EMTB-Transalp: Met de e-bike van Innsbruck naar de Brenner-grenskam

“En, foahr ma den nu?” Ik hoef mijn hoofd niet op te tillen om te zien hoe indringend Panos naar me kijkt. Maar we weten allebei dat de trailtak vandaag geen optie is. Dus blijf ik woordeloos naar de kaart kijken: Hoe komen we legaal van hier naar Maria Waldrast? Zo niet op het pad, dan in ieder geval met veel panorama. “Go, den foahr ma doch sunnst a!” Nu kijk ik geïrriteerd op. Oké, grijnst Panos, zijn gezeur was duidelijk een grap. Maar in principe heeft hij gelijk. We staan onder de massieve, 2400 meter hoge Kalkkögel. Als inwoner van Innsbruck weet u natuurlijk welke vestiging de juiste is om maximaal rijplezier te ervaren. Maar onze missie vandaag is anders.

Dit zijn de laatste mooie herfstdagen. Voordat we de fietsen voor de winter in de mottenballen leggen, willen we weer de stad uit. Geen bikepark ballers, zoals gebruikelijk in het weekend, maar weer echt vier dagen lang het hooggebergte induiken. Toen ik het idee aan mijn vrienden Panos, Blanca en Lauma presenteerde, waren ze meteen betrokken en riepen ze meteen een paar trailnamen over de tafel. Vertrekken die we absoluut in de route moeten opnemen.

Maar helaas moest ik de stekker uit deze planningseuforie trekken: “Nou, ik bedoelde een legale route.” Pauzeren. Radeloze blikken. We zijn in Tirol – is dat überhaupt mogelijk? Als motorrijder uit Innsbruck lijd je eronder. De stad is omgeven door hoge bergtoppen. Er zijn meer dan genoeg paden voor alle bergbeklimmers. Maar pas als een pad of pad officieel is vrijgegeven voor fietsers, mag je er legaal mee rijden. Al is dit niet altijd waar. Het laatste pad, dat in de zomer in de Hötting-heuvels was aangelegd met stadsgeld voor fietsers en officieel was vrijgegeven, werd al na een week weer gesloten en de ontmanteling bevolen.

Het tanende enthousiasme van mijn fietsvrienden over de geplande tocht is dan ook begrijpelijk. Hoe weet je welke route echt legaal is? Maar het veel grotere vraagteken was: zullen er überhaupt paden zijn? Ik kan ze geruststellen. Allereerst is er nu in bijna elke Tiroolse vallei een andere politieke houding ten opzichte van mountainbiken – de winters met weinig sneeuw maken het mogelijk. En ten tweede heb ik al een route geïdentificeerd in de topografische kaart. Daarin zijn alle officieel toegestane paden voor fietsers groen gemarkeerd. Als deze informatie nog steeds correct is, moeten we veel panorama ervaren en zelfs minstens één trail highlight voor de vorken in het Wipptal krijgen.

Goed dat we E- MTB’s hebben gekozen voor deze tour. Oktober heeft de eerste toppen al gesuikerd en het daglicht smelt weg. Voor de meer noodzakelijke warme kleding bieden we een bagagetransport: een buddy vervoert onze tassen van accommodatie naar accommodatie. Zo bereiken we op dag één al in de middag de kloostermuren van Maria Waldrast. We herinneren ons nauwelijks de drukte van de stad Innsbruck, waaruit we ons vanochtend moesten afpellen.

Na een zeer korte tijd had het eenzame panoramische hooggelegen pad rond de Kalkkögel ons als een pluisrol van deze grote stadsstress verlost. In ontspannen bergmodus kijken we nu naar de Serles-top, die nog steeds majestueus schijnt in de zon ver boven onze accommodatie. “Het was een geweldige dag!” glundert Blanca. Maar we zijn het erover eens dat deze dag perfect had kunnen zijn – als er een trailafdaling was geweest. Een omstandigheid die morgen flink zal veranderen. Ik kijk er nu al naar uit om de gezichten van mijn vrienden te zien.

Helaas begint de volgende ochtend met een rijke “arme”: Het regent. Zozeer zelfs dat ik erover nadenk om de route voor vandaag te veranderen. Toeren door het hooggebergte in regen, mist en kou heeft niet alleen weinig zin, het is ook nog eens te gevaarlijk. Maar na het vierde of vijfde ontbijtbrood in het kloosterrestaurant klaart de lucht merkbaar op en totdat we onze fietsen uit de tuin duwen, schijnt het weer om weer stabiel tourbaar te zijn.

Dus rapen we de steile en ijzig-koude afdaling af naar het Wipptal en zijn blij met elke meter hoogte aan de andere kant van het dal, waardoor we weer warm worden. Maar het grind kronkelt naar de Pfoner Ochsenalm wil niet eindigen, en dus bereiken we zwetend het hoogste punt op 2163 meter hoogte. Maar ook blij, want: Hier begint de Sunnseitn-Trail.

De Sunnseitn-Trail is een absolute parel in de Tiroolse bergen. Als een slinger kleeft hij aan de bergflank op een hoogte van 2000 meter en slingert hij in de lichte ups en downs van alpenweide naar alpenweide. En zoals het een hooggebergtepad betaamt, is hij ook een beetje. Nu helpt de E-MTB: Met het nodige momentum duwt hij ons soepel over de ruige en wankele rotspartijen.

“Nou, lik me bij de Oasch!”, moet ik de trailflow even onderbreken, ik ben zo verbaasd over het uitzicht dat we gaan missen vanwege al het rijplezier. Daar, in de nog wazige lucht, doemen de Zillertaler gletsjertoppen spookachtig op. Bijna binnen handbereik. We gaan daar verder op de eindeloze Supertrail boven de boomgrens. Bij de Seapnalm is er zelfs kans op een verlenging.

We moeten echter nog steeds naar de Vögeleralm. Achter deze hut slingert deze extra lus nog een goede kilometer door de bergflank. Veel technischer en ruwer nu. Deze trailpret meet in totaal tien kilometer. We passeren talloze beheerde hutten, en als het niet voor Blanca’s borden was geweest, hadden we onszelf getrakteerd op een dessert op de Klammalm. Maar na het uitstekende gebraden hert duwt het slinkende daglicht ons al snel weer de deur uit.

De volgende ochtend raakt onze route een haak naar het westen, richting Matrei. Als we het Navisertal uitrollen, is Panos weer euforisch: Boven aan de Blaser, de bestemming van onze volgende oprit, moet er ook een toegestaan pad zijn, hoorde hij. Dat klopt, dat heb ik ook gehoord en daarom het pad in onze route geplant. Ik weet echter niet zeker of Panos hem leuk zal vinden.

Maar het panorama dat de lokale berg van het Geschnitztal ons twee uur later presenteert, vindt iedereen leuk: Serles, Habicht en bijna de complete, gesuikerde Tiroolse tophorys die we in de ronde ontdekken. Daaronder laat de zon nu de herfstbladeren in alle kleuren schijnen. Je wilt gewoon in de warme weide gaan liggen en je benen strekken. Maar helaas laat een oktoberdag ons daar geen tijd voor over. Met bijna 60 kilometer en ruim 2000 meter hoogte is het de langste etappe. We moeten standhouden zodat we vandaag bij daglicht de mijlpaal kunnen bereiken.

De beloofde Blaser Trail kost ons in ieder geval geen onnodige tijd. We vlogen snel door zijn gebouwde haarspeldbochten. Panos schittert sowieso. Gebouwde knikkerbanen zijn anders niet van hem. “Beter wia niets! En de woar is slecht gebouwd!”, roept hij en laat hem neerstorten op de steile bosweg door de Zwieselmähder. Zodat hij bijna voorbij de kruising naar het Padasterjochhaus schoot. Weer gaat het omhoog de hoge Alpen in. Mensen ontdekken we nauwelijks. Maar gemzen, marmotten en zelfs steenarenden. Later, als we in de gondel van de Bergeralmbahn zitten om een paar meter hoogte in te korten, is Panos bijna een beetje gezuiverd: “Voor de panoramagekte dearfs trail-wise au amoal a bisserl less be.”

Ook onze laatste etappe beknibbelt niet op het panorama. We klimmen vanuit Obernberg de Brenner-grenskam op, en als we op ruim 2000 meter hoogte de oude militaire weg bereiken, krijgen we als beloning een geconcentreerde lading uitzichten. In het zuiden komen de eerste Dolomietentorens tevoorschijn en in het oosten wankelen de Zillertalers in beeld. We volgen de historische grindweg over de bergkam, passeren de oude militaire bunkers en – “Hoit, stop!”

Panos heeft twee veelbelovende trailafdalingen ontdekt naar de Italiaanse kant. De verleiding is groot, de discussie is lang, maar ook daar mag je niet meer weg. Daarom vervolgen we de militaire weg, waar een laatste, fris parcours ons verrast richting Sattelbergalm. Terwijl we bij de Brenner in de volgwagen naar huis zitten, begint de discussie over onze route opnieuw. Schilderachtig: sensationeel. Daar is iedereen het over eens. Rijtechniek: nog meer potentieel beschikbaar. Maar wie weet zullen nog meer regio’s met goedgekeurde paden binnenkort verrassen op deze tour.

• lengte: 34,4 km
• Bergopwaarts: 1996 Hoogteverschil
• Bergafwaarts: 932 meter diepte

Vanuit het oude centrum van Innsbruck rijdt u naar het zuidwesten, al snel langs de Inn met uitzicht op de Bergisel skischans. Een goed bewegwijzerd fietspad loopt via Natters verder naar Mutters. Onder de kabelbaan van het bikepark klimt de grindweg nu naar het bergstation van de Mutterer Alm (1608 m). Dan steekt de Innsbrucker Almenweg de helling over aan de voet van het dolomietenrotsfort Kalkkögel met een geweldig uitzicht over het Inntal, de Patscherkofel en het Wipptal. Ga verder over de Kreiter Almenweg naar de Stockeralm (rustgebied), daarna gaat het over het smallere bos- en weidepad nr. 565 naar Telfes in het Stubaital. Zelfs van een afstandje zie je de Serlesbahn in de tegenoverliggende helling. Ergens in het bos ligt onze volgende oprit verstopt. De ingang van deze grind serpentines is het best te bereiken via de kerkbrug. Vanaf het dalstation van de kabelbaan volgt u het gemarkeerde bospad 800 meter tot aan het Maria Waldrast-klooster.

• lengte: 39,9 km
• Bergop: 1761 hoogtemeters
• Afdaling: 1975 meter diepte

De etappe begint met een relatief steile afdaling langs de Central Alpine Trail naar Matrei. Daar passeer je onder de Brenner snelweg door, steek je de dorpel over en draai je over in een lange, pittige en deels steile grindklim in het dorpje Pfons. Op de top, op een hoogte van 2163 meter, eindigen de serpentines bij de Pfoner Ochsenalm, en sta je voor een echt wandeljuweel van Tirol: de Sunnseitn-Trail (S1). Als een schilderachtig pad op grote hoogte klimt het hier op 2000 meter van alpenweide naar weiland. Bij de Seapnalm neemt de grindweg het weer over. Maar als je naar de Vögeleralm aan de linkerkant stapt, kun je een uitdagende trailuitbreiding (S2) toevoegen. Beide routes ontmoeten elkaar weer op de Peeralm. Ga verder in de buurt van de boomgrens nog eens 250 meter bergopwaarts, langs de Klammalm (geweldige verfrissingsstop) en uiteindelijk op grind, met trailsecties, over de Naviser-hut naar Navis, totdat de korte klim naar het Eppensteiner Gasthof naar rechts aftakt.

• lengte: 58,3 km
• Bergop: 2062 hoogtemeters
• Bergafwaarts: 2630 meter diepte

De langste van de vier etappes kun je het beste vroeg in de ochtend starten, zodat je de accu eenmaal onderweg kunt opladen. Vanaf Navis draait de route terug het dal af, richting Brenner. Een rustige zijweg parallel aan de snelweg leidt naar Steinach, waar de lange boswegklim naar de Blaser (2241 m) wacht. Het is een goede 1000 meter hoogteverschil met de Blaserhütte. Hier moet je de fiets laten staan als je ook de top van de lokale berg (50 hm) wilt beklimmen en het mega uitzicht op Serles, Habicht en alle andere belangrijke toppen van Tirol niet wilt missen. Over een goed aangelegd pad en de steile afdaling door de Zwieselmähder stap je weer op naar het Padasterjochhaus (2232 m), waar een stop de moeite waard is vanwege het panorama. Volg dan de bosweg naar Trins en dan de Geschnitzbach naar het dalstation van de Bergeralmbahn. Het bespaart energie en batterij voor 500 meter hoogteverschil voordat een bospad naar Almi’s Berghotel leidt.

• lengte: 24,3 km
• Bergopwaarts: 1017 m
• Bergafwaarts: 1168 meter diepte

Vanuit Obernberg buigt de route direct af naar het prachtige Fradertal en trekt dan vrij rechtdoor en sportief-steil van het noordwesten naar de Brenner-grenskam. In het bovenste gedeelte is er zelfs een vers aangelegd bergopwaarts pad, wat de laatste meters hoogte naar de Flachjoch (2124 m) echt leuk maakt. Met sensationele uitzichten op de Zillertaler Alpen en in het zuiden zelfs tot aan de Dolomieten, rol je nu de Brenner grenskamweg af. Langs hun historische militaire bunkers en – helaas ook hun trailingangen – die momenteel niet zijn toegestaan aan de Italiaanse kant. Pas bij de Sattelberg sluit je aan bij de vrij technische Trail 4 (S2), die naar de Sattelbergalm leidt. Na de verplichte stop dalen we af over een grindweg de resterende 400 meter diepte naar Gries. Daar bereikt u station Gries via een korte beklimming, waar regelmatig treinen terugkeren naar Innsbruck.

Vier dagen zigzaggend door de belangrijkste Tiroolse Alpenrug – er is veel hoogteverschil. In totaal meet de route van Innsbruck naar de Brenner 156,9 kilometer, 6836 meter hoogte en 6705 meter diep. Omdat de route altijd boven de 2000 meter grens loopt, moet je ondanks E-MTB een goede fysieke conditie meenemen. Ook technisch gezien moet je de tour niet onderschatten. Hoewel er maar een paar singletrails zijn inbegrepen, zijn de boswegen ook wat ruiger in het hoogalpiene terrein. Tip voor aankomst: Innsbruck heeft slechts een paar gratis parkeerplaatsen, maar is gemakkelijk te bereiken met de trein!

De tour kan ook over meer dan vier dagen worden uitgerekt. Wie ze in de zomer rijdt, heeft echter ook langer daglicht en dus meer tijd voor de etappes. Onze accommodaties in vier fasen:

Fase 1: Klooster Maria Waldrast in Mühlbachl in het Stubaital. Het imposante gebouw staat schilderachtig onder de Serles en biedt sinds enkele jaren ook kamers en vakantieappartementen aan. De overnachting is een leuke ervaring, Tel. 0043/5273/ 6219, www.mariawaldrast.at

Fase 2: Alpengasthof Eppensteiner in Navis. De rustieke herberg is gunstig gelegen aan de route, biedt ook vierpersoonskamers en heeft een zeer goede keuken. Tel. 0043/5278/6423, www.gasthof-eppensteiner.com

Fase 3: Almiʼs Berghotel in Obernberg. Heerlijk eten, geweldige sauna en warme gastheren. Tel. 0043/5274/87511, www.almis-berghotel.at

De etappes bevatten lange, soms steile beklimmingen en leiden door grote hoogten. Dit maakt een goed batterijbeheer des te belangrijker. De dichtheid van hutten in de Tiroolse Alpenhoofdkam is echter ook bijzonder hoog. Daarom passeer je langs de route veel verfrissingsstops, waar je je eigen energieopslag kunt bijvullen en tegelijkertijd de batterijen steeds opnieuw kunt opladen.

We huurden een maatje in die onze bagage van de ene accommodatie naar de andere bracht. Hij stond ons ook op te wachten bij de Brennerpas om ons terug naar Innsbruck te rijden. Een andere optie is de trein. Van het treinstation Gries am Brenner naar Innsbruck zijn er dagelijks iets minder dan 30 verbindingen, de reis duurt ongeveer 40 minuten. Informatie (ook over het nemen van fietsen): www.oebb.at of www.thetrainline.com

Volledig georganiseerd met gids, accommodatie, bagagevervoer en retourtransfer, kunt u de tour boeken met Guide and Ride. Data en prijzen zijn te vinden op: www.guideandride.at

Omdat de tour vier dagen door de alpenhoofdkam klimt, strekt het sneeuwvrije tijdvenster zich uit van half juni tot begin oktober. Maar vooral in het voorjaar moet je nog rekening houden met oude sneeuwvelden in de op het noorden gerichte, schaduwrijke topgebieden. In de herfst kun je tot ver in oktober zonnige, sneeuwvrije paden verwachten, maar de dagen worden veel korter enkan erg koud worden vanaf het begin van de middag.

Voorzichtigheid is ook geboden bij onweer. Sommige secties leiden behoorlijk blootgesteld aan meer dan 2000 meter hoogte en lopen daardoor risico op blikseminslag. Op zulke dagen is het beter om vroeg in de ochtend te beginnen en zo te rijden dat je de accommodatie rond 16.00 uur hebt bereikt – voordat de eerste bliksem door de lucht flitst.

>> GPS-gegevens Trans-Tirol: 4-daagse tour met de E-MTB – van Innsbruck naar Brenner <<