Achter de Sentiero 601, een schijnbaar ongevaarlijk, genummerd wandelpad zoals vele anderen, verbergt een van de heetste trottoirs op het meer voor fietsers. Deze rit toont twee gezichten die niet meer van elkaar kunnen verschillen. Bijna naadloos verandert de onderneming in een helse tocht na de beklimming over het asfaltwegtapijt van de Strada del Monte Baldo. Deze met puin bezaaide en met rotsen bezaaide proefafdaling laat niet veel tijd over voor het prachtige uitzicht op het meer. Het gaat snel achter elkaar, na het beheersen van het ene belangrijke punt, volgt het volgende meteen, en menig gemiddelde fietser rent na een lange wandeling met verbrede ogen terug naar Torbole.
Ondanks enkele steile passages begint het relatief eenvoudig en plezierig. Vanaf de oever fiets je naar het pretpark Busatte hoog boven het meer en zet je koers naar de asfaltweg die naar de Altissimo leidt. In de zomer kan de rit op deze panoramische route een behoorlijke marteling zijn. De helling doorkruist een Maghreb hot rock debris veld waarin de overblijfselen van een enorme aardbeving instorting zijn verspreid. Na een korte vlakke etappe bij Malga Zures volgt de splitsing van de 601. Al snel laat het aanvankelijk mooie bospad zijn zachte gezicht vallen en vertoont het een lelijke grimas. De steilste glijbanen door rotsgeulen vereisen volledige concentratie – voor de meeste mensen waarschijnlijk zelfs wanneer ze door dergelijke passages lopen. Het is een trail battle tegen de gevolgen van eeuwenlange erosie, Otto normale motorrijders vechten hier tegen windmolens. Omdat er sowieso meer wordt geglijd dan gereden op de vele belangrijke punten, moet je de tour bij de minste vochtigheid vermijden. Als je aan het einde niet voldoende geschud bent, als je geen platvoet of een gebroken bot in je lichaam hebt, kun je een rondje op de Busatte doen voordat je terugrolt naar Torbole.
Kortom: De Sentiero 601 is een absoluut hels en extreem parcours, met de steilste puinpassages en rotsachtige glijbanen – de heetste rit op het noordelijke Gardameer! Normale motorrijders moeten voorbereid zijn op uitgebreid duwen hier. De Extreme Trial is alleen de moeite waard voor specialisten! – BIKE Guide 3 “Gardameer” door Elmar Moser, 1994
Dat stond er in 1994 in de BIKE Guide 3 “Gardameer” van auteur Elmar Moser. We moesten de originele tekst afdrukken omdat deze 1. goed geschreven is. 2. Elmar Moser lokte massa’s motorrijders naar de hellingen van de Altissimo boven Torbole aan het Gardameer en veroorzaakte zo de 601-cultus. Het is verrassend hoe auteur Moser op het idee kwam om mountainbikers überhaupt naar zo’n proef te sturen (hij noemde trails graag trials).
We herinneren ons nog: de jaren 1990! Mountainbiken stond nog in de kinderschoenen, de meeste fietsen waren onafgeveerd of hadden in het beste geval verende vorken. Verende vorken die de naam in de termen van vandaag niet verdienden, omdat ze slechts een paar centimeter samengeperst konden worden en meestal ongestampt teruggeknikt waren. De stuurhoeken maten een steile 74 graden en het stuur zelf was veel te smal, net als de banden. Met deze technologie was de Sentiero 601 nauwelijks te verslaan. Zelfs ervaren motorrijders moesten rekening houden met minstens twee valpartijen per afdaling. Valt in een graatmager terrein. Wie over het stuur vloog, bleef zelden ongedeerd. Daardoor ontstonden er al snel geruchten in de scène dat Moser de paden niet zelf op de fiets had gereden, maar hooguit was weggelopen.
De 601 werd een onderscheiding in de ogen van adrenalinefietsers: Wie hier met een nul naar beneden kwam, dus zonder zijn voet neer te zetten, was een van de besten in zijn gilde. Zelfs toen de freeridegolf van overzee naar Europa trok, waren de Altissimo-paden nog steeds een van de grote uitdagingen. De boze 601 gehavende sterren als Simmons, Schley, Tippie, Bearclaw of Hunter in die mate dat de Gravity-krijgers nauwelijks konden geloven wat een pak slaag dit spoor hen gaf. Voor ons Europeanen was wat er op de 601 gebeurde het toppunt van freeriden: een ritje op de vallimiet. De term en de ervaring van “trail flow” waren in die tijd onbekend, in plaats daarvan namen de downhill-liefhebbende mountainbikers dergelijke rodeoritten aan, struikelden en stampten door het puin en vonden het ook grappig.
Het gebeurde ook vaker dat motorrijders opschepten dat ze de Sentiero 601 hadden bedwongen – maar in werkelijkheid zaten ze op de Sentiero 632 (nu gesloten!) of de Sentiero 632 Sentiero della Pace koel. Grote faux pas. Hoewel deze paden ook verborgen zijn in de flanken van de Altissimo en alles hebben, zijn ze veel gemakkelijker te berijden dan hun grote broer 601.
De bergoorlog van 1914 tot 1918 bracht ons veel van de Lago Paden. Hij woedde hier vooral vreselijk. Pioniers hakten de paden in de berghellingen om handgranaten, aderklemmen en parelgerstsoep naar de vechtende troepen te brengen, die hier met duizenden aan beide zijden doodbloedden – Italiaanse Alpini en Kaiserjäger uit Oostenrijk slachtten elkaar af en bliezen elkaar op, zoals niet ver weg bij de Pasubio, waar de Oostenrijkers een mijnlading in de berg propten, en doodde in één klap 500 Italianen. Het was de grootste explosie van de Eerste Wereldoorlog. Loopgraven lopen ook door de hellingen van de Altissimo, gapende schietgaten gapen in de kliffen – als je goed kijkt, ontdek je ze overal.
“Je moet van de rots leren houden”, eiste auteur Elmar Moser, “want de brokken grind zijn alomtegenwoordig.” Dat voelen we als we de oude klassieker aanpakken na een lange 601-onthouding. Dit keer gewapend met massieve veerweg (170 mm) in moderne 29-inch enduro’s. De 601 begint heel hoog op Monte Altissimo, maar de Core-route (700 hm) begint kort nadat de toegangsweg een plateau bereikt bij de Malga Zures-boerderij. Hier kruist de 601 de geasfalteerde weg, sluit aan op een karrenpad en strekt zijn klauwen uit. Toen en nu. Belangrijk: houd links aan, anders kom je uit op de Sentiero 632. Op deze 601 Cor e track hebben we in de jaren 2000 getest voor BIKE met verende vorken (vanaf 80 mm) en complete fietsen, omdat we het parcours verschrikkelijk mooi vonden. Vandaag vinden we hem nogal verschrikkelijk-verschrikkelijk.
Elmar Moser zegt over deze passage:
De extreme proef op het onderste deel van de Sentiero 601 moet door de normale motorrijder aan de echte specialisten worden overgelaten.
We kunnen zien dat het pad nauwelijks iets van zijn horror heeft verloren, en moderne fietstechnologie verandert daar niets aan. De 601-deals blazen als een hooligans na het verliezen van een interland. Het lastige is dat als je langzaam rijdt, het alleen maar erger wordt. Dan struikelt de fiets, komt vast te zitten tussen geulen en stenen platen, begint te bokken, te sjouwen, wankelt, wil uitwijken naar links en schaart het volgende moment naar rechts. De ogen weten niet waar ze moeten kijken, als ze al iets duidelijk zien, zo heftig schudt het hoofd op en neer. En als er één ding is dat je ogen kunnen zien, dan zijn het wel keien. Rommel. Stenen platen – willekeurig op elkaar gegooid. We overdrijven niet! De handen klampen zich vast aan de handvatten en het stuur trilt in hun vuisten alsof ze onder hoogspanning staan. Er zijn passages op de 601 waar je nauwelijks kunt geloven dat deze boze rotsschalen met een mountainbike kunnen worden omgerold – en toch werkt het.
Een bepaalde basissnelheid is nodig om de rit te stabiliseren, maar sneller gaan is niet minder verraderlijk. Je wilt nergens vallen op de Sentiero 601! Denk er niet eens over na. Wanneer de 601 ons opwerpt in het pretpark Busatte, hebben we het gevoel dat we uit zijn op een barruzie. Neem een korte adempauze, lik je wonden en ga dan verder over een puingeul en vreselijk steile stenen trappen naar de waterkant. Nu pas hebben we het gehaald. In het verleden gebeurden er vervelende valpartijen op de stenen trappen omdat de krachten al waren uitgedoofd en het doel (het blauwe meer) al binnen handbereik was. Onze conclusie? Gek! Plezier? Nul. Actief rijden? Nauwelijks mogelijk. Vloeien? Goeie grap! In plaats daarvan: koppig vasthouden, hoogte doden, niet naar beneden gaanen hopen dat de schokbrand uiteindelijk voorbij is. We kunnen niet geloven dat we de 601 in het verleden leuk vonden, vooral niet dat mensen hier in de jaren 1990 reden met 26-inch starre fietsen. Hoe gaat het?
Ervaring? Wat heb je meegemaakt op de Sentiero 601 aan het Gardameer?
Schrijf ons op: info@freeride-magazine.com
Opmerkingen over de 601 Parcours
Hans Rey, eerste extreme biker:
De 601 is inderdaad een klassieker. Ik vraag me ook af hoe we er eind jaren ’80/begin jaren ’90 mee hebben kunnen rijden met hardtails, smalle banden en belabberde remmen. Ik denk dat toen de stenen nog zachter waren. Het was in ieder geval een populair parcours waar je jezelf al mee kon tooien. Ik wil heel graag weer met de 601 rijden. Misschien gaat het ook bergop met de E-MTB.
René Wildhaber, meneer Megavalanche:
De 601 is een uitdaging. Zelfs voor fitte, technisch bedreven en mentaal sterke bikers. Grind en rotsen maken de steile afdaling tot een uithoudingstest voor mens en materiaal in anti-flow stijl. Laten we dus hopen dat er uiteindelijk nog genoeg kracht in het lichaam zit om een gelato op het meer te kunnen tillen.
Hans Voglsamer, Lago pionier:
Pace, Dalco en 601 – de paden waren een must op de Lago. Het maakte niet uit of de knieën bebloed waren of de ribben gekneusd, degenen die deze Lago-paden durfden te doen, verdienden het bier na afloop. Als je dat niet deed, zou je niet goed zijn als motorrijder. De 601 scheidde de mens van de muis.
Steffi Marth, ex-Worldcupper:
Veel Lago-paden zijn hobbelig, maar de 601 schiet de vogel. Een vreselijk schudden en schudden. Alleen weirdo’s en masochisten doen zichzelf dat aan. Ik heb er één keer mee gereden, en dat is voor altijd genoeg. Vergeleken met de 601 is de Skull Trail een stroombui.
Brett Tippie, Freeride Pionier:
In 1998 kreeg ik de 601 te zien. Een meedogenloos rotsachtig pad, met veel stevige rots en veel los. Overal scherpe randjes! Wee je, het pad is nat, dan verandert de 601 in een nachtmerrie. Heb ik genoten van de 601? Ja, als ik het had gehaald, ha ha! Leve de 601!
