EMTB Challenge 3000: Met kunsthartklep op 3000 meter hoogte

Jürgen Haase is eigenlijk een vrij relaxte kerel. Maar vanochtend is hij een beetje opgewonden. “Ik heb niet goed geslapen”, geeft hij eerlijk toe. En dat ligt niet aan de extreem barokke inrichting van zijn hotelkamer. Zelfs niet het spitsverkeer dat direct onder de kamerramen in het centrum van Garmisch-Partenkirchen voorbij denderde. Het is omdat zijn grote dag er vandaag aankomt – met een uitdaging die nog niet zo lang geleden volledig utopisch voor hem zou zijn geweest. Jürgen leeft al zeven jaar met een kunsthartklep en is net aan de dood ontsnapt door complicaties na zijn operatie. En nu wil hij 3000 meter hoogte in één dag halen.

“Ik heb nog nooit zo lang in het zadel gezeten”, zegt hij – en voegt er met een knipoog aan toe: “Als ik een spoedarts nodig heb, vertel hem dan alsjeblieft dat ik bloedverdunners slik. Anders ben ik in perfecte gezondheid.” Jürgen heeft zich gewetensvol voorbereid op deze dag, met gerichte training, professionele bikefitting, een rijtechniekcursus en vooral in constante uitwisseling met zijn cardioloog. Hij gaf vanaf het begin groen licht, maar met één eis: Jürgen moet ervoor zorgen dat zijn pols niet boven de 125 uitkomt. Voor de rest is zijn cardioloog heel tevreden over hem, zegt Jürgen. Afgezien van een kleine ondeugd: sigaren roken. “Dit is mijn passie en mijn beroep”, zegt hij, die een grote sigarenwinkel runt op de belangrijkste markt van Neurenberg. Zijn tweede passie is nog vers: de 56-jarige uit Ingolstadt en zijn vrouw ontdekten het e-mountainbiken pas een jaar geleden zelf tijdens een vakantie. Sindsdien is hij maar liefst 30 kilo afgevallen, zegt Jürgen. Daar wordt de cardioloog bijzonder blij van.

Het regent in Garmisch als Jürgen zijn fietscomputer in elkaar zet. “Gelukkig is de hitte voorbij”, zegt hij, die van de koelte houdt. Dan stapt hij op zijn Bulls e-bike, stralend van vreugde. 1500 meter hoogte, meer heeft hij nog nooit op één dag gedaan. Om de 3000 meter hoogte in te pakken, heeft hij dus een goed plan nodig. Omdat de tocht hem van Garmisch rond de en vervolgens op twee steile en lange beklimmingen naar Schachen en Alpspitze brengt, parkeerde Jürgen zijn auto de dag ervoor op de wandelparking in Elmau – als depot voor proviand en reservebatterij. En toch is hij zelfs op de eerste meters bang dat het schaars kan zijn: Zijn de batterijen genoeg? Is zijn conditie voldoende? Houdt het weer stand? Hij weet dat hij een lange dag voor de boeg heeft en moet de evenwichtsoefening tussen batterijvriendelijk en pulsbesparend rijden zien te managen.

Op de eerste klim rond de, weet hij dat nog steeds goed te doen. Jürgen voelt fris aan, de beklimmingen zijn matig op een paar steile steken na. “Alles verloopt volgens plan”, zegt hij tevreden, maar weet ook dat hij nog twee monsters bergop moet overwinnen. Kort voor de 900 meter lange klim naar de Schachen begint Jürgen na te denken: “Ik heb nog een batterij van 36 procent”, denkt hij als hij een korte pauze neemt bij zijn auto in Elmau om zijn bidon te vullen. Te veel om de batterij nu te vervangen. Te weinig om naar het Schachenhaus te gaan. Jürgen twijfelt niet lang en stopt de reservebatterij in zijn rugzak. Het probleem: Met nog eens vierenhalve kilo is het nu veel te zwaar. “Dat is het minste van twee kwaden”, zegt Jürgen droogjes en ragaat door vol dadenlust.

Als hij een half uur later langs de kant van de weg staat, is hij blij met zijn beslissing. Na precies 1577 meter hoogte is de eerste accu leeg. Jürgen heeft er vertrouwen in dat hij het gaat redden. “Meer dan de helft”, constateert hij tevreden, maar weet ook dat het uiteindelijk een close call kan zijn. Ergo: Als het gaat om zijn eigen inbreng moet Jürgen niet opgeven. Daarna pakt hij de steile en ruwe grindweg aan tot aan het Schachenhaus op 1876 meter.

Jürgen leunt achterover, geniet van een flinke portie kaasnoedels met een alcoholvrij witbier en geniet van het spectaculaire uitzicht op het imposante bergmassief. Als hij echter op zijn smartphone kijkt, begint hij na te denken: De weer-app kondigt hevige stormen aan. Vanaf 15.00 uur zou het onweer moeten krijgen op de Alpspitze – en dat is precies waar de laatste beklimming van Jürgen naartoe zal leiden. Beneden in Garmisch begint het zowaar te miezeren. Jürgen is echter gefocust op zijn doel. Maar deze laatste fase heeft het allemaal. De beklimmingen worden al snel zo steil dat hij moet afdalen en duwen. Het probleem is: bij het duwen stijgt de pols tot bijna 140 – 15 slagen hoger dan de cardioloog adviseerde. Donkere onweerswolken naderen nu. Jürgen vecht. Soms rijdt hij, soms heeft hij moeite om zichzelf de hellingen op te duwen. En steeds weer moet hij rusten. Het resterende vermogen van de batterij neemt schrikbarend af, in de verte trillen de eerste bliksemflitsen door de donkere wolken.

“Ik draai me pas om als die verdomde 3000 meter hoogte op de snelheidsmeter staat”, zegt Jürgen energiek. In de verte bespioneert hij nu het Kreuzeckhaus. Dat is op 1651 meter, en daar had hij het uiterlijk moeten halen. Jürgen vecht zich meter voor meter omhoog. Opnieuw moet hij afstappen, duwen, in alle rust een slok nemen en zijn pols weer naar beneden duwen. De regen wordt steeds heviger. Op 100 meter van het Kreuzeckhaus is het zover: Jürgen balt triomfantelijk zijn vuist, de inspanning op zijn gezicht maakt plaats voor een blije glimlach. Jürgen houdt zijn fietscomputer omhoog: het display toont bijna zeven uur rijtijd en precies 3000 hoogtemeters.

Het onweersfront hangt nu dreigend boven hem. Jürgen worstelt zich in het zadel en begint aan de afdaling naar het dal. Plotseling is het achterwiel plat en terwijl hij de buis verwisselt, begint het uit emmers te stromen. Als Jürgen helemaal doorweekt in het dal aankomt, schakelt de motor op de laatste meters naar het hotel uit. Batterij leeg. “Precisielanding”, zegt Jürgen opgelucht als hij van zijn e-bike stapt. Dan plopt hij in een fauteuil in de tuin van het hotel en steekt een sigaar op. “Ik heb hier de hele dag naar uitgekeken”, zegt hij, eraan toevoegend: “Mijn cardioloog zal me vergeven.”

Voor de EMTB Challenge 3000 hadden we onze lezer Jürgen Haase professioneel voorbereid met de steun van gerenommeerde experts.

Drie bergen, twee accu’s: Een paar meter onder het Kreuzeckhaus gaf de fietscomputer precies 3000 meter hoogte aan. Net op tijd, want na de afdaling, op de laatste meters naar het hotel in Garmisch, was de accu leeg. Vooral de laatste klim had er zwaar op gezogen: de zeer steile klim naar de Alpspitze. Hier moest Jürgen steeds weer afstappen en duwen.