Dolomieten: MTB-tocht naar de Nuvolau-hut

Overnacht in de hemel: Richard von Meerheimb was al klaar met zijn leven toen hij naar Cortina d’Ampezzo kwam. De vele oorlogsmissies en ontberingen in het midden van de 19e eeuw hadden hun tol geëist van de schrijver en luitenant-kolonel uit Dresden. Hij kon nauwelijks ademen, zijn benen lieten het afweten en medische behandelingen wilden gewoon niet werken. Zijn laatste poging: een reis door de heldere berglucht van de Dolomieten. Wonder boven wonder verbeterde zijn conditie binnen slechts drie maanden zo enorm dat hij weer genoeg kracht voelde voor een bergtocht. Met uitzondering van de 2574 meter hoge Monte Nuvolau, droegen zijn benen en longen hem opnieuw. Uit pure blijdschap en dankbaarheid schonk hij geld aan de toen net opgerichte Alpenclub voor de bouw van hun eerste berghut. En zo werd op 11 augustus 1883 het eerste toevluchtsoord in de Dolomieten geopend op de top van Nuvolau. Gedoopt met de naam “Sachsendank”.

Het moet in die tijd een soort wonderbaarlijke genezing zijn geweest. Omdat onze longen gezond zijn, hebben we gebruik gemaakt van Cortina’s netwerk van liften naar de Rifugio Scoiattoli en worstelen we nog steeds met de resterende aanloop naar de Rifugio Averau. In kruipmodus graven we ons een weg omhoog over het steile puinpad. Ook omdat we onszelf gewoon willen trakteren op de eco-boost voor de eerste dag van onze tour. “Je kunt je batterijen niet opladen bij ons”, hadden ze gezegd bij het maken van een telefonische reservering. En aangezien we in augustus toch al het geluk hadden om drie bedden in de hut te krijgen, kon het ons op dat moment niet schelen. Met het gebruik van de lift zal de elektriciteit genoeg zijn voor een tweedaagse huttentocht, dachten we.

Maar als we eindelijk de 2413 meter hoge oversteek bij de Averau hut bereiken, zijn we daar niet meer zo zeker van. Hier moet je nu linksaf een Via Ferrata op. Nog eens 160 meter hoogte naar de Sachsendank-Hütte, die al lang de Nuvolau-hut wordt genoemd. Het gaat nu echter een pad op. Steil en afgewisseld met rotstreden, soms hard langs de afgrond. Een paar mensen die de Alpen oversteken, duwen ons voorbij en checken in bij de Averau-hut. Ze hebben hun dagelijkse doel voor vandaag bereikt. We nemen een kijkje in het panoramacircuit: Dolomietentopberoemdheden zover het oog reikt. Dus als we niet deze hints hadden gekregen dat er daarboven een heel ander kaliber op ons wachtte, zouden we helemaal tevreden zijn geweest met een nacht in de Averau-hut.

Vergeleken met zijn buren rondom ziet de 2575 meter hoge Monte Nuvolau er op het eerste gezicht niet bijzonder spectaculair uit. Een rotsachtige uitloper die als een schildwacht nog eens 160 meter boven de Averau-oversteek uittorent. Het pad naar boven is geblokkeerd en steil, sommige treden zijn in de rots uitgehouwen. Daarnaast is er nu ’s middags veel tegenliggers voor dagjesmensen die terug willen naar het dal. Pas op de laatste meters neemt het valgevaar dusdanig af dat we met Turbo weer in het zadel kunnen stappen. Met maximale hartslag bereiken we de hut – waar we allemaal onze mond open hebben.

We hadden van tevoren veel superlatieven over deze plek gelezen, maar de realiteit overtreft alles: in 360-gradenformaat spreiden de kleine Lagazuoi, de drie Tofanes en het Cristallo-massief zich uit naar het noorden.Ons. In het zuiden: de Civetta en de Marmolada met hun resterende ijskap binnen handbereik. In het westen blokkeren de bastions van de Sella-groep en Pale di San Martino. En nu, ver onder ons: de scheve rotstanden van de Cinque Torri. Vanaf hier kun je zien dat ze ooit een enkele toren waren totdat ijsmassa’s de rots in vijf stukken braken. Ook de loopgraven uit de Eerste Wereldoorlog zijn nu goed te zien. Als een labyrint kronkelen ze zich een weg rond de Torri.

Onze accommodatie zit nu vast op het topplateau van Monte Nuvolau, dat slechts een paar vierkante meter groot is. Rondom dalen de bergflanken spectaculair steil in alle richtingen. De vaak gebruikte uitdrukking “als een adelaarsnest” zegt eigenlijk alles. Geen wonder dat deze uitkijktoren aan de frontlinie van de Eerste Wereldoorlog als eerste door de Oostenrijkers werd beschoten. Maar in 1930 werd de hut iets groter verbouwd en omgedoopt tot Rifugio Nuvolau.

Emma Menardi serveert ons een welkome sprizz op het terras en schuift even bij ons aan. Tien jaar lang reisde ze de wereld rond en werkte ze over de hele wereld. Tot 2021, toen er een nieuwe huurder werd gezocht voor de Nuvolau-hut en deze werd geselecteerd uit honderden aanmeldingen. “Mijn levenslange droom!” glundert de 30-jarige uit Ampezzo. Ze vertelt ons hoe ze midden in de Corona-periode de hut heeft gerenoveerd. “We willen alles zo rustiek en origineel mogelijk houden. Maar de rush is zo groot dat we niet meer zonder moderne technologie kunnen, zeker niet in de keuken.”

De hut is een logistiek bedrijf waar de hele familie bij betrokken is. Emma’s man Juan, haar twee zussen en haar broer werken hier in de zomer fulltime. Elke ochtend in het dorp verzamelt Emma’s vader de bestelde benodigdheden en brengt ze naar een materiaalkabelbaan bij de Cinque Torri-hut. In het hoogseizoen is dit tot zes ritten per dag en twee tot drie uur werk. Daarnaast zijn er maximaal tien reizen alleen voor drankjes. En natuurlijk moet het afval, het leeggoed en het wasgoed elke dag met de kabelbaan weer naar beneden worden gestuurd. Zodra de voorraden op hun plaats zijn, worden de gastenkamers en badkamers schoongemaakt, taarten gebakken en het eten bereid. De dag eindigt om 22 uur. Dan gaan de lichten uit en draait de hut tot de volgende ochtend op noodstroom. Dit gaat vijf maanden per jaar door, er zijn geen rustdagen. Maar de Menardi’s hebben geen last van de stress. “Het is dit leven dat me gelukkig maakt”, zegt Emma. “Ik voel me niet meer aangetrokken tot de afstand. Hier ontvang ik nu gasten van over de hele wereld. Het is ook een beetje zoals reizen en andere culturen ontdekken. Behalve dat ik hier zal blijven en de wereld naar mij toe zal komen.”

De bezoeker van de laatste dag heeft allang afscheid genomen van de vallei, wanneer het natuurspektakel begint, waarvoor de lokale bevolking in de Dolomieten hun eigen naam heeft: de Enrosadira. Van roze naar oranje naar paars, de omringende toppen beginnen nu te gloeien, terwijl de avondzon achter het Sella-massief zakt. Qua kleur, maar ook qua genot past ons diner hierbij: Chef Cesare serveert ons “Piatto Nuvolau”, spaetzle gemaakt van rode biet, gesmolten boter en oude Piave-kaas. Gevolgd door een welterusten grappa “Sachsendank”, die Emma’s nicht Alessandra ons serveert aan de hut bar. Daarna vallen we in de bedden van onze driepersoonskamer, die we gelukkig hebben gekregen.

De nieuwe dag begint met een ongelooflijke zonsopgang. We beginnen vroeg enEn beleef de afdaling op het rotspad naar de Averau-hut zonder tegenliggers. Daarna slaan we linksaf en kort daarna voegen we in op de route van de Strada de la Vena, zo populair onder Alpencrossers.

Dit oude bevoorradingspad van een ijzerertsmijn begint nog steeds spectaculair onder de rotsen van Averau en stroomt door de alpenweiden met uitzicht op de Marmolada. Maar in het lager gelegen gedeelte is het pad nu verbreed en heeft het grotendeels zijn charme verloren. Dus rollen we de rest van de meters over gravel naar beneden naar Colle Santa Lucia en vanaf daar weer 800 meter bergop op de weg naar Passo Giao. Batterijcontrole bij de Fedare-hut: Oké, zou genoeg moeten zijn voor de laatste 400 hoogtemeters tot aan de Averau-hut. Ook al is de stoeltjeslift die over de smalle haarspeldbocht van grind zweeft bijna innemend. Ver boven, nu omgeven door wolkenslierten, flitst het dak van de Nuvolau-hut. Het is jammer dat initiatiefnemer Richard von Meerheimb er niet in is geslaagd om “zijn” hut te bezoeken.

FIETS: Hoeveel motorrijders komen er naar je hut?

Emma Menardi: Motorrijders komen zelden naar ons toe. Het pad is te vervelend en de meesten van hen moeten hun fiets dragen. We hebben ook geen fietsenstalling of oplaadmogelijkheden voor accu’s. Dit is belangrijk om te weten. Maar begrijp me alsjeblieft niet verkeerd: motorrijders zijn altijd welkom! Ik heb op mijn reis 3000 kilometer door Chili gefietst.

Wat waardeer je hier het meest?

Beseffen hoe weinig je nodig hebt om gelukkig en tevreden te zijn. Een warme maaltijd, een dak boven je hoofd, een glimlach van mensen, een 360 graden panorama en een bed als je moe bent.

Wanneer beleef je hier de mooiste zonsondergangen?

Zeker in september. De kleuren tegen het einde van het seizoen zijn niet onder woorden te brengen.

Welke gasten zijn jouw favoriet?

Degenen die respect hebben voor de bergen en de natuur. Gasten die zich ervan bewust zijn dat het laden en afvoeren van spullen hier een logistieke uitdaging is. En die hun eigen afval niet ergens in de natuur achterlaten.

Accommodaties: Als je in de Nuvolau-hut wilt overnachten, moet je van tevoren reserveren. Bedden zijn meestal maanden van tevoren volgeboekt. Er zijn twee vierpersoonskamers, een driepersoonskamer, een vijfpersoonskamer en een slaapzaal met acht bedden. Het is echter niet mogelijk om kamers te reserveren, alleen bedden. Omdat het water ook met de materiaalkabelbaan naar boven moet worden getransporteerd, is douchen in de Rifugio niet mogelijk. Weelderig en uitstekend, aan de andere kant: het eten. De hut is geopend van half juni tot half september. Reserveringen: info@rifugionuvolau.it

Alternatieve accommodatie: Kunt u geen bed meer krijgen in de Nuvolau? Boek dan gewoon jezelf in de Rifugio Averau. Hoewel de hut niet zo blootgesteld is, biedt hij echte mountainbike- en e-MTB-infrastructuur – van een waterslang tot een compressor en gereedschap tot een oplaadmogelijkheid voor e-bikes. Ook hier is er een uitstekende lokale keuken, geserveerd door het supervriendelijke personeel van de familie Siorpaes. 41 bedden zijn verdeeld over vier kamers en drie slaapzalen. Een goed plan is om hier af te dalen en te voet een omweg te maken naar de Nuvolau-hut. Zo geniet je van het beste van twee werelden. Reserveren bij: rifugioaverau@gmail.com

Liften Cortina Het gebruik van het gondelnetwerk van Cortina d’Ampezzo is ook zinvol met de E-MTB. Hierdoor is de actieradius en beleving vele malen groter. De Cortina Bike Pass is verkrijgbaar voor één of drie dagen en is geldig voor eenOok voor de Fedare stoeltjeslift aan de zuidkant van de Averau-oversteekplaats. De prijzen voor 2024 waren bij het ter perse gaan nog niet bekend. Op 8 juni start de zomerlift. Up-to-date informatie over: skipasscortina.com

Meer tours Het bekende Olympische skigebied Cortina ligt midden in de Ampezzo Dolomieten en is het perfecte startpunt voor verdere panoramische klassieke tochten. Bijvoorbeeld het grote Tofana circuit door het natuurpark Fanes-Sennes-Braies of de tour naar Forcella Ambrizzola. De GPS-gegevens en informatie over de drie meest spectaculaire panoramische tochten vindt u hier.

Informatie in het algemeen Alle accommodaties, winkels, fietsverhuur en andere adressen in Cortina d’Ampezzo: dolomiti.org en cortina-tourism.com

In totaal heeft de tweedaagse rondreis van Cortina d’Ampezzo naar de Nuvolau-hut, via de beroemde Transalp-route Strada de la Vena en verder over de Passo Giao-weg terug naar Cortina 52,5 kilometer, 1704 meter hoogte en 3204 meter diepte. Traject: 17,4 kilometer. Het aantal wandelaars is hier over het algemeen hoog in de zomermaanden, maar de acceptatie voor attente mountainbikers is groot. Alleen de dagen rond 15 augustus (Ferragosto-vakanties in Italië) kun je beter vermijden.

• Lengte: 16,3 km
• Bergopwaarts: 383 m
• Afdaling: 546 meter
• Duur: 4-5 uur
• Moeilijkheidsgraad: moeilijk

Met in totaal vier lifttransfers kan vanuit Cortina ruim 1100 hoogtemeters worden overbrugd. Allereerst is dit logisch om de batterij te sparen. Ten tweede ligt tussen het tweede en derde deel van de lift de 400 meter lange stroomroute “Tofanina” op u te wachten, die de moeite waard is om mee te nemen. Het komt dan aan op de kern van de Rifugio Scoiattoli. Bijna 150 hoogtemeters moeten eerst worden overwonnen op een steile puinhelling naar de Averau-hut en dan nog eens 160 hoogtemeters op het steilste rotspad. De laatste meters naar de Rifugio Nuvolau zijn voor de meeste mensen alleen in push-modus te doen. Let op: meestal veel tegenliggers van dalende dagtoeristen!

• Lengte: 36,2 km
• Bergopwaarts: 1334 m
• Bergafwaarts: 2660 m
• Duur: 5 uur
• Moeilijkheidsgraad: moeilijk

Daal weer af naar de Averau-hut en sla linksaf naar het zuiden. Na 200 meter op de skipiste klimt u een richel naar rechts op en volgt u het pad parallel aan de rotsen van Averau. Dit pad bereikt al snel open weideterrein en duikt later het bos in. Vanuit het dorp Larzonai begint de Strada de la Vena. Over deze onverharde weg rol je naar Colle Santa Lucia, dan over de pasweg 800 m naar de Fedare-hut. Hier met de stoeltjeslift of over de grindstrook door de weilanden (400 m) terug naar de Averauhütte. Ga verder naar beneden naar Cortina, sla nu rechtsaf rond de Cinque Torri en over echt leuke enduro-paden naar beneden naar de vallei.

De GPS-gegevens voor de tour zijn nu te vinden in ons nieuwe DK-tourportaal: