De Jah-Drop spookte al een tijdje door mijn hoofd. Josh Bender durfde het 23 jaar geleden aan! Het is gek wat Bender durfde te doen in de pioniersdagen van het freeriden. Ik ben een Bender-fan en ik hou van de visie die hij had op mountainbiken. Bender inspireerde me, en natuurlijk kwam ik in de verleiding om zijn rijk te betreden en te rijden waar fietslegende Bender reed.
Ik was zes jaar oud toen ik verscheen in “New World Disorder” zag Bender de jah laten vallen. Wat een spektakel! Wat een crash – meer explosie dan val! De overloop zag er bruut vlak uit. In de loop der jaren keek ik keer op keer naar de stunt, het wilde niet uit mijn hoofd komen.
Soms dacht ik: de druppel is te doen. Aan de andere kant: no way! Maar het is die onzekerheid waar ik van hou in onze sport. Ik ben gefascineerd door stunts waarvan je niet weet of ze zullen werken. Dat is spannend, want er is maar één manier om daar achter te komen: je moet de stunt doen. Prachtig! Maar ik ben niet naïef, denk ik natuurlijk, over de gevolgen. In het geval van de Jah-drop maakte ik me het meeste zorgen over mijn schouder. Ik ben een half jaar geleden geopereerd en ondanks veel krachttraining voelde ze zich nog niet 100 procent fit. Ik was bang dat mijn schouder om mijn oren zou vliegen als ik landde – letterlijk. Dat maakte me bang, echt bang!
De Jah-Drop is fucking old school. Het gaat verticaal naar beneden. Het is alsof je in een fontein springt met een anker om je nek. En dan de overloop: die is vlak en ligt vlak onder je. Dit, in combinatie met de aanzienlijke hoogte, maakt de Jah-Drop zo verraderlijk. Mijn X-Games drop was hoger, maar hier had ik snelheid en een steile landing. Dit helpt enorm om de ontketende energie te vernietigen. En dan de aanloop naar de Jah-Drop. Die is er niet! Erosie heeft aan de grasmat geknaagd. Ik zou op de fiets moeten balanceren, in een hoek van 90 graden, dan een sprong in de vallijn maken en de rem loslaten. Tot zover de theorie.
Josh Bender was opgetogen toen hij hoorde dat ik de Jah-drop wilde herhalen. Dat vond ik belangrijk. Als het niet voor zijn “gaan” was, zou ik de druppel niet hebben gemaakt. Toen ik voor het eerst op de top van de klif stond, verraste de hoogte me. Het ding zag er enorm uit. Wat me nog meer zorgen baarde was de voet van de klif. Derek had me verteld dat de aarde hard was als beton. Maar nu, in mei, had de regen alles verzacht. Ik sjokte daar beneden, zakte tot aan mijn enkels en dacht bij mezelf: Dit gaat nooit lukken! We moesten het zand omver gooien. Nu, als ik de foto zie, zou ik willen dat de landing er natuurlijk uit zou zien. Maar dan was de daling niet mogelijk geweest. We hadden moeten wachten tot de zomer, maar Derek moest zijn film “Nothing’s for Free” afmaken.
De postbode bracht ze de dag na de druppel. Pas toen de filmploeg arriveerde en ik wist dat het ging beginnen, slaakte ik een zucht van verlichting. Omdat ik gleed in wat ik de zone noem. In de zone is er alleen het nu. En het nu voelt verdomd levend. Ik wachtte met Derek op de top van de druppel, luisterde naar muziek, genoot van dit moment in de avondzon. En toen was het zover: ik rolde over de klif – en viel.
Bam! De impact was heftiger dan verwacht. Veel gewelddadiger! Het duwde me in de fiets. Ik stampte de zadelpen door de zitbuis – met mijn ballen. Daarna kleurden ze blauwzwart. Het zadel brak. Tegelijkertijd raakte ik met mijn helm het stuur. Slingers en pedalen doorboorden de grond en een voet boog rond het pedaal dat de ligamenten scheurde. Toen gooide het me weer omhoog. Ik slaagde erin om het stuur vast te houden en de rodeorit af te maken zonder te vallen, maar God weet dat ik niet blij was met de landing. Ik had de Jah-Drop graag een tweede keer gedaan om schoner te landen, maar de gezwollen enkel gooide roet in het eten. Maar: nog steeds gelukkig – klaar, zonder te vallen! Ik heb me niet echt gerealiseerd dat ik deze symbolische stunt heb gedaan. Ja, verdomme, ik sprong de jah drop!
Meer over Brage Vestavik: