om en zetten we onze helmen op. Ik rijd vooruit. Dimitri en Andi volgen. Zelfs de eerste meters van de top zijn zwaar. We cirkelen met onze fietsen door krappe haarspeldbochten. Om de afdaling vloeiend te noemen zou niet alleen een overdrijving zijn, maar ook een regelrechte leugen. Struikelen fietsen is meer geschikt. Met veel vaardigheid zorgt het parcours echter voor wat flow. Niet iedereen houdt van dergelijke paden. Maar zo is het nu eenmaal met avonturen. Het maakt niet uit of het met of zonder “microfoon” is. Je weet nooit wat er gaat komen. Ofwel een geweldig pad of een modderpad. Of een Murks trail, wat nog steeds geweldig is omdat de kleine vogels zo mooi fluiten en we ons hier op de berg vrolijk voelen. In ons geval is het meer het laatste – het totale pakket is aangenaam. Zeem kruist ons pad, frisse berglucht overspoelt onze longen en dichte bergdennen wrijven tegen onze knokkels – je kunt je nauwelijks meer levend voelen op een woensdagochtend.

Ik let even niet op, mijn voorwiel schroeft in een dwarse wortel en ik moet mijn voet neerzetten. Dimitri staat achter me en heeft het gezien. Ik ruim snel de sleutelplek op en laat de buddy zijn geluk beproeven. Hij draait zich om, zwaait vakkundig met de staart over de wortel, beheerst de plek en rolt verder zonder zijn voet neer te zetten. Ik rijd achteraan en we dirigeer onze fietsen over steile trappen en kijken uit naar passages waar we de remmen een beetje kunnen loslaten. Mijn zintuigen richten zich op het smalle pad voor me – ik negeer de kloof op slechts een paar centimeter afstand volledig. Als een van de vrienden vooraan een fout maakt, wordt dat becommentarieerd met spottend geschreeuw en moet je achteraan in de rij staan – mits je de positie zelf beheert. Maar we zijn niet alleen hatelijk. Natuurlijk, als je een lastige passage beheert, krijg je ook lof.

Na een uurtje rijden komen we beneden aan. High-five klappen galmt door de ochtendlucht. De avonturenmunten rinkelen in de avonturendoos. Ondanks de aanvankelijke weerstand gingen we door met ons micro-avontuur. De klok geeft 7:30 uur aan. En terwijl de mensen in München zich net met gerimpelde gezichten uit hun bed pellen, blijven onze ervaringsbatterijen de hele dag groen gloeien.

Verbod jungle Duitsland: Wat mogen hobby-avonturiers doen, wat moeten ze liever niet doen. Drie feiten om in gedachten te houdenof een (micro-)avontuur.

Wildkamperen is verboden in Duitsland. Uitzondering: Je krijgt de toestemming van de landeigenaar op wiens grond de tent moet staan. Overnacht je daarentegen ergens in de buitenlucht in een bivak of slaapzak, dan valt dit alsnog onder het recht van binnenkomst. Maar pas op: beschermde gebieden zijn taboe – er is een risico op zware boetes. Overigens: In geval van nood is alles toegestaan wat gevaar afwendt. Trefwoord: noodbivak.

Het maken van vuur valt niet onder het recht van binnenkomst en is daarom verboden. Vooral in gebieden die gevoelig zijn voor bosbranden zijn de boswachters genadeloos. Daarom mag u alleen officieel ingerichte open haarden gebruiken of heeft u een vergunning van de grondeigenaar nodig. Maar zelfs dan kunnen bosambtenaren een verbod uitvaardigen als er een verhoogd risico op brand is.

Elke federale staat heeft zijn eigen recht van overpad. In Baden-Württemberg is er bijvoorbeeld de 2-meterregel. Het verbiedt rijden op paden van minder dan twee meter breed. In Beieren is het fietsvriendelijke recht van overpad de laatste tijd strikter geïnterpreteerd. Als paden echter worden verboden, moeten ze worden gemarkeerd. Op een langeafstandswandelpad hoef je niet uitsluitend te wandelen; fietsen is meestal ook toegestaan.

Om te voorkomen dat het micro-avontuur een fiasco wordt, heb je de juiste tools nodig. Zes productsuggesties voor een succesvol bedrijf.

Een normale dagrugzak is ongeschikt voor het micro-avontuur – maar de rugzak mag ook niet te groot zijn. Bij ons is de Deuter Trans Alpine 30 Bewezen. Tal van opbergmogelijkheden met maximaal comfort. Prijs: 150 euro.

Zelfs in de zomer kan het fris worden op de top. Wij raden bijvoorbeeld de Vaude Meglis 300 kunststof slaapzak aan. Het heeft een kleine verpakkingsgrootte, weinig gewicht en houdt je warm genoeg met een comforttemperatuurbereik van 9 graden Celsius. Gunstig! Prijs: 150 Euro >> b.v. verkrijgbaar bij Bergfreunde.

Idealiter snijd je met de Gerber signature model van survival expert Bear Grylls alleen de worst en maakt er indruk mee op zijn maatjes. Als alles misgaat, kun je ook een noodvuur aansteken met de geïntegreerde vuursteen van het Bear Grylls Ultimate Knife. Prijs: 100 euro.

Knie geneest nooit! Daarom maken kniebeschermers deel uit van de basisuitrusting. Lichtgewicht schoeners, zoals de Ion K Sleeve Versterker, behaalde verbazingwekkend goede waarden in eerdere botsproeven. Een goede bijkomstigheid: de kleine verpakkingsgrootte. Prijs: 99 euro.

De EHBO-kit S van Vaude heeft alles wat je nodig hebt voor eerste hulp. Schaafwonden kunnen bijvoorbeeld worden gedesinfecteerd en ingesteld. Klein, compact en lichtgewicht, het past in elke rugzak. Prijs: 20 euro >> bij Bergliefhebbers of Bergtijd verkrijgbaar.

Zonder licht moet je vertrouwen op het fonkelen van de sterren op de berg. Om niet bijna blindelings in je rugzak te hoeven snuffelen, raden we een robuuste, oplaadbare koplamp aan. Bijvoorbeeld, de Tikka Core van Petzl. Het schijnt met maximaal 450 lumen en heeft ook rood camouflagelicht om zo onopgemerkt mogelijk te blijven. De lamp kan worden opgeladen via mini-USB. Prijs: 60 euro.

Andere artikelen over het onderwerp buitenavonturen:

>> De kleine vrijheid: 12 stuks voor het outdoor weekend <<

>> Bikepacking uitrusting: accessoires voor de kleine of grote avontuur <<