Spain Bike Tour Almeria: 4 dagen door de Tabernaswoestijn

Gerimpelde zandheuvels wankelen als olifantenruggen ver in de horizon. De lucht glinstert en smaakt naar stof. Af en toe klauwen een paar bomen in de droge grond. Hun knoestige takken hebben lange tijd geen schaduw meer geboden. Beneden in het dal bewegen drie renners zich in de verzengende middaghitte door het landschap en trekken een stofpluim achter zich aan. Ik knijp de voorlaatste warme slok uit mijn waterfles in mijn mond en zwaai terug in het zadel. De andere drie volgend, de opgedroogde rivierbedding af. Voorzichtig, want de rotsen gepaneerd door het woestijnzand zijn echt verraderlijk. Keer op keer slippen voor- en achterbanden zijwaarts. Hier mag niets gebeuren. Voor wat voelde als een eeuwigheid hebben we geen menselijke ziel ontmoet. En onze watervoorraden raken op. Een kreet weerklinkt van de rotswanden.

Heb je echt genoeg water bij je?

In de koele ochtenduren had Francis ons met de auto van Almería naar ons startpunt gereden en ons ergens in de buurt van Ohanes op een zandweg achtergelaten. “Heb je echt genoeg water bij je?” vroeg de gids terwijl hij afscheid nam met uitzicht op onze twee waterflessen op het frame. Ja, we hebben het weggewuifd, dat zal genoeg zijn. Toen stofte Francis weg en liet ons alleen met de GPS-track. Onze familierit door de droogste regio van Europa kon beginnen. Het idee kwam van mijn vader, die al veel had gelezen over de woestijn van Tabernas. Een western setting waarin al diverse cultfilms en series zijn opgenomen. Tijdens zijn onderzoek kwam hij op internet een fietsoperator tegen die individueel op maat gemaakte reizen aanbiedt in Andalusië, Spanje. Ook selfguided, dus alleen met GPS track, maar toch met bagagevervoer, accommodatie en shuttle, indien nodig. Papa betaalt – mijn broers en zussen Felicitas en Hannes vroegen het niet lang. Vier dagen lang zal onze familieroute nu door de woestijn leiden en ook een omweg maken naar het natuurpark Cabo de Gata aan de kust. We willen onderweg zoveel mogelijk filmsets ophalen.

Ik heb de anderen nog niet helemaal ingehaald, dus ik zie al de reden voor de luide verontwaardiging: mijn zus heeft een lekke band. Niet zo erg, zou je denken, maar het is alweer de derde voor vandaag. We hebben alleen een reserveslang en iets minder dan een uur daglicht. Behoedzaam voelen we ons een weg naar het volgende pad, dat eerst meandert over een bergkam en dan plotseling in een uitgedroogde rivierbedding valt. Tussen de uitgewassen keien door gaan we naar de bestemming Alboloduy. De verhuurder van onze Casa Rural staat al ongerust voor de deur als we in de schemering het woestijnstadje bereiken. Gelukkig heeft hij niet alleen de sleutel van onze accommodatie, maar ook die van de supermarkt. Uitgedroogd en uitgehongerd als we zijn, banen we ons een weg over de planken. Goed bevoorraad, we zitten later op het dakterras van onze verder bijna raamloze woestijnaccommodatie, spoelen het stof uit onze keel met een koud biertje en kijken in een ongelooflijk sterrenhemel. Misschien hebben we het geheel een beetje onderschat, denk ik. 40 kilometer door de woestijn voelt heel anders dan dezelfde route thuis. We hebben morgen zeker meer drinkwater nodig. En reparatieset!

De “Badlands” van de Tabernaswoestijn staan de volgende dag op het programma. Ketens van zandheuvels gepolijst door erosie zover het oog reikt, geen spoor van leven. Eerst boeken we goede vorderingen op een verharde weg, daarna geeft Hannes ons de eerste pauze op de Rambla de Tabernas omdat hij zijn slang moet repareren. De Ramblas, d.w.z. de opgedroogde rivierbeddingen, zijn hier officiële paden. Sommige worden zelfs gebruikt door auto’s, in andere moeten we de fietsen dragen en rotstrappen beklimmen. Maar er zijn dagen in het jaar dat een storm verloren gaat in deze regio. Dan, in een zeer korte tijd, stromen stortmassa’s water door de RaMBLAS. En juist op zo’n zeldzame gebeurtenis lijken de steeds dichtere doornstruiken dorstig te zijn. Agressief gericht boren ze nu steeds vaker door het rubber van onze banden.

“Palmbomen!” Na al het stof en zand kan ik mijn ogen niet geloven, maar tijdens een vrij technische afdaling ontdek ik eerst het groen: de Oasis de Rambla Viciana. Een filmlocatie van de filmklassieker “Lawrence of Arabia”, leren we terwijl we door het landschap rollen. Mijn vader denkt zich deze opvallende rotssculpturen uit de film uit 1962 nog te kunnen herinneren. Nog geen twee kilometer later staan we op de filmset van “For a Fistful of Dollars”. Echter, niet alleen ons pad leidt erheen, maar ook een afrit van de snelweg. Natuurlijk, zo’n filmteam bestaat uit verschillende vrachtwagenladingen en ze moeten op de een of andere manier naar de set. Regisseur Sergio Leone moet veel grotere problemen hebben gehad met het vervoeren van zijn apparatuur naar de set van “Spiel mir das Lied vom Tod”. De legendarische “Sweetwater” ranch is eigenlijk alleen ons zandpad. We aaien een eenzame ezel die iemand aan een boom heeft vastgebonden en rijgen dan terug de Rambla de Tabernas in. Het trailparcours is ook bergop erg leuk. Maar alleen als je het momentum constant houdt. Dit kost Hannes en mij zoveel granen en vooral drinkwater dat we de reis naar Texas-Hollywood bijna willen overslaan. Maar als we op de voorlaatste groove de westelijke stad binnenrijden, valt er een neergeschoten bandiet uit een raam op de eerste verdieping – en een handvol toeristen applaudisseert. In de saloon is godzijdank echt iets te drinken. Als we eindelijk weer voor de klapdeur met gevulde waterflessen stappen, heeft de sheriff alle schurken al doodgeschoten, de show is voorbij. Maar we mogen in ons eentje een paar westernfoto’s maken. Onze gidsen lijken te hebben geraden dat we vandaag veel tijd zouden “verspillen” in de filmspots. Als we bij onze accommodatie aankomen – dit keer een huisje midden op een paardenranch – staat er een Spaanse konijnenstoofpot op de open haard. We moeten het gewoon opwarmen.

De woestijn zou nog steeds verschillende spannende dagritten bieden, maar aangezien we maar vier dagen hebben, raden Christl en Francis een omweg naar het Cabo de Gata National Park aan de kust aan. Daarom komen ze de volgende ochtend niet alleen om onze bagage op te halen, maar ook om ons na 40 minuten rijden weer op te halen in Lucainena de las Torres. De GPS-track wijst ons nu recht naar het oosten, richting de zee. Wat we nu al kunnen voelen in het feit dat het nu bergafwaarts gaat met de meerderheid. We vliegen er gewoon heen en sjokken na 50 kilometer al ’s middags over de strandkiezels van Playa de los Muertos. Wat een contrast met de woestijn! Het kristalheldere water is zelfs nu nog op badtemperatuur in de herfst. Het duurt even voordat we weer uit deze oase kunnen opstaan, maar tot morgen ligt er nog 70 kilometer kustpad voor ons. Ook hier moeten we voorbereid zijn op veel stops, had Christl gezegd. Want de paden langs de kust klimmen op en neer rond grillige rotsen en leiden steeds weer langs kastelen en prachtige strandbaaitjes. Plekken waar mijn zus van in paniek zal raken omdat de serie “Game of Thrones” hier is gefilmd. Wel vieren we de grote finale in Playa de Monsul. Daar rijst de grote zandduin op, waaruit Harrison Ford en zijn filmvader Sean Connery ooit het vliegtuig van hun Duitse achtervolgers met een zwerm geschrokken vogels hebben laten crashen. Maar de echte sterren – Hannes en ik zijn het er uiteindelijk over eens – zijn de spectaculaire paden die ons in de eerste plaats naar deze plekken hebben geleid.

De woestijn van Tabernas en het natuurpark Cabo de Gata liggen in de Andalusische provincie Almería, in het zuidoosten van Spanje. Omringende bergen beschermen de regio tegen wolken die vanuit het noorden en westen naderen. Het regent hier gemiddeld maar 39 dagen per jaar. Maar dan vaak in zulke hoeveelheden dat de anders opgedroogde rivieren in zeer korte tijd onbegaanbaar worden, menig woestijnheuvel een nieuwe poetsbeurt krijgt en individuele sporen in de bergflank worden weggevaagd. Daarom is de Tabernas strikt genomen ook een semi-woestijn, maar wordt nog steeds beschouwd als de enige woestijn in Europa. Grote delen van de tour leiden door de gedroogde, canyon-achtige rivierbeddingen (Ramblas), die zeer verschillende technische vereisten hebben. Van de stromende zandweg, waarover ook auto’s rijden, tot de geblokkeerde kloofpassage, alles is aanwezig.

Luchthavens van bestemming: Malaga en Almería. Málaga wordt vaker bediend vanuit Duitsland. De autotransfer naar Almería duurt ongeveer 2 uur.

Sinds de jaren 1960 zijn films opgenomen in de “Badlands” van de regio. Het landschap bleef na het filmen en kan worden bezocht afhankelijk van het verval. Drie van de 14 plekken worden gebruikt voor toerisme, met dagelijkse westerse shows of als pretparken: Fort Bravo, Western Leone en Oasys.

Gezien de relatief onspectaculaire hoogteprofielen hebben we de tocht vooraf onderschat. De langste klim heeft slechts 400 meter hoogteverschil en in oktober werd het nooit warmer dan 30 graden, maar de lucht is extreem droog en de tong kleeft snel aan het gehemelte. De kleine neerslag valt in de periode oktober/november.

Twee dagen door de woestijn en twee dagen langs de Andalusische oostkust door het natuurpark Cabo de Gata: Je had de route op de kaart zelf in elkaar kunnen klikken, en de paden door de Ramblas zijn er ook officieel in gemarkeerd. Je herkent de staat van de paden echter niet en dit kan na een hevige regenbui volledig veranderen. We waren ook blij met de informatie over de filmlocaties, het bagagevervoer, de geboekte accommodaties, het eten op de tweede dag, de tour inkorten met shuttleauto en het zwaaien van nieuwe reserveslangen! Daarom raden wij u aan om de tour door Christl en Francis van Almería Bike Tours te boeken. Ze houden ook de GPS-tracks up-to-date. Mocht je toch gewoon willen beginnen met onze track: Het is vanaf oktober 2022.

Van tijd tot tijd passeer je kleinere woestijnsteden of in de buurt van de weg soms een tankstation waar je water kunt opladen, maar twee waterflessen plus hydratatierugzak zijn echt aan te raden. En: Er groeien niet veel planten in de woestijn, maar als ze dat doen, hebben ze stekels. Het is daarom beter om de banden voor de tour om te zetten naar tubeless! Dit scheelt veel tijdverlies door lekke banden.

• lengte: 42,6 km
• Bergop: 1096 m hoogteverschil
• Moeilijkheidsgraad: gemiddeld

De tour begint in de uitlopers van de Sierra Nevada. We werden met de shuttle achtergelaten op de weg AL-3404 bij Ohones, waar de langste kronkelige klim over ruwe grind/zandweg al ligt te wachten, met op het hoogste punt een navenant mooi landschapsoverzicht. Dan is het 1000 meter bergafwaarts. Eerst op paden door een canyon, later ook een beetje bloot langs de helling. In Ohones is het de moeite waard om het water aan te vullen voordat de GR 140 verder gaat richting Rágol en dan steeds dieper de superdroge Badlands in. Aan het einde doorkruis je dit bizarre woestijnlandschap in de spectaculaire maar uitputtende canyon rivierbedding van de Rio Andarax gedurende drie uur zonder enig teken van beschaving. Als hier iets gebeurt, sta je er alleen voor. Een overeenkomstig voorzichtige rijstijl is daarom aan te raden.

De absolute stilte in de woestijn en het uitzicht vanaf de paden die de bergkammen oversteken. Het beste: de avontuurlijke route door de canyon van de Rio Andarax.

De lange trail afdaling bij Ohanes is deels erodischen geblokkeerd, moet je van tijd tot tijd duwen. De laatste lange klim na Rágol door de Andarax Canyon. De zandgrond biedt vaak weinig grip.

Casa Boneta Alpujarra Almeriense in Alboloduy. Typische woestijn, drie verdiepingen tellende, raamloze accommodatie met een mooi dakterras. Boven: De verhuurder is ook de eigenaar van de lokale supermarkt en ontgrendelt deze weer na sluitingstijd.

• lengte: 43,1 km
• Bergop: 589 m
• Moeilijkheidsgraad: gemiddeld

De tweede etappe begint met een asfaltafdaling, waarop je een goede route kunt maken. De wind logenstraft echter in eerste instantie het feit dat de lucht in deze Badlands-regio, het hart van de Tabernaswoestijn, nog droger wordt. Visueel doet het landschap denken aan het Amerikaanse zuidwesten, daarom zijn er zoveel filmspots op dit podium. De eerste: de Oasis de Rambla Viciana. Hier kon je in de film “Lawrence of Arabia” nog een watervijver zien, die in die tijd kunstmatig werd aangelegd. Maar de bizarre rotsen zijn leuk met de fiets! Via vloeiende paden van de Rambla de Tabernas bereik je de andere filmsets, die min of meer goed bewaard zijn gebleven. Zeven kilometer lang loopt de GR 140 langs een snelweg die niet erg druk is. Voordeel: Bij het tankstation kun je water goed opladen! Het parcours in de Rambla de Tabernas trekt 10 kilometer lang in korte ups en downs naar de finish en is erg leuk met momentum.

Op het podium staan vier filmspots. In de laatste, Texas Hollywood/ Fort Bravo, worden nog westernshows getoond voor toeristen. Boven: het pad in de Rambla de Tabernas.

De paden van de etappe zijn allemaal goed om te rijden. Het vasthouden van het momentum kost echter kracht. Opgelet, veel doornen!

Casa de Desierto in Tabernas – een beetje oud, maar aardige mensen.

• lengte: 58 km
• Bergop: 802 m
• Moeilijkheidsgraad: gemiddeld

De dag begint met een shuttlerit van 40 minuten om de route naar Cabo de Gata in te korten. Met de fiets rijden we verder vanuit Lucainena de las Torres. De route omcirkelt het kleine dorpje in de Sierra Alhamilla en leidt vervolgens op veranderende oppervlakken meestal bergafwaarts naar het oosten en naar de Middellandse Zeekust. Die laatste is helaas na 48 kilometer te bereiken bij een minder pittoreske industriële fabriek. Maar je volgt de kustweg maar kort naar het zuiden en loopt dan al snel weer over in een pad dat leidt naar het natuurpark Cabo de Gata en naar Playa de los Muertos. De perfecte plek voor een middagzwemstop! Daarna gaat het naar de Torre de la Mesa Roldán (echte wachttorens; Game of Thrones filmset), ga verder langs de kust naar Agua Amarga.

Playa de los Muertos met zijn kiezelstrand en kristalhelder zwemwater. Trouwens, “Strand van de Doden” omdat verschillende zeestromingen samenkomen voor het strand, die hier ooit veel scheepsongelukken veroorzaakten. Daarnaast: het spectaculaire rotsachtige kliflandschap aan de kust.

De paden langs de kust zijn gedeeltelijk geblokkeerd en vrij glad vanwege hun stuifzandlaag.

Hotel Las Calas in Agua Amarga, mooie kamers met uitzicht op zee en een strandbar.

• lengte: 63,7 km
• Bergop: 965 hoogtemeters
• Moeilijkheidsgraad: gemiddeld

De vierde etappe maakt zich los van de kust, klimt 200 tot 300 meter hoog het binnenland van het natuurpark in en voert al snel langs het verlaten klooster Cortijo del Fraile. Clint Eastwood stond hier ooit voor de camera voor zijn film “Two Glorious Scoundrels”. Ga verder door een voormalig mijngebiedachter, waarin een deel van “Indiana Jones” werd gefilmd.

Na Rodalquilar gaat de route weer over in asfalt en gaat direct terug naar de kust. Vanaf La Isleta del Moro biedt het pad dus weer meer uitzicht op zee en buigt nu de hele kustuitloper ten oosten van Almería. Naast een indrukwekkend rotsachtig kliflandschap met badbaaitjes, doorkruis je ook kleine kustplaatsen die ideaal zijn voor stops. We namen een langere pauze bij Playa de Monsul voordat de tour eindigt na meer dan 60 kilometer bij de Salinas de Cabo de Gata.

De film bespot Cortijo del Fraile en de deels uitdagende paden door het kustrotslandschap. Maar natuurlijk ook het fantastisch mooie Playa de Monsul en de zandduin, waar Harrison Ford en Sean Connery werden gefilmd voor “Indiana Jones”.

Stenen en doornen vormen een gemene coalitie tegen fietsbanden. We hadden wat platen!

Van de zoutpannen naar Almería is het 30 km met de auto (shuttle) of u kunt fietsen langs de kustwegen.

>> GPS data BIKE tour Almeria: 4 etappes door de woestijn Tabernas <<