BIKE: Als je de rekensom maakt, vond het eerste BIKE Women Camp plaats in 2012 aan het Meer van Caldaro. Waarom werd het jubileum pas dit jaar gevierd?
Karen: Ja, het achtergrondverhaal is een beetje gênant: we hebben de tienjarige vorig jaar gewoon gezweet. Pas na het kamp hebben we de rekensom gemaakt en beseften we dat we deze belangrijke datum hadden gemist. Het was dus duidelijk dat we het feest dit jaar absoluut moesten goedmaken.
BIKE: En dat is wat je deed?
Karen: Absoluut! De regio Dolomiti Paganella trapte af: alle fietsgroepen en exposanten zouden zich vrijdagmiddag verzamelen in Cima Paganella. Daarboven was de Rifugio La Roda feestelijk klaar voor een geweldige lunch. Er was polenta en gegrild eten op zijn best. Daarnaast Prosecco en natuurlijk dit geweldige uitzicht in alle richtingen.
Later was er een ontwerpwedstrijd. Scotts soft goods designer had papier en kleurpotloden uitgedeeld. De meiden konden hun eigen fietsoutfit ontwerpen en de drie mooiste ontwerpen vielen in de prijzen. De winnaar ontving een complete Scott outfit uit de huidige collectie.
FIETS: Maar dat is niet alles…?
Karen: Nee, zaterdag was er het grote jubileumfeest aan het meer. Eerst verrasten de exposanten ons met een leuk parcours toen we terugkwamen van de trails. We werden zelfs toegejuicht door de andere zwemmers op het terrein en er waren mooie prijzen te winnen. Na afloop schonk Mons Royale Aperol Sprizz in voor iedereen en na de maaltijd zette Xaver weer muziek op. Dit jaar mochten we zelfs naar
Dans de hele nacht om 1 uur.
BIKE: Terugkijkend, wat is er veranderd in de elf jaar op het BIKE Women Camp?
Karen: Duidelijk de technische eisen van de deelnemers. In de beginjaren kregen de meeste vrouwen van hun man de kans om deel te nemen aan het kamp. Hun hoop is dat ze haar rijtechniek zal verbeteren en in de toekomst beter zal kunnen bijblijven op een gezamenlijke tour. Tegenwoordig daarentegen registreren vrouwen zich meestal en weten ze precies wat ze willen.
Karen: Het gaat nog steeds om het verbeteren van hun rijtechniek. Maar vrouwen zijn zelfverzekerder geworden. Ze willen het volgende niveau bereiken omdat ze weten dat ze meer plezier zullen hebben op de paden en in het bikepark. Als het gaat om fietstechnologie, zijn de vrouwen nu veel beter geïnformeerd. Dat merken de exposanten ook in hun ateliers. Optimaal aangepaste testfietsen met veel veerweg worden steeds belangrijker.
BIKE: Dit jaar waren er vier zwarte groepen. Het zijn vrouwen die qua rijvaardigheid nauwelijks voor de gek te houden zijn, toch?
Karen: Je stopt nooit met leren op de fiets. Een van deze zwarte groepen heeft zich dit jaar bijvoorbeeld gericht op sprongen en tafels. Dat is het goede aan Molveno: hier varieert het bereik van gevarieerde stroompaden voor beginners tot echt uitdagend terrein voor zeer gevorderde rijders. Vooral bij de zwarte groepen gaat het misschien iets minder om het aanleren van nieuwe vaardigheden, maar meer om het feit dat het gewoon leuk is om te concurreren met gelijkgestemde vrouwen.
FIETS: Dus je kunt jezelf waarschijnlijk de vraag besparen van een verandering van omgeving voor de toekomst?
Karen (lacht): Ja, zeker. Waar anders vind je zo’n mooie camping aan het meer met 80 kilometer aan paden en 9 liften eromheen? Daarnaast maken Molveno en Dolomiti Paganella Bike echt alles mogelijk voor ons. Elk jaar vinden we nieuwe paden en het landschap van dit gebied is gewoon onverslaanbaar.
BIKE: Is er iets dat je volgend jaar wilt verbeteren?
Karen: Ja, natuurlijk! Ik zou heel graag meer Italiaanse vrouwen willen inspireren voor ons kamp. Ik weet dat er hier in het land veel hele goede vrouwelijke mountainbikers zijn. Dat zou een grote verrijking zijn. En dan heb ik nog wat programma-items achter de hand die ik de komende jaren ga implementeren. Maar ik zal ze nog niet verklappen. Het moeten verrassingen zijn. En ik hou van verrassingen!