De toekomst van enduro: Interview met Ines Thoma & Leni Eller

Toen Ines Thoma uit de Allgäu in 2011 overstapte van cross country naar enduro, stond de discipline nog in de kinderschoenen. Het jaar daarop werd de Enduro Mountain Bike Association opgericht en in 2013 werd de Enduro World Series (EWS) gelanceerd. Ines begeleidde de ontwikkeling meer dan tien jaar als de meest consistente en succesvolle enduro-rijder van Duitsland. In 2023 werd de EWS de UCI World Cup EDR.

Enduro lijkt zich in een fase van ontdekking te bevinden. De toekomst? Onzeker. De industrie en de atleten? Onrustig. Iemand die het nog steeds wil proberen, is de Duitse U19 runner-up in Enduro en Downhill Leni Eller. De 18-jarige heeft twee fietsveteranen als ouders, Karen Eller en Holger Meyer. Haar aanloophaven voor enduro-tips is echter nog steeds Ines Thoma …

BIKE: Leni, waarom wilde je met Ines praten als je zulke ouders hebt?

Leni Eller: Mijn moeder is geen actieve racer meer, en ik wilde ook van buitenaf stof tot nadenken krijgen. In 2023 reed ik mijn eerste wereldbekerwedstrijd en besefte ik dat ik nog veel te leren heb. Ines lijkt altijd extreem ontspannen – precies het tegenovergestelde van mij. Ik zou graag willen weten hoe je je voorbereidt op een wedstrijd, hoe je jezelf op orde brengt, hoe je helder in je hoofd blijft en hoe je je concentreert.

Ines, voordat we naar je tips gaan: zou je Leni zelfs aanraden om te gaan enduroracen?

Ines: Absoluut. Enduro is en blijft de beste discipline. Maar eerlijk? Als Leni had gezegd dat ze nu echt prof wilde worden en als WK-rookie meteen een team wilde vinden, denk ik dat de kans op dit moment nul is. Het is niet de gemakkelijkste tijd. Het is vaag hoe het vakgebied zich zal ontwikkelen. Er zijn hardnekkige geruchten dat er in 2025 geen Enduro World Cup meer zal zijn, en dit beïnvloedt de sponsors vandaag al. Bovendien bevindt de industrie zich momenteel op wankele grond. Ik ken een aantal toprenners die op dit moment geen sponsors kunnen vinden. Het zou waarschijnlijk gemakkelijker zijn om een professioneel team te vinden in e-racing. Ik denk ook dat er een paar zullen overstappen.

Leni: Ik vind E-MTB cool, en mensen hebben zelfs gezegd dat ik een goede kans maak. Maar het spreekt me nog niet zo aan. Ik wil me na de middelbare school volledig concentreren op de EDR-races, maar in de toekomst zal ik waarschijnlijk in Innsbruck studeren. Natuurlijk zou het gaaf zijn om in een professionele ploeg te rijden, maar ik ben bang dat ik mezelf te veel druk zal opleggen om resultaten te behalen.

Ines: Al hebben je ouders ook het voorbeeld gegeven dat je niet zomaar je brood kunt verdienen met fietsen met topuitslagen. Zou hun concept niet iets voor jou zijn?

Leni: Het is natuurlijk cool en inspirerend. Maar ik zie liever zelf wat er gaat komen. En ik heb al gemerkt dat ik ambitieus ben.

Hoe zie je als jonge atleet de ontwikkeling van de sport, Leni?

Leni: Natuurlijk maak ik me daar nu al zorgen over, en het zou zonde zijn als er geen WK’s meer zouden zijn. Maar ik kan het me eerlijk gezegd niet voorstellen. Er zijn steeds meer ruiters omdat mensen kijken wat een geweldige sport het is. Daarom geloof ik wel dat er nog steeds wedstrijden op wereldniveau zullen zijn. De industrie ziet hoe de endurosport groeit en steeds belangrijker wordt.

Ines, je dochter Romy is geboren in 2021 en je partner Max Schumann is ook een professionele motorrijder. Waren Leni’s ouders rolmodellen voor jou in die zin dat een “fietsfamilie” kan werken?

Ines: Ja, absoluut. Steeds weer kwam de vraag naar voren of je zo’n vluchtige klus kunt klaren, een klus die zoveel flexibiliteit vraagt. Er zijn een paar voorbeelden waarbij de ene ouder blijft leven van het fietsen, maar de ander thuis alles bij elkaar houdt. Daarom waren Karen en Holger zeker een rolmodel voor ons. Maar Leni, ik zou graag willen weten of je ouders altijd een racerolmodel voor je zijn. goederen.

Leni: Ik moet zeggen dat ik niet zo’n kriebels had om te racen. Ik wilde altijd al voor de lol rijden. Mijn broer Lois zei op een gegeven moment tegen me dat ik niet zo traag was en het eens moest proberen. In 2021 reed ik de Enduro One-race in Innsbruck en eindigde ik ondanks een crash als derde in de damescategorie. Dat heeft me totaal verrast. Maar ook verslaafd.

Ines: Ik kan me voorstellen dat je basissnelheid hoog was zonder dat je het wist. Simpelweg omdat jullie zo’n abnormale familie zijn. Andere ouders zouden gemerkt hebben dat je supersnel bent.

Leni, je hebt ook met succes bergafwaarts geracet. Waarom nu kiezen voor Enduro?

Leni: CC is te veel omhoog, te weinig omlaag voor mij. Ik hou ervan om te vertragen, dat is mijn element. Maar ik ben ook een beetje een shit en denk te veel na – dat moet je niet doen met DH. Enduro is complexer en ik vind de gemeenschap ook meer ontspannen dan bergafwaarts.

Ines: Voor mij is het nog steeds het beste formaat – super gevarieerd, geweldige mensen. In mijn ogen is het de meest complete discipline.

Maar je zei ook dat het een discipline is die nu aan het veranderen is…

Ines: Ja, afgezien van de overstap van de EWS naar de EDR, heb ik het gevoel dat de endurosport extremer wordt. Als je vooraan wilt zitten, moet je elke bocht een beetje over de limiet duwen – en dat voelt niet altijd zo geweldig … Ik denk dat je je daar bewust van moet zijn en ook moet nadenken of je dat wilt doen. Overpacing is niet per se nodig voor het goede middenveld. Ik eindigde ook als zevende na de geboorte van Romy en bleef in mijn comfortzone. Maar om aan de top te staan, moet je op de limiet rijden.

Leni: Dat merk ik nu al. Tijdens mijn eerste wereldbekerwedstrijd in Châtel realiseerde ik me hoe veeleisend het zal zijn op internationaal topniveau, wat de kleinste fouten maken en waar ik nog tekortkom. Ik wil daaraan werken, veel rijden met mijn broer, die extreem goed bergaf is, en mijn zelfvertrouwen opbouwen – en met iemand als Ines praten. Mijn probleem is dat ik me te veel zorgen maak. Ines lijkt altijd de nonchalance in eigen persoon…

Ines: Ik ben pas ontspannen als ik weet dat alles past. In het startgebied is de voorbereiding voltooid, maar eerst kan ik een perfectionist zijn, je kunt het aan de mensen om me heen vragen… Ik moet de dag ervoor alles klaarmaken: van de veiligheidsspelden tot het ontbijt of het eten bij de pitstop. Daar ben ik nauwgezet in. Het fietsen zelf ontspant me eigenlijk.

Leni: En tussen de etappes door?

Ines: Heb je ooit geprobeerd aantekeningen te maken? Ik onthoud niet elke bocht, maar wat is meer ongewoon en waar ik afwijk van mijn lijn. Ik schrijf dat op indexkaarten – “voor de drop hoog links” of iets dergelijks – en ga er dan nog eens doorheen. Dit helpt om de vaak lange wachttijden voor de podia te focussen en te verkorten.

Leni: Ik moet het echt proberen.

Wat is vooral belangrijk tijdens de training?

Ines: Enduro is zo veelzijdig en daardoor ontzettend complex en moeilijk te trainen. Er zijn veel componenten en dus ook veel soorten rijders en verschillende manieren om snel te zijn. Het meest voor de hand liggende is altijd om aan je zwakke punten te werken. Dus voor mij, grote sprongen, echt risico, zet je hoofd uit. Maar ik heb geleerd dat je je sterke punten niet mag vergeten. Misschien moet je niet overal een 3 hebben. In plaats daarvan: Sprongen 6, Uithoudingsvermogen 1.

Leni: Ik had nog niet gestructureerd getraind en realiseerde me toen op het WK dat het niet genoeg was. Het was buitengewoon moeilijk om kracht en concentratie vast te houden tot de laatste etappe. Nu ben ik gemotiveerd en ga ik aan de slag met een trainingsplan.

Nog een paar laatste tips, Ines?

Ines: Het is iets persoonlijks, maar voor mij was het heel belangrijk voor mij.Het was omdat ik vrij breed gepositioneerd was en niet alleen gefocust was op racen. Natuurlijk zeggen sommige mensen dat je alleen succesvol kunt zijn als je je volledig op het racen concentreert. Maar het nam de druk van me af om altijd op mijn best te moeten presteren. Ik hou van de afwisseling: racen, reizen, boeken en reportages schrijven, social media, podcasts. Ik heb dus ook het vertrouwen van mijn sponsors en nu de vrijheid met Romy. En vandaag denk ik bij mezelf: stel je voor dat je alleen in al die landen had geracet – Tasmanië, Colombia. Ik bleef steeds langer en reisde door de landen. Dit zijn de ervaringen die in je hoofd blijven hangen. Niet de resultaten.

Ines Thoma (34) komt uit de Allgäu en stapte in 2011 over van cross country naar enduro. Ze werd meteen de eerste Enduro-kampioen van Duitsland, stond regelmatig op het podium bij de EWS en won vier Megavalanche-races. Na de geboorte van haar dochter Romy in 2021 neemt ze deel aan zowel enduro- als e-MTB-races – in 2023 eindigde ze als derde overall in de E-EDR. Ines studeerde voor lerares in het basisonderwijs, schrijft fietsreisgidsen en vertelt over de fietsscene in haar podcast “MTB Pasta Party”.

Leni Eller (18) heeft twee keer de DH Rookies Cup gewonnen en is Duits U19 runner-up in zowel Downhill als Enduro. Ze ontving ook een Gouden Kaart voor haar eerste EDR-race in 2023. Haar ouders, grasmaaiers Karen Eller en Holger Meyer, speelden een doorslaggevende rol bij het vormgeven van de ontwikkeling van het mountainbiken in Europa – als een van de eerste aanbieders van fietstochten en scholen en uitvinders van cultevenementen. Leni’s broer Lois (14) heeft zijn zinnen gezet op de wereldbeker downhill.

Als je echt het professionele pad wilt volgen, heb je een licentie nodig – en je fietsclub kan deze voor je aanvragen bij de Federatie van Duitse Wielrenners (BDR).

De beste manier om dit te doen is met populaire sportevenementen zoals de Enduro One, Enduro Tirol of Swiss Enduro series. Je hebt er geen licentie voor nodig als je niet in de elitecategorie wilt beginnen. Voor de EDR verzamel je punten in de Open race de dag ervoor, of in kwalificatiewedstrijden en nationale kampioenschappen (waaraan elke gelicentieerde renner kan deelnemen), die worden opgeslagen op de UCI-licentie. Alleen degenen die genoeg punten hebben, mogen starten in de EDR.

Afhankelijk van de race variëren de inschrijfgelden van ongeveer 70 tot 100 euro, en tot 200 euro voor de EDR. Als je geen deel uitmaakt van een profteam, kan je reisbudget hoog zijn…

Voor de dagoverwinning op de Enduro One is er 100 euro, het prijzengeld voor een overwinning op de EDR is 1500 euro (de zevende plaats ontvangt 75 euro). Voor het algemene WK ontvangt de winnaar 10000 euro, de 5e plaats 1000 euro. Je kunt dus niet leven van het enduro-leven zonder sponsors.

>> Quo vadis MTB-Enduro? Een blik in de toekomst en het verleden<<

>> E-Enduro raceserie met WK-status: Dream burst – Seizoensoverzicht 2023 <<

>> profs zeggen wat ze denken: Enduro-aas Christian Textor spreekt duidelijk <<

>> Enduros 2023 review: de 4 snelste enduro-fietsen ter wereld <<