FREERIDE: Je moest je eerste run staken. En je leek erg overstuur.
Cam Zink: Ik was echt boos. Als een tiener. Maar toen ging ik in de killer-modus omdat ik wilde winnen. Het resultaat: ultieme focus en geen gedachte aan veiligheid en risico’s. Ik wilde alles geven – deze competitieve mindset voelt geweldig.
Nog maar één kans dus, immense druk voor het tweede punt. Wat ging er door je heen?
Mijn backflip drop, natuurlijk. Ik wilde oorspronkelijk een backflip doen, maar verprutste de sprong. Zo is het nu eenmaal, niets gaat zoals gepland. Deze Rampage maakte me dat bijzonder duidelijk. Maar het was niet zoals in eerdere Rampage-runs, waar ik twijfelde of mijn stunts wel mogelijk waren. Deze keer wist ik dat ik alle stunts kon doen. Toch was ik nerveus en toch was ik bang voor de uiteindelijke gevolgen als iets goed zou slapen.
Wat was je oorspronkelijk van plan?
Als ik de eerste afdaling veilig naar de finish had gebracht, wilde ik een rodelbaan over de eerste drop doen. De druppel is zo bloot dat een fout een zekere dood zou hebben betekend, vooral als het me een beetje naar links zou dragen. Toen wilde ik een frontflip doen over de sprong van 55 voet, recht voor de pictogramzender en een cashroll verderop.
Wild plan. Zelfs je backflip zag er wild uit. “Hooligan” noemde Nicholi Rogatkin de sprong.
Dit verraste me, maar door een levenslange ervaring in flipping, slaagde ik erin om de backflip op de een of andere manier te temmen. Ik had niet dichter bij een crash kunnen zijn zonder daadwerkelijk te crashen. Bij de sprong kwam ik aan de rand waar de aarde zacht was en de zandzakken lagen. En ik landde heel dicht bij de rand van de landing. Todd Barber, de organisator van het evenement, stond daar en was ervan overtuigd dat ik de landing nooit zou halen toen hij me door de lucht zag vliegen. Was het de wind die me terugduwde, of geluk, of God? Wie weet. Ik wil me niet voorstellen wat er zou zijn gebeurd als ik de landing had gemist zoals Graham Agassiz deed.
Was dat de hoogste backflip drop die je ooit hebt gedaan?
Ja. Ik denk dat dat de hoogste backflip drop is die ooit is gedaan. Bijna niemand kan het met me oneens zijn. Bovendien was het uiterst technisch om daar te komen met een val van 12 meter en een dubbel van 17 meter er recht voor.
Heb je de herhaling nog een keer bekeken?
Heb ik. Dat doe ik meestal niet. Maar deze keer was er zoveel controverse over jureren dat ik geïnteresseerd was. Ik ken alle lijnen, ik heb alles gezien en nu ken ik de wedstrijdoordelen. Ik was erg blij met de reacties van de juryleden toen ze mijn run zagen. En over de opmerkingen van Nicholi Rogatkin tijdens de moderatie. Ik weet dat sommige mensen beweren dat de rechters mijn vrienden zijn en daarom bevooroordeeld. Maar de reacties spreken voor zich, denk ik. En de juryleden zijn bevriend met alle ruiters, niet alleen met mij. We zijn allemaal vrienden. En de juryleden waren allemaal Rampage-rijders, dat is een voorwaarde voor deze baan.
Welke andere stunts hebben indruk op je gemaakt?
Oh, moeilijke vraag. De holbewoner van Tom Van Steenbergen. Hoewel Brandon Semenuk de stunt vorig jaar al liet zien, neemt dat niet weg dat hij echt schaamteloos is. De Opposite Tailwhip van Emil Johansson over een flinke klif is ook super indrukwekkend – en dat op een zware fiets met downhill-banden. Dit is veel meer dan een slopestyle-truc, zoals velen zijn stunt hadden genoemd.
Drie coureurs maakten indruk op me, om verschillende redenen. 1. De nieuwkomer die Wat me dit jaar het meest heeft geflitst en iedereen heeft verrast, was zonder twijfel Talus Turk. We weten dat Talus op dit moment een van de beste freeriders ter wereld is, maar met de Rampage is het helemaal anders. Hier de juiste lijn kiezen, beslissen wat mogelijk en haalbaar is in de tijd en dan nog steeds omgaan met de omstandigheden, dat is echt moeilijk. Talus slaagde erin om dat te doen en zette een waanzinnige show neer. In mijn ogen verdiende hij de 4e plaats. Talus is de toekomst van freeriden, samen met jongens als Hayden Zablotny en Aiden Parish. 2. Straat Kyle. Kyle maakte een diepe indruk op me. Hij had vorig jaar zo’n grote crash op zijn rampage-lijn dat hij zijn rug brak. Hij had dood of verlamd kunnen zijn na zo’n crash. En een jaar later is hij terug en trekt hij zijn run af. Wat een comeback! Hij is DE BAAS. 3. Ik werd super blij van Bienves Run. Voor mij was zijn salto over de canyon niet zo verrassend, omdat ik weet hoe goed hij is in frontys en hoe ervaren hij is in het doen van frontflips over vette sprongen. Ik was meer verrast door zijn 360 drop, omdat ik hem nog nooit op een 3-serie heb gezien met een downhill-fiets over een klif – en zo soepel.
Leeftijd lijkt geen rol te spelen in de razernij.
Ik ben met mijn 37 jaar bijna de oudste Rampage-deelnemer – ik zeg “bijna” omdat Gee Atherton 38 is en ik hem tot de Rampage-deelnemers reken, ook al kon hij niet starten in de finale. Ik werd vaak gesuggereerd, geadviseerd, zelfs bevolen door vrienden, familie, mijn vrouw dat ik het moest laten zijn. Vooral mijn vrouw staat te popelen om dit te doen en blijft maar zeggen: “Doe dat niet!” (lacht) Ze wil dat ik stop, maar ze respecteert ook mijn keuzes. Ik hou er gewoon te veel van. De tijd daar in de woestijn van Utah is de beste van mijn leven. Winnen dit jaar was de mooiste dag van mijn leven. Ook omdat mijn kinderen er waren. Je hebt mijn eerdere overwinningen op Rampage of Crankworx niet opgemerkt. Maar om je vraag te beantwoorden: ik heb zelfs het gevoel dat ik nog beter word op mijn 37e. Maar ik weet natuurlijk dat leeftijd een rol speelt, testosteronniveaus dalen, enz. Misschien was dit jaar mijn laatste Rampage, maar waarschijnlijk niet.
Hongerig naar een derde Rampage-overwinning?
Absoluut, ik ben hongerig om een derde keer te winnen. Ik denk dat ik een paar keer had moeten winnen, maar dat is slechts mijn mening. De rechters zagen dat anders. Ja, ik kom terug, net zo hongerig als alle jaren daarvoor. Ik zou niet komen opdagen bij de Rampage als ik niet wist dat ik kon winnen. Ik wil niet de stoel van een nieuwkomer wegnemen om daar te zijn en tv-tijd te krijgen. Ik ben erg opgelucht dat ik dit jaar heb gewonnen en ik heb er ook een beetje innerlijke rust mee gevonden. Maar ik wil een derde keer winnen. Tot ziens in 2024 op de Rampage!
Nog een zin over Gee Atherton. Ook een lompe kerel die de Toughness Award zou hebben verdiend?
Oh jee, wat een grof aantal. Het was ziek om de druppel te maken. Het leek me een beetje alsof Gee de ontwikkeling van de afgelopen jaren had gemist. We zijn zoveel beter geworden in het bouwen van landingen. Mede dankzij stromend water. Daarom bouwen we landingen nu veel langer, breder, harder. Hij zou veel meer tijd hebben gehad. Maar hij wilde het erop wagen, dus hij was er klaar voor en deed het. Maar ik zou nog een of twee dagen aan de overloop hebben gewerkt. In principe is de daling mogelijk. De wind kan hem een beetje opzij hebben geduwd, zodat hij in zachte aarde is beland. Ja, petje af voor Gee voor het proberen van de drop. De drop is geweldig!