Fietskennis: Wat je zeker moet weten over MTB-banden!

De voor- en achterwielen vervullen verschillende functies: Aan de voorkant heb je begeleiding nodig en wil je vooral kunnen remmen, waarvoor je grip en tractie nodig hebt. Met andere woorden, een zachtere rubbersamenstelling en een sterker loopvlakpatroon dat in de grond kan grijpen. De achterband moet goed rollen, zodat het rubber harder kan zijn en het loopvlak ook tammer kan zijn. Speciaal geval: Bergafwaarts. Het achterwiel vervult ook een remfunctie, daarom worden bij afdalingen vaak dezelfde banden voor en achter gebruikt.

Het karkas is het skelet van de band. Het moet zo stabiel zijn als nodig en zo flexibel mogelijk. Flexibel om zich aan te passen aan de oneffenheden van het terrein, maar zo stabiel dat je niet de hele tijd hoeft af te breken. Downhill-banden hebben een meerlaags karkas, wat zorgt voor een hoge lekbestendigheid en betere demping.

Tubeless is beter bestand tegen lekrijden, vermindert het gewicht, verbetert de rolweerstand, zorgt voor een lagere bandenspanning en zorgt zo voor meer tractie en comfort. Nadelen zijn onder meer complexere montage, boeren bij grotere zijwaartse krachten, een hogere prijs en af en toe ontsnappende lucht. Daarnaast zijn speciale tubeless velgen noodzakelijk.

Hier is geen vuistregel voor. Als de randen van de noppen rond zijn, zullen racers naar nieuwe banden grijpen, vaak na een paar runs. Hobbyfietsers kunnen theoretisch helemaal naar beneden rijden met de schoenplaatjes. Hierbij geldt: hoe lager de nokhoogte, hoe slechter de band in de grond grijpt. Het loopvlakpatroon is veel belangrijker in de voorband dan in de achterband. Je kunt de achterband veilig helemaal naar beneden rijden – tot aan de semi-slick band. Overigens: banden met een zachte rubbersamenstelling geven veel grip, maar slijten veel sneller (gumeffect) dan hardere compounds.

Ja. Plus banden van 2,6 inch tot zelfs 3 inch breed zijn bijna uitgestorven. Slechts een paar fabrikanten specificeren nog steeds mollige 2.6-banden. Dit komt omdat de nadelen opwegen tegen de nadelen, zoals een sponsachtige rijervaring. Voor gebruik in de zwaartekracht zijn banden van ongeveer 2.4 inch breed handig.

Racers zweren bij lemen rompen op modderige, diepe grond, omdat ze merkbare voordelen opleveren met hun lange noppen. Voor hobbyfietsers zijn speciale modderbanden – en dus een extra wielset – een overbodige investering. Hobbyfietsers moeten ervoor zorgen dat de band goede allround capaciteiten heeft en goed werkt in een breed scala aan omstandigheden. Meer tips over de juiste MTB-banden in de natte en koude >>

Er is een goede recyclingketen voor fietsbinnenbanden: Fietsdealers nemen defecte binnenbanden terug, die vervolgens worden teruggestuurd naar de fabrikant (bijv. Slikken) kan 100 procent worden gerecycled. Oude bandenjassen daarentegen belanden vaak bij het huisvuil of bij het recyclingcentrum – afhankelijk van de voorschriften van de deelstaat. Op dit moment is er geen effectief recyclingsysteem voor banden. Omdat banden een hoge calorische waarde hebben, worden ze meestal verbrand in afvalverbrandingsinstallaties.

Ja, helaas. Banden verharden of worden broos. Hoe meer ze worden blootgesteld aan het weer, hoe sneller het rubber veroudert. Ozon is hier in het bijzonder verantwoordelijk voor. Als de band nieuw is en goed wordt opgeborgen (donker, droog, zo luchtdicht mogelijk, bijvoorbeeld in een plastic zak), kan hij gemakkelijk 5 jaar meegaan zonder aan prestaties in te boeten.

Heel belangrijk. Een lage druk zorgt voor meer comfort, tractie en dus rijveiligheid. Helaas, naarmate de luchtdruk daalt, neemt het risico op uitval toe. Een lage bandenspanning heeft een negatief effect op de rolweerstand, vooral op de weg of grindpaden, maar minder off-road, zoals wetenschappelijke studies hebben aangetoond. DH World Cup-racers rijden vaak 1.8 bar vooraan en 2.0 bar achter. De hoge druk is te wijten aan de veel hogere snelheid waarmee racers reizen. Door de hoge druk is de band beter bestand tegen lekrijden en rolt hij minder. De vuistregel voor luchtdruk is om deze zo laag mogelijk te houden zonder het risico te lopen lek te gaan, en voldoende stabiel te zijn zodat deze niet wegsmeert. Vuistregel voor hobbyfietsers (ca. 75 kilo): 1,5 bar voor, 1,7 bar achter. Als je nogal beproefd en traag bent op bergtochten, kun je zelfs enorm naar 1 bar gaan. Zo’n lage luchtdruk zorgt voor een enorme tractie en de band is erg breed. Tubeless kun je 0,3 bar minder druk over de hele linie rijden, maar op een gegeven moment is de grens bereikt, en raken deze banden ook de grond. Lees meer over optimale bandenspanning >>

De rolweerstand wordt uitgedrukt in watt en geeft aan hoeveel energie een band “slikt”. Een normaal atletisch persoon kan 250 watt per uur produceren. Als hij steeds meer moet toepassen omdat de banden een hoog wattage absorberen, wordt hij dienovereenkomstig eerder uitgeschakeld. De waarden worden in het laboratorium gemeten op een gladde stalen trommel, maar kunnen in het veld iets anders zijn. Omdat er minder belasting op de voorband staat, valt de rolweerstand van de band hier minder op dan bij de achterband.

Het is duidelijk dat de penetratiewaarde belangrijker is. Het vertelt je hoe robuust een band is. Lekke banden zijn zeldzaam, maar lekke banden zijn de grote vijand van de mountainbiker.

Brede velgen verhogen de zijdelingse stabiliteit van de band bij lage druk en het loopvlak wordt over het algemeen vlakker, zodat meer nokken grip op de grond hebben. Dit resulteert in meer tractie.

Kortom, hoe zachter de rubbersamenstelling, hoe hoger de grip, tractie en slijtage. Banden met zacht rubber hebben het grootste effect, vooral op het voorwiel. Daarom de vuistregel: zacht aan de voorkant, harder aan de achterkant voor een betere rolweerstand. In de racerij worden meestal zachte rubbersamenstellingen op beide wielen gereden. De rubbersamenstelling heeft ook invloed op de dempende eigenschappen van een band. Deze rebound-elasticiteit heeft een grote invloed op het rijgedrag. Downhill-compounds hebben zeer hoge dempingswaarden en plakken daarom aan de grond. Nadeel: lage duurzaamheid, niet erg duurzaam!

Tweekamersystemen worden gebruikt in combinatie met tubeless banden. De band wordt zo in het velgbed gedrukt dat deze er niet uit kan springen en lucht kan verliezen, zoals bij pure tubeless banden gebeurt, bijvoorbeeld bij bochtcompressies of tijdens spronglandingen (boeren). Het grootste voordeel is de enorme lekbescherming, omdat de hogedrukslang de velg bepantsert. In tweekamersystemen kan de luchtdruk worden verlaagd tot minder dan 1 bar, afhankelijk van het beoogde gebruik. Schuimrubberen inzetstukken zoals Cush Core en Co hebben een soortgelijk doel. Beide systemen worden meestal gebruikt in DH- en Enduro-races. Nadeel: meer gewicht en wieltraagheid.

Ja! Het hangt er natuurlijk van af waar. In rotsachtige fietsgebieden zoals Val Venosta of het Gardameer heb je lekvrije banden met een goede demping nodig. Als je daarentegen in het laaggebergte rijdt, op zachtere ondergrond en golvende paden, dan zijn lichte banden met een vrij harde rubbersamenstelling zinvol. Dit komt omdat ze veel voortstuwing en levendig rijgedrag genereren. Het lagere bandengewicht verandert het karakter van de motorfiets aanzienlijk – de tractor wordt een sportwagen.

>> koopgids: wat u moet weten over gravelbanden <<

>> Lees ook: Mountainbike-encyclopedie – MTB-termen eenvoudig uitgelegd <<