Hoge druppels zijn fascinerend. Oud of jong, crack of beginner – elke freeride fan is enthousiast over drops. Ik denk dat deze boomdrop er verantwoordelijk voor is dat er zo vaak op de clip is geklikt, omdat de stunt er behoorlijk gek uitziet. En hij was ook gek.
Sinds enkele jaren draag ik het idee van een superdrop met me mee. Een druppel zonder aanwijzingen. Ik wilde uit de bomen vallen. Maar waar en hoe? Ik had geen idee. Toen sprak ik met mijn vriend Antoine Devos. Antoine is boomverzorger, klimmer en technisch expert. Niet alleen kan hij in elke boom klimmen, hoe hoog ook, hij kent ook touwen en katrollen, statica en constructies.
Ik daarentegen kan dat allemaal niet, en bovendien heb ik zelfs hoogtevrees. Met andere woorden: zonder hulp is er geen druppel. En dan is er nog Antoine’s vriend Nolwenn. Ze werkt samen met Antoine en simuleerde de druppel voor ons op de computer. Hierdoor kon ze precies berekenen wat we nodig zouden hebben voor de constructie – magie! Ze overhandigde ons een boodschappenlijstje voor de bouwmarkt, een soort kookrecept voor de druppel.
Professionele hulp: Boomverzorger Antoine bevestigt het valplateau tussen de beukenstammen – zonder dat de bomen eronder lijden.
Een van mijn vrienden bezit een bos, zijn naam is Guillaume. En hij bezit een graafmachine. Het wordt nog beter: Mijn vriend houdt van freeriden en mijn gekke ideeën. Hij gaf me groen licht voor mijn project en rolde met de graafmachine het bos in. We zijn in april 2021 begonnen met mijn lijn en die was pas in september 2022 klaar.
Ik verwachtte veel werk, maar we hebben veel langer gegraven dan verwacht totdat “Lost Paradise 2” klaar was. – Eliott Lapotre, MTB freerider
Zonder de vrienden was ze nooit klaargekomen. En niet alleen omdat ik Antoine door mijn verdomde hoogtevrees nauwelijks kon ondersteunen met de boomval. Hij slingerde als Spiderman door de takken, bungelde aan het touw in de lucht, deinsde balken en planken de lucht in en sjorde alles in een platform, terwijl Guillaume met zijn graafmachine de landingsheuvel opstapelde.
“Het regende vaak, vaak had niemand tijd, maar we zwoegden vaak als een gek”, zegt Eliott. Het duurde meer dan een jaar om de lijn te voltooien.
Ik noem mijn clips “Lost Paradise”. Ik hou van de naam omdat de plekken een paradijs zijn: verborgen, verboden en op de een of andere manier verloren. Toen ik voor het eerst op het perron stond, kon ik niet ademen. Tussen de beukenstammen had ik net genoeg ruimte om mijn GT Fury op te zetten, voorzichtig op te stappen en misschien een halve draai aan het pedaal te draaien. Daarom hebben we een hangende houten hellingbaan gebouwd. Het moest me oomph en richting geven als een geweerloop van een kogel.
Van bovenaf zag de hoogte er verschrikkelijk uit, want het uitzicht dook veilig 15 meter de diepte in tot de landing. Ik kon niet naar de rand van de helling klimmen – veel te steil. Ik zou zijn uitgegleden en gecrasht. Je kunt je mijn opwinding voorstellen toen ik er eindelijk klaar voor was. Was ik er klaar voor?
Ziet eruit als een steile afdaling, behalve dat er in het midden net geen tien meter ontbreekt. “Naar beneden kijken was griezelig”, herinnert Eliott zich.
Ik hoorde geen bladeren ritselen, ik hoorde geen vrienden roepen, mijn hart klopte zo hard en zo snel dat ik niets hoorde. Ik zag alleen de druppel. Twijfels flitsten als waarschuwingssignalen door mijn hoofd. Wat als ik te kort sprong? Kom alsjeblieft niet tekort! Wat als ik te ver sprong? Ga alsjeblieft niet te ver! Mijn vrienden freeriden ook, maar niemand wilde de drop proberen. Ik ook niet, en op de een of andere manier. Nu was het aan mij. Dat zijn de momenten waarop ik een hekel heb aan freeriden. En liefde. Want hoe hoger het overwinnen, hoe heerlijker het geluksgevoel.
Alles, alsjeblieft, spring gewoon niet te kort! Daarom gaf ik mezelf momentum. Het was iets minder dan TIEN meter van het einde van de helling naar de landingsheuvel. – Eliott Lapotre, MTB freerider
Op een gegeven moment stond ik op, trapte, rolde tussen de roze markeringen en zakte weg in de diepte. De impact was harder dan ik vermoedde. Klonk – maar ik landde, rolde uit, haalde het. Gelukkig. Ik liet me van de fiets vallen, sloot mijn ogen en was blij.
Het wordt serieus: “Ik had kriebels voordat ik naar beneden ging en omhoog ging, omdat ik hoogtevrees heb”, zegt Eliott.
Al mijn vrienden verheugden zich met mij. Het is ongelooflijk met hoeveel enthousiasme en idealisme ze me hadden gesteund – uit liefde voor freeriden. Zo was filmmaker Jules Bellot hier zeven uur lang vanuit de Franse Alpen naartoe gereden, kort geslapen, zijn kabeltrekcamera opgezet, gefilmd en weer naar huis gereden. Gewoon omdat hij deel wilde uitmaken van “Lost Paradise 2”. We hebben de druppel direct daarna gedemonteerd. Dit was erg belangrijk voor Antoine, als boomliefhebber wilde hij de beuken weer bevrijden.
Eliott Lapotre uit de Elzas doet de eerste stunt van zijn freeride lijn. Je kunt het zien in de webclip “Lost Paradise 2”. Eliott is al bezig met het plannen van het derde deel.