In de vroege jaren 2000 stond freeriden nog in de kinderschoenen. Ik was een BMX-rijder en wist weinig van de mountainbikewereld. Mijn eerste contact had ik bij toeval. Het BIKE magazine was van plan om verslag uit te brengen in Berlijn en wilde mij daar naast John Cowan, Tibor Simai en Tarek Rasouli hebben. Ik kende Tarek en Tibor, maar ik kende John nog niet. We vonden elkaar meteen leuk, werden vrienden, maar in het begin hoorden we niets meer van elkaar. Hij woonde immers in Californië, ik in Berlijn.
Een paar maanden later ging de telefoon. John was aan de beurt en hij vertelde me over zijn project voor de actiefilm New World Disorder. Hij had met een maatje een parcours van XXL-sprongen aangelegd, maar het maatje had zich geblesseerd. Hij vroeg me of ik wilde instappen. Ik stemde meteen toe, zonder te weten wat ik kon verwachten. De naam New World Disorder betekende niets voor mij.
Een paar weken later reisde ik naar de VS en was verbijsterd: John had monsterheuvels opgestapeld, hij noemde de sprongsequentie “Hell Track”. Rechtvaardig! Ik had nog nooit zulke sprongen gezien, niemand had ooit zoiets gezien. Het werd gefilmd vanuit een helikopter – gek! Pas toen besefte ik wat een big deal het was en hoeveel geluk ik had om eraan deel te kunnen nemen. Ik was niet bang, want als BMX’er had ik een goed gevoel voor grote sprongen. Later vloog ik zelfs in een backflip door de lucht. Het was een sensatie in die tijd. 2001 was een backflip van wat nu een cashroll is, en de sprongen leken net zo monsterlijk als de gigantische sprongen van Darkfest vandaag.
De filmploeg was in de wolken en ik was onder de indruk van hun professionaliteit. Een bemanningslid schroefde een camera op mijn helm, onhandig als een schoenendoos. Geen vergelijking met de minicamera’s van tegenwoordig. Een jaar later kwam de film NWD 2 uit en sloeg in als een bom. Ineens had ik fans over de hele wereld. Krankzinnigheid!
Dit werd gevolgd door verdere verschijningen in New World Disorder. In het vierde deel (2003) lukte het me bijna de sensatie: de eerste dubbele backflip. Ik landde hem op een haar na, maar niet helemaal. Ik miste het laatste beetje rotatie, dus ik kwam schuin omhoog. Ik wilde mijn tijd nemen voor de tweede poging. Maar toen brak ik mijn voet bij Crankworx Slopestyle in Whistler. Toen Greg Watts kort daarna de dubbele backflip sprong op de 26Trix in Leogang, miste ik de motivatie om het opnieuw te proberen. Achteraf ben ik een beetje geïrriteerd dat ik niet de eerste was. Misschien dacht ik iets te veel na over de gevolgen als de dubbele backflip fout was gegaan.
De Berliner is vanaf het begin een BMXER en slopestyler geweest. Timo Pritzel, nu 46, won de Joyride in Whistler, maakte verschillende filmoptredens en speelde in de tv-soap “Good Times, Bad Times”.