Hoe nuttig zijn intercomoplossingen voor mountainbikers?

Vanuit een puur sportwetenschappelijk oogpunt is mountainbiken een individuele sport. In werkelijkheid communiceren motorrijders constant. Elke seconde worden foto’s van het parcours en nieuwe beste tijden op de klim gedeeld met de community. Directe communicatie tijdens een gezamenlijke rit is ook leuk: in de groep kunnen fietsers elkaar aanmoedigen, vreugde delen, zich ontdoen van domme uitspraken of nadenken over de grote en kleine dingen in het leven. Samen fietsen heeft zelfs een sociaal-educatieve relevantie. Maar wat als de een ergens anders heen wil dan de ander? Als de een het blauwe spoor indraait terwijl de ander zichzelf de rode lijn geeft? Dan wordt de spraakstroom alleen gehandhaafd met een van de nieuwe elektronische communicatiesystemen.

Onder optimale omstandigheden is een menselijke kreet tot op tien kilometer afstand te horen. Zonder hulpmiddelen kunnen gesprekken tot op 50 meter afstand worden begrepen. Of er behoefte is aan continue communicatie op een mountainbike is een bijna filosofische vraag. Sommigen genieten van de rust van de natuur en de reflectie op zichzelf, anderen delen alle ervaringen liever meteen. Constante beschikbaarheid heeft voor- en nadelen. Eén ding is zeker: samen fietsen kan ook zonder elektronica. Op motorfietsen worden al jaren intercomapparaten gebruikt om ondanks motorgeluid en helmen met elkaar te kunnen communiceren. Racefietsteams gebruiken de systemen ook om informatie uit te wisselen tijdens de rit. Met behulp van technologie blijft spraak ondanks hoge snelheden hoorbaar zonder dat de spreker zijn hoofd hoeft te draaien.

Voor fietsen noemen de fabrikanten twee andere toepassingsgebieden: communicatie tussen ouders en kinderen en tussen coaches en atleten. Dus als het nageslacht naar voren rent op de familietour, maar mama of papa nog steeds aanwijzingen of motiverende woorden kwijt wil, kan de uitrusting ook zinvol zijn voor mountainbiken. De ondersteuning die een trainer biedt, kan ook worden verrijkt met de communicatiesystemen als hij of zij bijvoorbeeld gegevens zoals hartslag of cadans op afstand monitort.

In het geval van intercomoplossingen die gebruik maken van een zogenaamd mesh-netwerk voor spraaktransmissie, is de grootste tekortkoming in termen van toepassing het bereik. In de dagelijkse realiteit is het onwaarschijnlijk dat meer dan twee apparaten met elkaar verbonden zijn in een mesh-netwerk. Om de communicatiesystemen zinvol te maken, zouden beide gesprekspartners altijd op een vaste afstand van elkaar moeten zijn. Dit is hemelsbreed maximaal een kilometer voor de apparaten die we hebben getest. Dus aparte tours rijden en met elkaar kletsen is niet mogelijk. De enige uitzondering: de een rijdt ontspannen over het fietspad naar beneden in het dal, terwijl de ander de paden parallel aan de helling neemt.

In de afdaling bieden de gadgets een meerwaarde wanneer het oogcontact met de voorligger verloren gaat. Dan kunnen waarschuwingen en route-informatie worden uitgewisseld, gejuich blijft hoorbaar. De systemen zijn daarom aantrekkelijk voor iedereen die langzaam rijden of stoppen wil vermijden, of voor fietsers die gewoon in elke situatie willen communiceren. Absoluut verstandig: In het geval van een defect of een val, kunnen de passagiers snel worden geïnformeerd.

Naar onze mening zouden de communicatiesystemen hoogstwaarschijnlijk gebruikt kunnen worden tijdens een bezoek aan het bikepark. Als je jezelf bijvoorbeeld als groep wilt opdelen in twee groepen met verschillende rijsterktes, kunnen route-informatie en de volgende koffiepauze zonder problemen worden gecommuniceerd. In het bikepark blijven gebruikers binnen een vaste straal en kunnen ze dankzij de apparatuur ook met elkaar praten als men in de lift zit en men de paden schommelt. Maar waarom überhaupt samen naar het bikepark gaan? Zolang er een mobiel telefoonnetwerk is, hebben apparaten met gebruik van mobiele telefoons deze bereikproblemen niet. Theoretisch zouden ze zelfs kunnen worden gebruikt om te communiceren met de buddy of partner die thuis is gebleven tijdens het rijden.

Naast de algemene zingevingsvraag roepen intercomoplossingen voor mountainbiken ook de vraag op naar de legaliteit. Apparaten met hoofdband of in-ear koptelefoon zijn verboden op de weg. Apparaten met near-ear-technologie, zoals de Aleck Punks of de Sena Pi, zouden worden toegestaan. Deze moeten echter concurreren met beengeleidende hoofdtelefoons die ook goed werken en niet gebonden zijn aan helmbevestiging. Als u vrije oren niet erg vindt, moet u ook overwegen of conventionele hoofdtelefoons met handsfree telefoniefunctie al aan al uw behoeften voldoen.

“Iedereen moet zelf beslissen of hij als motorrijder een paar honderd euro wil uitgeven aan een paar honderd meter communicatiebereik. Het toepassingsgebied is smal en de gadgets zijn duur. De systemen zijn het meest logisch wanneer u meerdere apparaten in de groep gebruikt. Als u tijdens het fietsen met communicatieproblemen wordt geconfronteerd, kunt u een speciale oplossing vinden met de intercoms. In hun niche werken alle systemen die we hebben getest goed. Voordat ze kopen, moeten motorrijders zichzelf echter enkele basisvragen stellen. Wat ben ik bereid te betalen voor onafhankelijkheid van het mobiele telefoonnetwerk? Hoe belangrijk zijn heldere oren of privacy? Voor multisportliefhebbers kan de aankoop het meest de moeite waard zijn, omdat de communicatiesystemen ook kunnen worden gebruikt voor skiën, klimmen of kajakken. Jan Timmermann, BIKE-redacteur