Eerlijk gezegd hebben veel mountainbikers de flipchip nog nooit op hun fiets gebruikt, als die er al is. Sommigen zijn zich misschien niet eens bewust van het bestaan ervan. Dat is begrijpelijk, want dit kleine onderdeel zit meestal onopvallend verborgen in de schokdemperophanging of achtervork en is vaak niet eens gelabeld. Ook in zwang: verstelbare stuurkopschalen, waarmee je eenvoudig de stuurhoek kunt vergroten of verkleinen. Meestal rond de 0,5 graden. Sommigen verwarren de flipchip met een stevige wasmachine. Deze onopvallende delen op het frame van de mountainbike kunnen door kleine aanpassingen aan de geometrie merkbare veranderingen in het rijgedrag veroorzaken.
Flipchips veranderen de geometrie van de framedelen die erop zijn aangesloten, waardoor de zithoek, balhoofdhoek en trapashoogte worden beïnvloed. De verschillen zijn meestal klein, vaak minder dan een graad in balhoofdhoek en minder dan een centimeter in bodemvrijheid onder de trapas.
In de praktijk zijn deze subtiele veranderingen echter goed merkbaar. Een steilere balhoofdhoek (meestal aangeduid als de “hoge” positie op de chip) maakt de fiets wendbaarder en wendbaarder. Op steile beklimmingen neem je automatisch een agressievere klimhouding aan. De trapas wordt hoger, wat zorgt voor meer bodemvrijheid in beworteld of rotsachtig terrein.
Een slappere balhoofdhoek (meestal “lage” positie) staat voor verbeterde downhill-eigenschappen. De trapas wordt verlaagd, het zwaartepunt wordt verlaagd, de fiets wordt stabieler en zorgt voor meer veiligheid bij hoge snelheden.
De inspanning die nodig is voor het inhuren is beheersbaar. Vaak is een kleine inbussleutel voldoende. Indien nodig kan de geometrie-aanpassing zelfs op het parcours worden uitgevoerd. In dit geval moet er echter voor worden gezorgd dat geen van de geschroefde kleine onderdelen verloren gaat.
Maar er zijn ook nadelen. We interviewden twee ontwerpers, elk met verschillende meningen. De vraag is: Moeten fabrikanten de geometrie aan de klant overlaten?