UCI Wereldkampioenschappen Snowbike 2024: Kritische stemmen over de première van het Wereldkampioenschap Snowbike

Op 10 en 11 februari vonden de eerste UCI Snowbike World Championships plaats. De winnaars van de twee categorieën Super-G en Dual Slalom mochten de felbegeerde regenboogtrui aantrekken. Het evenement in Châtel, Frankrijk, kwam voor velen als een verrassing. Pas eind 2023 maakte de UCI de Wereldkampioenschappen bekend. “De communicatie is opnieuw typerend voor de UCI”, zegt wielrenner Johannes Fischbach, die zich had kunnen voorstellen deel te nemen. Het is tenslotte nog nooit zo eenvoudig geweest om een van de felbegeerde regenboogtruien te bemachtigen. Dat bewijst ook het startveld: onder de 43 starters en 7 vrouwelijke starters waren er geen ruiters van wereldklasse te vinden, op enkele uitzonderingen na.

De Super-G-categorie beet het spits af. Het principe is hetzelfde als bij Olympisch skiën of snowboarden. Je start individueel. De starters moeten hun fietsen langs gesloten hekken manoeuvreren. De vrouwenrace werd gewonnen door Morgane Such. “Ik heb eerder op sneeuw gereden, maar ik had me niet op een speciale manier voorbereid”, zei Such in het BIKE-interview. De mannenrace werd gewonnen door Pierre Thévenard, die gespecialiseerd is in dergelijke races. De meest prominente starter was Danny Hart. Hij eindigde op de 5e plaats. De Super-G was ook de kwalificatie voor de Dual Slalom de volgende dag. Hier startten twee coureurs in een knock-outsysteem. Pierre Thévenard won opnieuw de mannenrace, terwijl Lisa Baumann uit Zwitserland de damesrace won.

In de downhill-scene wordt er fel gedebatteerd over de Snow World Cup. Velen ergeren zich eraan dat er nog steeds geen UCI Wereldkampioenschappen zijn in populaire en gevestigde categorieën zoals Enduro. Het oordeel van scène-insider Marcus Klausmann is bijzonder hard: “De grens van schaamte is bereikt”, zegt Klausmann. Fietsen en sneeuw gaan voor hem niet samen. Ex-racer Guido Tschugg heeft een vergelijkbare mening. “Het probleem zijn ook de oneerlijke voorwaarden. In de Super-G verliezen de laatsten altijd omdat de helling diep en langzaam is”, zegt Tschugg. De UCI laat zich echter niet afschrikken. In antwoord op een vraag van BIKE schrijft ze: “In de toekomst wil de UCI jaarlijks de Snowbike World Championships houden.” Het gerucht gaat dat de federatie zelfs geïnteresseerd is om de sneeuwcategorie Olympisch te maken.

1. Waarom heeft de UCI besloten om een Snowbike World Championships te organiseren?

2. Wat hoopt de UCI hiermee te bereiken, is een serie (WK) denkbaar?

3. Waarom stonden er zo weinig beroemde racers op de deelnemerslijst?

4. Welke lessen zijn er getrokken uit het Premier-evenement?

Helaas heeft de UCI geen van de vragen concreet beantwoord, maar ons afgescheept met de volgende verklaring.

De Union Cycliste Internationale (UCI) viert de historische première van de UCI Snow Bike World Championships in Châtel, een mijlpaal met spannende wedstrijden tussen toprenners als Morgane Such, Pierre Thévenard, Danny Hart, Vincent Tupin, Morgane Charre, Veronika Widmann, Lisa Baumann en de iconische ambassadeur Cedric Gracia, waarmee een nieuw hoofdstuk in de wielergeschiedenis werd geopend. De UCI wil de organisatoren en de locatie bedanken voor hun cruciale rol in dit ongekende succes.
Dit baanbrekende evenement onderstreept onze niet-aflatende toewijding aan de ontwikkeling van snowbiken als een opwindende nieuwe discipline. We zijn bijzonder verheugd om de allereerste UCI-wereldkampioenen in Snow Bike te feliciteren, die met trots hun regenboogtruien dragen, die hun uitzonderlijke prestaties en geest van uitmuntendheid in deze baanbrekende internationale competitie symboliseren. Met het oog op de toekomst streeft de UCI ernaar om jaarlijks de Snowbike World Championships te organiseren en verwelkomt biedingen van potentiële gaststeden om deel uit te maken van dit spannende evenement. Reis willen zijn, zeer hartelijk.
De UCI kijkt uit naar de toekomstige groei van snowbiken en de dynamische wedstrijden die het belooft, terwijl we deze historische basis blijven vieren en erop voortbouwen. – (E-mailantwoord UCI Persdienst)

Marcus Klausmann is een 15-voudig Duits Downhill-kampioen en racefan. Hij kent de scène en staat bekend om zijn duidelijke oordelen. We spraken met hem over de UCI Snow Bike World Cup.

FREERIDE: Marcus, heb je het WK Snowbike gevolgd?

Markus Klausmann: Ja, en ik schaamde me een beetje voor mezelf. Fietsen in de sneeuw ziet er stom uit. Zo was het toen en zo is het nu.

Je hebt ook meegedaan aan afdalingen in de sneeuw.

Ja, dat is waar. Het idee van sneeuwafdalingen is oud en heeft nooit gewerkt. Ik herinner me een race vele jaren geleden. In die tijd sponsorde Siemens de race en 6000 euro aan prijzengeld trok bekende downhillers aan, waaronder Cedric Gracia. Met z’n zessen gingen we de berg af en vochten we ons een weg naar beneden. Dat zag er flauw uit, want bochten nemen in de sneeuw ziet er altijd kreupel uit. Toch was het extreem gevaarlijk vanwege de noppen op de banden.

Het nieuws over het WK kwam als een verrassing. Een snel schot van de UCI. Wat was hun motivatie?

Ik heb geen idee. Fietsen en sneeuw gaan niet samen. Welke hobbyfietser zou op het idee komen om noppen op de banden te monteren en daarmee sneeuwhellingen af te rijden? De skigebieden zouden dat ook niet toestaan. Ik kan me voorstellen dat de UCI hier een gat in de kalender ziet en dat wil dichten. Er wordt ook gezegd dat ze deze categorie Olympisch willen maken. Organisatorisch gezien zou dit zeker zonder veel moeite haalbaar zijn. De fietsers konden dan op dezelfde starten als de skiërs en snowboarders.

Maar je lijkt geen toekomst te zien voor dit formaat.

Nee, het ziet er niet spectaculair uit en niemand kan zich identificeren met dit soort fietsen. Bovendien is er een gebrek aan gelijke kansen op het gebied van opleiding. Dit is een UCI-actie die met een koevoet wordt afgedwongen. Het enige wat je hoeft te doen is naar de lijst met starters te kijken. Het is nog nooit zo gemakkelijk geweest om een regenboogtrui te winnen, en toch is er nog nooit iemand geweest. Danny Hart was de enige downhiller van wereldklasse die daar meedeed.

Denk je dat de andere downhillers het WK sneeuw hebben geboycot?

Ja, op een gegeven moment wordt de grens van schaamte bereikt. Enkele prominente chauffeurs zijn naar sociale media gegaan om hun ongenoegen te uiten. Ik denk niet dat iemand zichzelf voor schut wilde zetten. Ik denk dat de meesten van hen zich gewoon schaamden.

Het voelt alsof de sneeuw van seizoen tot seizoen steeds minder wordt, skiwedstrijden worden hierdoor afgelast en nu denkt de UCI een wereldkampioenschap sneeuw te moeten organiseren. Dat lijkt me niet doorslaggevend. Vroeger deed ik aan sneeuwraces. Er waren massastarts, die behoorlijk spectaculair waren, omdat iedereen zich met het mes tussen de tanden een weg naar beneden vocht. De foto’s die ik van het WK zag, leken daarentegen niet spectaculair. Ook omdat de Super-G individueel gestart zal worden. De Dual Slalom was spannender, maar het format komt niet in de buurt van de actie van een fourcross-race. En zoals bekend heeft de UCI de discipline al vele jaren geleden uit het programma gehaald. – Guido Tschugg, ex-duale slalom en fourcross racer

Ik hou van deze gekke races, maar helaas kwam ik er pas een maand eerder bij toeval achter. Een wedstrijd als deze vergt een bepaalde voorbereidingstijd. Uiteindelijk liep het zoals ik had gevreesd: er stonden nauwelijks bekende coureurs aan de start. Waarom deze koude start? Geen testevenement, geen kwalificatierace, geen wereldkampioenschap? Ik begrijp het niet. Naar mijn mening heeft het raceformat echter potentie. Als de UCI besluit om de sneeuwraces jaarlijks te houden, zullen ook bekende renners aan de start staan en het evenement verbeteren. – Johannes Fischbach, de racer van de Wereldkop (EDR-E), stad downhiller

Voor de lol met een downhillfiets de op gaan was toen al heel gaaf in Scuol. De snelheden zijn krankzinnig. Ik heb zelf in de jaren ’90 en ’00 wat sneeuw naar beneden gereden. Het was altijd grappig, maar zelden of nooit – serieus genomen te worden. Meer als een loterij. Voor een eerlijke race heb je pistevoorbereiding nodig zoals in de Ski World Cup. Met andere woorden, ijs. De banden hebben dan lange noppen nodig, – en goede spatborden, zodat je jezelf niet snijdt met je eigen banden.
Vroeger was er een serie die werd gereden op Ski World Cup-tracks. Ik was daar in Garmisch. Vanaf de was het geweldig, maar in de massastartrace was het absolute chaos. De meesten van hen hadden broeken die bij de spikes waren gesneden, sommigen hadden ook afgesneden benen. Nogmaals, het is erg leuk, maar het is allesbehalve een sport om serieus te nemen. Ik vind het dan ook een beetje bedenkelijk om 20 jaar later een WK Sneeuw in het leven te roepen, waar bijna niemand iets van wist, laat staan zich op kon voorbereiden en waarvoor geen kwalificatie bestond. Natuurlijk zitten er andere belangen achter. Of ik zelf mee wilde doen? Nee. Een officieel wereldkampioenschap zou voor de beste coureurs ter wereld moeten zijn. Ik ben niet langer een van hen.
Heeft deze sport toekomst? Nou, ik ben van mening dat er meer geschikte sportuitrusting is voor de sneeuw, wat daar ook leuker is. Maar als je nadenkt over wat je van sneeuw of ijs zou kunnen bouwen voor coole obstakels, dan wordt het interessanter. Stel je voor welke sprongen er mogelijk zouden zijn met deze snelheden… Fabio Wibmer doet de groeten… Toevallig ken ik een bedrijf dat zoiets zou kunnen bouwen. – Claudio Caluori, ex-racer en voormalig WK-commentator

In Zwitserland rond 1997 was er een winterse afdaling waarin ik enkele overwinningen kon behalen. Het was onvoorspelbaar voor de organisatoren om de inspanning te leveren en dan waren de omstandigheden vaak niet houdbaar voor een race.
Om eerlijke wedstrijden te organiseren, is het belangrijk om de optimaal voor te bereiden op Ski World Cup-niveau, harde, ijzige en veel vangnetten. Dit is extreem duur. Bovendien zijn de toegestane metalen spikes van 6 mm erg gevaarlijk voor de rijders, dus spatborden zouden moeten worden voorgeschreven zoals op de speedway van de motorfiets.
Waarom de UCI zich met zoiets zou bemoeien, is mij een raadsel. Misschien heeft ze nog nooit gehoord van klimaatverandering en regels voor skipistes.
Ik hoorde van de deelnemers aan het WK dat de sneeuwcondities goed waren, maar de organisatie was een beetje chaotisch. De enigen die op de baan konden trainen waren de Fransen, die een week eerder de Franse Snowbike-kampioenschappen organiseerden. – René Wildhaber, Dhr. Megavalanche

De naam zegt het al. De race (ca. 3400 Tm) begint op een gletsjer en voert over sneeuw, modder, rotsen en singletrails. Bekijk zeker webvideo’s van de massastart. Grof!

Het is een mix van trucs en tijdritten. Een soort dual slalomparcours is doorspekt met sprongen. De klok tikt, maar trucs op sprongen worden beloond met tijd. Het hangt dus af van de combinatie en de tactiek.

Smalle straatjes, trappen, kasseien: op de afdalingen van de stad loopt het parcours direct door de stad – vooral in Zuid-Amerika. Gebrek aan crashzones en stoepranden maken de races erg gevaarlijk.