Hyvää huomenta – zelfs het Finse “goedemorgen” klinkt erg ingewikkeld. Misschien is de taal de reden waarom de Europese mountainbikers Finland niet bovenaan hun to-do-lijst hebben staan. Helsinki is een van de weinige hoofdsteden op het continent die niet alleen prachtig aan zee ligt, maar haar inwoners ook stedelijke paden biedt!
Het 1000 hectare grote Keskuspuisto Park loopt als een groene strook door het midden van de stad. Een dichte strook berken, dennen en sparren vervaagt gewoon het dagelijkse werkleven, inclusief files en biezen. Het enige wat je hier hoort is het getjilp van vogels. En natuurlijk het geknetter van de dennennaalden die je eigen achterband van de paden schopt. Het netwerk van paden in deze groene long is uitgebreid en moet je voor het grootste deel delen met wandelaars en joggers. Maar dit parcours is niet bijzonder populair bij andere parkgebruikers vanwege de constante verandering van ondergrond.
Voor mountainbikers met een enduro-hart daarentegen is het het ultieme: je kunt het parcours overal beginnen, we stapten op in de buurt van de manege in het zuiden van de stad en doken daar na in totaal 12,8 kilometer weer op met 245 hoogtemeters in de benen. Het begint hier met eenvoudige, aardse lijnen, die al snel worden vermengd met de eerste hobbels. Een golvend profiel dat je al heel vroeg verleidt om te veel gas te geven. Want midden in het bos breken ineens kale rotsruggen uit de grond. Voor deze stappen heb je momentum nodig, maar ook een geoefend oog om op tijd te kunnen reageren op geulen en rotstrappen. Daarnaast zijn er vele, vele wortels, kleinere druppels en soms blootliggende passages waar de banden zeker aan de grond moeten blijven plakken. De beklimmingen zijn kort maar vooral technisch. En dat is precies waarom ik van deze paden hou. Als je hier echt gas geeft, heeft deze route 100 procent aandacht nodig.
Ongeveer halverwege de lus wacht het Maunulan Café. Het huisje ligt midden in het bos en is natuurlijk de ontmoetingsplek voor alle stadsfietsers. Je raakt snel in gesprek, bespreekt de huidige crux van het parkcircuit en spreekt af om elkaar samen te ontmoeten voor de volgende trailrit. En maak je geen zorgen, vooral de jonge Finnen spreken meestal goed Engels en zijn erg ruimdenkend. Trouwens, ze begroeten elkaar ’s ochtends ook met een simpele “hei” en het bijbehorende Finse afscheid is gemakkelijk te onthouden: “hei hei!”.