Maxi Dickerhoff was een van de eerste en succesvolle enduro-racers in Duitsland. Daarom kon hij al op jonge leeftijd de meest bijzondere trails in alpine terrein ervaren. Ondertussen zit hij ook graag in het zadel van een e-MTB. Dus vroegen we hem naar zijn favoriete trails met stuwkrachtondersteuning. Hier zijn zijn 5 parels.
Adrenalinefactor, flowfactor, natuurfactor: singletrails kunnen op zoveel manieren inspireren. Het is moeilijk om ze in een ranglijst te krijgen. Echte supertrails bieden echter een gevarieerde mix van alle drie de factoren. Dus hier zijn mijn vijf favoriete supertrails. Elk is zeker een reis waard.
1. Lago dei Sette Colori / Val di Susa (Piemonte, Italië)
Bijna 100 kilometer ten westen van Turijn slingert een onnavolgbaar gevarieerde singletrail zich een weg over de Frans-Italiaanse grens. Het startpunt van de tocht is de Franse wintersportplaats Montgenèvre. Vanaf hier kunt u een lift nemen of op eigen gelegenheid naar de Sommet des Anges gaan, de top die ook wordt beschouwd als de bovenloop van de Durance. Omringd door de enorme installaties uit de Tweede Wereldoorlog op de Sommet des Anges, is de 2648 meter hoge Monte Gimont zo’n beetje het. De route loopt voornamelijk over drukbezochte wandelpaden. Het hoogtepunt van de tocht is het kleurrijke Lago dei Sette Colori, dat vooral in de avondzon zijn kleurenpracht onthult. Adrenaline en flow worden geleverd door de afdaling terug naar Val di Susa.
2. Piz Umbrail / Val Müstair (Engadin, Zwitserland)
De top van de Piz Umbrail is een uitdaging voor mountainbikers van alle niveaus, want de klim van de Umbrailpas naar de top is geen sinecure. Zonder motor vergt het veel rijvaardigheid en een enorm uithoudingsvermogen – en toch zijn er veel duw- en zelfs draagpassages. Met de E-MTB en de juiste bergopwaartse rijtechniek is de Raufweg grotendeels begaanbaar. Op de top is er een bijzonder uitzicht. In het oosten is er een prachtig uitzicht op de Koning Ortles, aan de voet waarvan een surrealistische drukte plaatsvindt op de Stelviopasweg. Als je daarentegen naar het westen kijkt, wordt de kracht van een ongerept natuurlandschap onthuld. Het pad vanaf Piz Umbrail raakt de oever van wat waarschijnlijk het mooiste bergmeer van de Zwitserse Alpen is, de Lei da Rim. Let op: Het parcours is overal uitdagend. Laat je dus niet afleiden door de schoonheid van het meer.
Trails kunnen op vele manieren inspireren. – Maxi Dickerhoff
3. Monte Carone / Gardameer (Trentino, Italië)
Een vrij onbekende e-MTB-tocht aan het Gardameer, die verder zo goed ontwikkeld is, leidt van Limone over de Passo Nota naar de 1621 meter hoge Monte Carone. De klim naar de top van de Monte Carone, komende van de Passo Nota, begint net voor de Passo Guil. Door een prachtig hoogdal leidt een deels uitdagend S2-pad naar de top. Er zijn niet alleen oude bunkers uit de Tweede Wereldoorlog, maar vooral een fantastisch uitzicht op het Gardameer. De afdaling gaat ook via een S2-pad met enkele krappe haarspeldbochten terug naar Passo Guil. Van daaruit gaat het via Pregasina terug naar de oevers van het Gardameer.
4. Mollau Marathon Trail/ Vogezen (Elzas, Frankrijk)
Het rustige Mollau is al lang bekend bij enduro-racers en is voor veel e-mountainbikers nog steeds een lege plek op de kaart. Ten onrechte, want hoewel Mollau slechts 339 inwoners telt, is het vrijwel omringd door singletrails. Het kleine dorp ligt in een valleikom, geflankeerd door het klassieke middelgebergte van de Hautes Vosges. Verscholen in de bossen op de berghellingen liggen tal van grandioze MTB-routes, de een nog mooier dan de ander. Mijn favoriet: het marathonparcours. Maar let op: het pad is niet altijd open. Vraag zeker vooraf aan de lokale bevolking of het parcours bereden kan worden.
5. Piz Chavalatsch / Val Venosta (Zuid-Tirol, Italië)
De 2763 meter hoge, monumentale Piz Chavalatsch troont precies op de grens tussen de Italiaanse Vinschgau en het Zwitserse Münstertal. Dienovereenkomstig kan de uitgebreide tour ook worden omschreven als een tweelandentour. Het startpunt is het kleine dorpje Santa Maria in het Münstertal. Aankomst met de postbus naar het eigenlijke startpunt van de tocht, de Stelviopas. Van daaruit gaat het over de Goldsee Trail naar de Furkelhütte. Daarna volgt de lange en zware klim naar de top van de Piz Chavaltsch. De beklimming heeft het allemaal. Ervaren e-mountainbikers zouden het grootste deel moeten kunnen rijden – maar duwpassages ontbreken niet. Je wordt beloond met een gigantisch natuurlijk decor en heerlijke eenzaamheid. Het pad terug naar Val Müstair vereist een zeer goede fietsbeheersing, omdat er een risico bestaat om op de steile hellingflanken te vallen.