“Welke fiets zou je kiezen als je er maar één kon kiezen?” Ik weet zeker dat iedereen deze vraag al eerder heeft gehoord. Ik ook, toen het bijna anderhalf jaar geleden ging om de distributie van de duurtestfietsen. De beslissing was zeker niet gemakkelijk voor mij. De variëteit is te groot, variërend van puristische hardtails tot compromisloze downhill-fietsen. Het lijkt bijna alsof er voor elke wortelmaat een aparte fietscategorie is. Persoonlijk ben ik dol op enduro’s. Ik ben onder de indruk van de veiligheid die gepaard gaat met de vlakke geometrieën en de superieure ophangingen. Ik breng echter niet het grootste deel van mijn tijd in het zadel door op enduro-tracks vol diepte, maar op tammere tracks voor de deur. Hier zou een trailfiets duidelijk de betere keuze zijn. Dus ik was verscheurd.
Maar toen Canyon ons voor het eerst kennis liet maken met de Spectral 125, was de beslissing voor mij ineens heel gemakkelijk. Dat komt omdat het postorderbedrijf uit Koblenz enduro-geometrie combineerde met een 140 mm voorvork en slechts 125 millimeter veerweg aan de achterkant in deze fiets. Dit gaf me ook een enduro-gevoel op mijn thuistrails – zonder dat ik me hoefde te vervelen op de gemakkelijkere routes. Toch hoefde ik de hoogalpiene enduro-trails en bikeparkbezoeken niet te missen dankzij de onbeperkte parkrelease. Kortom, de Spectral 125 leek op dit moment op maat gemaakt. Om te testen of het concept op de lange termijn zou werken, vergezelde de Spectral 125 CF 9 me door anderhalf jaar duurtests.
Zoveel op voorhand: de testkandidaat had het niet makkelijk. Want naast het ontspannen dagelijkse leven op mijn thuistrails, moest de 125cc Spectral op meer dan 100.000 meter diepte een zware klap incasseren. Talrijke bezoeken aan het bikepark, gondelweekenden op de beruchte enduro-tracks rond het Reschenmeer, vakanties in de rotsachtige Finale Ligure en zelfs een race zetten de korteslagfiets onder extreme druk.
Om de Spectral 125, die eigenlijk is ontworpen voor trailbikers, geschikt te maken voor dit misbruik, waren ook een paar afstemmingsmaatregelen nodig. Eerst moest de code van Sram plaatsmaken voor de stabielere Hope Tech4-stoppers. Vooral op een fiets die zoveel feedback geeft als de Canyon, besparen pittige remmen korrels op lange afdalingen. Ik heb ook de standaard Fox Float X-schokdemper vervangen door de TX22-M stalen veerschokdemper van Öhlins. Dit verzachtte de strakke progressie, waardoor het voor de achterdriehoek gemakkelijker werd om veerweg vrij te maken, meer tractie te genereren en een rijkere rit te creëren.
De fiets was dus goed uitgerust voor scherpe paden. In het begin moest ik wennen aan het feit dat de vlakke geometrie sneller wil zijn dan het korteslagchassis schokken kan opvangen. Met een aangepaste keuze van lijnen, meer been- en armwerk, werden de Spectral 125 en ik in de loop van de tijd echter bijna onafscheidelijk – op elk terrein. Hoewel de Canyon de basisvoorwaarden heeft om zelfs de smerigste rumble-passage echt te verteren, stelt hij ook strenge eisen aan de rijvaardigheid van zijn piloot.
Een beetje vervelend was het constante kraken van het trapashuis en het gerammel van de geïntegreerde kabels. Tegen het einde van de test liepen de achternaaf en het balhoofdlager ook een beetje stroef. Twee gescheurde spaken en een gebroken remhendel staan ook in het medisch dossier van de Spectral 125. Ook het aandrijfsysteem zou vernieuwd moeten worden. Gemeten in termen van kilometerstand is dit echter een van de gebruikelijke tekenen van slijtage.