De Red Bull Rampage is het grootste spektakel in het mountainbiken, dat is zeker. Geen enkel ander evenement bereikt zoveel mensen. De stuntshow in de rode rotsen van Utah is het officieuze wereldkampioenschap freeriders.
Elk jaar wordt de grote bergcompetitie gekker, gekker, gevaarlijker. De Red Bull Rampage is polariserend. Dat maakt ze zo spannend. “Te riskant, meer nog: levensgevaarlijk!” zeggen sommigen, “precies in de tijdgeest, wat de sport nodig heeft”, zeggen anderen.
En dan is er nog het oordeel van de jury. Elk jaar raken fans over de hele wereld opgewonden, diss, shit, bash; Iedereen wil het anders gezien hebben, om het beter te kunnen beoordelen. Dat is wat de Red Bull Rampage zo vermakelijk maakt. Dit jaar sprong één renner er in het bijzonder uit: de Spanjaard Bienvenido Aquada Alba. We spraken met de freeride-held over Red Bull Rampage 2023.
FREERIDE: Bienve, wat een show! Met je frontflip over de canyon gap liet je de hele freeride-scene juichen.
Alba: Dankzij jou. Daar ben ik heel blij mee. Zeker na mijn mislukte debuut in 2019 was dit voor mij een enorme voldoening.
Je had een geweldige run, wat zowel een zegen als een vloek was in mijn ogen. Misschien heb je het er gewoon te glad uit laten zien. Te weinig drama.
Ha ha, dat kan goed zijn. Het begin van mijn run was een beetje te tam. Het probleem zat hem in de wind. Het was erg winderig en daarom was het risico om in een truc te worden geblazen groot. Daarom heb ik bovenaan op safe gespeeld om verder naar beneden echt te schitteren.
Cam Zink had de betere strategie, onbedoeld natuurlijk. Hij had drama in de eerste run met zijn crash en dus leek de tweede run dubbel sterk.
Je hebt gelijk, misschien zou wat drama me hebben geholpen. Maar eerder voor het publiek, niet voor de juryleden. Ik geloof het niet. Ze hadden gezien dat het bovenste deel van mijn ren een beetje zacht was. Allemaal hetzelfde. Ik was blij met mijn twee “van boven naar beneden” runs zonder drama.
Ja, je leek happy pills te slikken na je run. Was er niet een beetje teleurstelling toen je langzaam maar zeker naar beneden ging op de ranglijst?
Niet echt. Want mijn enige wens was om weer uitgenodigd te worden voor de Rampage. Zonder dat u zich opnieuw hoeft aan te melden of op enigerlei wijze in aanmerking hoeft te komen. Dat was mijn missie. En natuurlijk: om mezelf geen pijn te doen. Toen ik me realiseerde dat het me gelukt was en dat ik daar nog een paar prijzen bovenop had gekregen, kon ik alleen maar blij zijn.
Dus er is geen flauwe nasmaak?
Nee. Ik ben gelukkig. Ik ben er volgend jaar bij, kreeg drie awards en de liefdesdouche van het publiek.
Rampage-fotograaf Ale di Lullo zei over jureren: “Het is gewoon een Amerikaanse wedstrijd.” Denk je dat Rampage goed zou passen bij een internationale jury?
Ik denk dat de huidige rechters eigenlijk wel oké zijn. De jongens zijn allemaal legendes in mijn ogen. Maar ja, het zou een coole verandering zijn als er ook Europeanen onder de juryleden zouden zitten zoals Martin Söderström, Sam Reynolds, Yannik Granieri of Andreu Lacondeguy. Maar in principe maakt de samenstelling van de jury me niet uit.
Hoeveel rijders in de wereld kunnen zo’n frontflip maken?
Op dit moment is er maar één persoon op de wereld: Tom van Steenbergen. Tom zou het doen. Hij had het in 2014 al eens geprobeerd en het was hem bijna gelukt.
Wat ging er door je heen voor de stunt?
De juiste snelheid. Het risico om te snel te gaan was immens. Want met front flips vlieg je meestal nog verder dan je denkt. Ik moest dus veel remmen. Het was niet gemakkelijk om dat te doen. Ik moest ver genoeg vliegen om over de kloof te komen, maar ik kon de landing niet overschrijden. Dat klopte.Cary. Tijdens de training overkwam mij dit bij een andere sprong. Je bent opgewonden en hebt de neiging om te snel te gaan. Dus ik heb het “op de harde manier” geleerd.
Was dat de verste voorwaartse salto die je ooit hebt gesprongen?
Nee, ik deed het op Darkfest in Zuid-Afrika. Dat was 100 voet, iets meer dan 30 meter. Op de Rampage draaide ik 72 voet of 22 meter om. Maar de landing op Darkfest was vijf keer zo groot. En dat maakt een enorm verschil. Omdat het veel veiliger is.
Als je er nog een keer een zou moeten doen?
De brede van Darkfest vanwege de brede landing.
Welke rijder heeft de meeste indruk op je gemaakt tijdens de Rampage van 2023?
Emil Johansson. Ik was erg verrast dat hij slechts op de 7e plaats eindigde. En natuurlijk Brendan Fairclough. Zijn lijn was waanzinnig. Daar was het risico het grootst. Brendog had zeker beter geplaatst moeten worden. Net als Emil. Maar oordelen is moeilijk. Want elke lijn is anders. Dat is waar de discussies vandaan komen. Op het scherm thuis ziet alles er anders uit. Je moet er zijn en de lijnen kennen.
Dus je was onder de indruk van Johansson en Fairclough.
En zink natuurlijk. Dat was ziek, wat hij deed.
Je bent ook een meester in backflips. Had je de backflip van Zink kunnen doen?
Ik denk dat ik zo’n grote backflip stepdown zou kunnen doen. Maar de aanloop naar de stunt die Zink koos, was wild. Wauw, dat was een flagrante in-run. Hij moest springen, hij moest een bocht maken, allemaal behoorlijk krap, en dat vlak voor de backflip. Dat was een gek ding en hij liet het er een stuk makkelijker uitzien dan het was.
Laatste vraag: Heeft Gee Atherton zijn verstand volledig verloren?
(Ter verduidelijking: de 38-jarige Engelsman sprong tijdens de training de hoogste drop van de Rampage, met een geschatte verticale hoogte van 18 tot 20 meter.)
Gee Atherton was op een missie. De man is geweldig. Echt indrukwekkend. Gee is een wildeman, hij is wild in de letterlijke zin van het woord! We reden samen voor de wedstrijd op het oude Rampage-terrein. Hij gaf geen moer om risico’s en deed alle grote stunts die je kon doen. Zo veilig en zo gecontroleerd. Hij had gewoon pech met de Superdrop.
Heb je de daling zelf gezien?
Ja, ik ben er geweest. Ik heb er goed naar gekeken. Het was een zeer langzame, ouderwetse drop. Super vaag, want je zag niets. Je moest super langzaam gaan omdat de landing bijna verticaal was onder de start.
Ik heb gehoord dat het de hoogste daling was in de geschiedenis van de Rampage.
Ja, de verticale hoogte was het hoogst. Dat kan ik me goed voorstellen. Het was 18 tot 20 meter hoog, verticaal naar boven gemeten vanaf de landing, dus er was een puur hoogteverschil. En het is vreselijk kort. Ik kan me zelfs voorstellen dat dit de hoogste daling is die ooit is geprobeerd. Niet alleen met de Rampage.
Bienve, bedankt voor het interview!